Bitwa pod Dąbrowicą

Bitwa pod Dąbrowicą
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

28 listopada 1919

Miejsce

pod Dąbrowicą

Terytorium

Ukraińska Republika Ludowa

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Siły
9 pułk ułanówoddział dywersyjny
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bitwa pod Dąbrowicąwalki polskiego 9 pułku ułanów z sowieckim oddziałem dywersyjnym toczone w pierwszym roku wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

W ostatnich dniach grudnia 1919 Armia Czerwona powstrzymała ofensywę armii gen. Antona Denikina i przejęła inicjatywę strategiczną. Wskutek tego oddziały sowieckie stopniowo pojawiały się przed frontem galicyjskim. Uprzedzając ich nadejście, dowództwo polskie przesunęło oddziały Frontu na wschód: na linię rzeki Uszyca z Płoskirowem i Starokonstantynowem, wyrównując go z prawym skrzydłem Frontu Wołyńskiego nad Słuczą. Ostatecznie ustaliło się następujące ugrupowanie: na Podolu była rozmieszczona grupa gen. Bonnina, następnie, po obu stronach linii kolejowej Tarnopol-Płoskirów rozmieszczona została 12 Dywizja Piechoty, za nią stała 5 Dywizja Piechoty stanowiąca odwód frontu. Front wołyński obsadziły: w rejonie Szepietówka-Zwiahel 13 Dywizja Piechoty, 3. i 4 Brygada Jazdy, a dalej do Olewska - 4 Dywizja Piechoty[2].

Walczące wojska

Jednostka
Dowódca
Podporządkowanie
II Rzeczpospolita Wojsko Polskie
4 Dywizja PiechotyFront Wołyński
9 pułk ułanówmjr Józef Dunin-Borkowski
Armia Czerwona
⇒ oddział dywersyjny

Walki pod Dąbrowicą

W październiku 1919 liczący około 600 szabel 9 pułk ułanów obsadził 32 kilometrowy odcinek frontu nad Uborcią od Miłaszewicz do Choczyna. Dowódca pułku zorganizował obronę w linię placówek, a pozostałe odcinki dozorował systemem patroli[3]. Dowództwo sowieckie postanowiło przeprowadzić na tyłach wojsk polskich akcję propagandową.

24 grudnia, w wigilię Bożego Narodzenia, silny kilkusetosobowy sowiecki oddział dywersyjny zaopatrzony w materiały propagandowe przeszedł Uborć po lodzie i, wykorzystując luki między placówkami 9 pułku ułanów, przeniknął między Głuszkiewiczami i Choczynem na tyły frontu[3][4]. Sowieci unikali walki i starali się realizować swój podstawowy cel – agitację i podgrzewanie „rewolucyjnych nastrojów”. Jednakże po pozostawionych na śniegu śladach Polacy szybko odkryli obecność dużego oddziału. 9 pułk ułanów został zluzowany przez oddziały 4 Dywizji Piechoty i ruszył w pościg. Po kilku dniach polscy ułani osaczyli główne siły oddziału sowieckiego w Dąbrowicy nad Horyniem. Walka zakończyła się rozbiciem wyczerpanego marszami przeciwnika. Wzięto do niewoli około stu jeńców. Niedobitki czerwonoarmistów rozproszyły się po okolicznych lasach i małymi grupkami uchodziły w kierunku wschodnim[3][4]. Po rozbiciu oddziału dywersyjnego pod Dąbrowicą, 9 pułk ułanów przeszedł na dłuższy odpoczynek pod Równe[5].

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
A.Przybylski - Szkic nr 13.jpg
Listopad - grudzień 1919 r. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 13.
Flag of Poland (1919–1927).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.