Bitwa pod Didymotyką

Bitwa pod Didymotyką
Czas1352
MiejsceDidymotyka
TerytoriumTracja
WynikZwycięstwo Osmanów
Strony konfliktu
Bizancjum, Serbia, BułgariaOsmanowie
Dowódcy
Jan V PaleologSulejman Pasza
Siły
ok. 4 000ok. 10 000
Straty
nieznanenieznane
brak współrzędnych

Bitwa pod Didymotyką – starcie zbrojne w Tracji, które miało miejsce w październiku 1352 roku. Starły się tam siły Jana V Paleologa, wspierane przez Serbów z Turkami osmańskimi będącymi sojusznikami Kantakuzenów.

Tło historyczne

Cesarz Jan VI Kantakuzen (1347-1354) w 1352 przekazał swojemu współcesarzowi Janowi V Paleologowi (1341-1391) terytorium położone na terenie Rodopów, zarządzane dotąd przez jego syna Mateusza Kantakuzena. Mateusz zaś otrzymał nowy i znaczniejszy okręg w rejonie Adrianopola[1]. Porozumienie nie okazało się jednak trwałe. Konflikt przybrał formę wojny między autonomicznymi księstwami Jana Paleologa i Mateusza Kantakuzena[2]. Jan V zaopatrzony w weneckie pieniądze, na czele małej armii najechał jesienią 1352 roku terytorium swojego szwagra. Nie napotykając oporu zajął Adrianopol. Mateusz zamknął się w fortach miejskiej cytadeli. Jan V Kantakuzen przybył z odsieczą wraz z tureckimi oddziałami. Szybko opanował sytuację. Adrianopol i inne miasta, które przeszły na stronę Paleologa, zostały za karę wydane na łup Turkom[3]. Jan Paleolog, dysponujący skromnymi siłami, wezwał na pomoc Bułgarów i Serbów. Król Serbów Stefan Duszan, któremu jako zakładnika Jan wysłał swego brata, despotesa Michała[4] przysłał czterotysięczny oddział jazdy. Z kolei sułtan turecki Orchan wysłał do Jana Kantakuzena posiłki, liczące ok. 10000 żołnierzy pod dowództwem swego syna Sulejmana[5]. Sulejman po raz pierwszy pojawił się w Europie już w 1346 udzielając poparcia Janowi Kantakuzenowi[6].

Bitwa

Batalia odbyła się na otwartym polu w pobliżu Didymotyki w pobliżu rzeki Erytros (dziś Didimoticho w Grecji). Do oddziału serbskiego (dowódca Gradysław Borilović) idącego na pomoc Janowi V, który opuścił Didymotyki przyłączyli się Bułgarzy. Car Iwan Aleksander chciał w ten sposób również wesprzeć młodego cesarza. Wojska bułgarskie wycofały się na wieść o zbliżających się silnych oddziałach tureckich[7]. Siły osmańskie Jan Kantakuzen oceniał na 10000 jeźdźców, Nicefor Gregoras podawał liczbę 12000[8]. Przeważające siły osmańskie pod dowództwem Sulejmana odniosły zwycięstwo pod Didymotyką nad wojskami Jana V i wspierających go Serbów. Klęska kawalerii serbskiej spowodowana była nagłym odejściem Bułgarów. Według Jana Kantakuzena straty serbskie (przesadzone) wyniosły 7000 ludzi[9]. Natomiast Nicefor Gregoras podaje liczbę 4000 zabitych[10]. Bitwa była pierwszym zwycięstwem Turków osmańskich w Europie[11].

Skutki

W rezultacie bitwy cała Tracja dostała się w ręce rodu Kantakuzenów. Jan V pozbawiony sojuszników musiał się wdać w negocjacje ze zwycięskim teściem Janem VI Kantakuzenem. Ten domagał się, aby Paleolog zrzekł się apanażu Didymotyki na rzecz jego syna Mateusza. Jan V nie godząc się na to, odpłynął na wyspę Tenedos. Tam zbierał nowe siły w walce o tron. Słał pisma o pomoc m.in. do Turków osmańskich[12]. Klęska Jana V umocniła pozycję Kantakuzenów, skończyli z fikcja popierania prawowitej dynastii - Paleologów. 15 kwietnia 1353 Mateusz Kantakuzen został proklamowany na współcesarzem u boku swojego ojca Jana VI Kantakuzena (koronacja nastąpiła w lutym 1354). Zakazano też wymieniania imienia Jana V w liturgii i w aklamacjach podczas oficjalnych uroczystości[13].

Bitwa była pierwszym ważnym sukcesem Turków osmańskich na ziemi europejskiej. Zwycięska batalia utorowała drogę do dalszej ekspansji tureckiej i początku podboju ziem trackich. Już w marcu 1354 roku Turcy zajęli miasto Gallipoli[14]. Samo miasto Didymotyka zostało zajęte przejściowo przez nich w 1359 roku. Ostateczny podbój miasta nastąpił w listopadzie 1361. Didymotyka stała się rezydencją Murada I aż do czasu zdobycia Adrianopola w 1365 roku[15].

Przypisy

  1. ↑ Georg Ostrogorski, Dzieje Bizancjum, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 2008, s. 487.
  2. ↑ Timothy E. Gregory, Historia Bizancjum, przeł. Justyn Hunia, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2008, s. 316.
  3. ↑ Donald M. Nicol, The Last Centuries of Byzantium 1261–1453, Cambridge: Cambridge University Press 1993, s. 238.
  4. ↑ Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit, ed. Erich Trapp, t. 9, Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften 1989, nr 21521 Παλαιολόγος Μιχαήλ
  5. ↑ Zygmunt Okniński, Jan Kantakuzen, cesarz wschodnio-rzymski [w:] Księga ku czci Oskara Haleckiego wydana w XXV-lecie jego pracy naukowej, Warszawa 1935, s. 179; Halil İnalcık, Imperium osmańskie. Epoka klasyczna 1300-1600, przeł. Justyn Hunia, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2006, s. 21.
  6. ↑ Jan Reychman, Historia Turcji, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1973, s. 47; Małgorzata Dąbrowska, Jana Kantakuzena przepis na wygraną. Przejecie władzy w Bizancjum w 1347 r. [w:] Zamach stanu w dawnych społecznościach, red. Arkadiusz Sołtysiak i Justyna Olko, Warszawa: OBTA UW 2004, s. 375-383.
  7. ↑ Świat Bizancjum, t. 3: Bizancjum i jego sąsiedzi 1204-1453, pod redakcją Angeliki Laiou, Cécile Morisson, przeł. Andrzej Graboń, Kraków: Wydawnictwo WAM 2014, s. 50.
  8. ↑ Ioannis Cantacuzeni eximperatoris Historiarum libri IV, ed. Ludwig Schopen, Bonn 1828, t. 3, s. 248; Nicephori Gregorae Byzantina historia, ed. Ludwig Schopen, Bonn 1855, t. 3, s. 181.
  9. ↑ Ioannis Cantacuzeni eximperatoris Historiarum libri IV, ed. Ludwig Schopen, Bonn 1828, t. 3, s. 248.
  10. ↑ Nicephori Gregorae Byzantina historia, ed. Ludwig Schopen, Bonn 1855, t. 3, s. 181.
  11. ↑ George Christos Soulis, The Serbs and Byzantium during the reign of Tsar Stephen Dušan (1331–1355) and his successors, Washington: Dumbarton Oaks Research Library and Collection 1984, s. 96 [1].
  12. ↑ Donald M. Nicol, The Reluctant Emperor. A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk c. 1295-1383, Cambridge University Press 1996, s. 116-118.
  13. ↑ Timothy E. Gregory, Historia Bizancjum, przeł. Justyn Hunia, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2008, s. 320.
  14. ↑ Waldemar Ceran, Galipoli [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 183.
  15. ↑ Sławomir Bralewski, Didymotyka [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 142; Timothy E. Gregory, Didymoteichon [w:] The Oxford Dictionary of Byzantium, ed. by Alexander Kazhdan, New York – Oxford: Oxford University Press 1991, s. 620.

Bibliografia

Źródła

Opracowania

  • Sławomir Bralewski, Didymotyka [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 142.
  • Timothy E. Gregory, Didymoteichon [w:] The Oxford Dictionary of Byzantium, ed. by Alexander Kazhdan, New York – Oxford: Oxford University Press 1991, s. 620.
  • Timothy E. Gregory, Historia Bizancjum, przeł. Justyn Hunia, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2008, s. 618, 620, ​ISBN 978-83-233-2588-8​
  • Halil İnalcık, Imperium osmańskie. Epoka klasyczna 1300-1600, przeł. Justyn Hunia, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2006, s. 21, ​ISBN 83-233-2194-9​
  • Donald M. Nicol, The Reluctant Emperor. A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk c. 1295-1383, Cambridge: Cambridge University Press 1996, ​ISBN 978-0-521-52201-4​
  • Donald MacGillivray Nicol, The Last Centuries of Byzantium 1261–1453, wyd. 2nd ed, Cambridge: Cambridge University Press, 1993, s. 238, ISBN 978-0-521-43991-6, OCLC 27187224.
  • Zygmunt Okniński, Jan Kantakuzen, cesarz wschodnio-rzymski [w:] Księga ku czci Oskara Haleckiego wydana w XXV-lecie jego pracy naukowej, Warszawa 1935, s. 157-184.
  • Georg Ostrogorski, Dzieje Bizancjum, przekład pod redakcją Haliny Evert-Kapesowej, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 2008, s. 487-488, ​ISBN 978-83-01-15268-0​
  • Jan Reychman, Historia Turcji, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1973, s. 47.
  • George Christos Soulis, The Serbs and Byzantium during the reign of Tsar Stephen Dušan (1331–1355) and his successors, Washington: Dumbarton Oaks Research Library and Collection 1984, s. 96 [4].
  • Świat Bizancjum, t. 3: Bizancjum i jego sąsiedzi 1204-1453, pod redakcją Angeliki Laiou, Cécile Morisson, przeł. Andrzej Graboń, Kraków: Wydawnictwo WAM 2014, s. 50, ​ISBN 978-83-7767-802-2​
Podboje Imperium Osmańskiego