Bitwa pod Drohiczynem (2 VIII 1920)

Bitwa pod Drohiczynem

Wojna polsko-bolszewicka
Czas	2–7 sierpnia 1920
Miejsce	pod Drohiczynem
Terytorium	Polska
Przyczyna	ofensywa Frontu Zachodniego
Wynik	zwycięstwo Sowietów
Strony konfliktu
Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Władysław Jung Witowt Putna
Siły
15 Wielkopolska Dywizja Piechoty 27 Dywizja Strzelców
Straty
około 100 jeńców 2 działa
brak współrzędnych

Drohiczyn - Kościół Przenajświętszej Trójcy i panorama Bugu

Front Północno-Wschodni
w dniach 2 — 7 sierpnia 1920 r.

Położenie Frontu Północno-Wschodniego w dniu 2 sierpnia 1920 r.^[1]

Położenie Frontu Północno-Wschodniego w dniu 3 sierpnia 1920 r.^[1]

Położenie Frontu Północno-Wschodniego w dniu 4 sierpnia 1920 r.^[1]

Położenie Frontu Północno-Wschodniego w dniu 5 sierpnia 1920 r.^[1]

Położenie Frontu Północno-Wschodniego w dniu 7 sierpnia 1920 r.^[1]

Bitwa pod Drohiczynem – część bitwy nad Bugiem. Walki 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty gen. Władysława Junga z oddziałami sowieckiej 27 Dywizji Strzelców Witowta Putny w czasie II ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego^[2]. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej^[3]. Sytuacja operacyjna, a szczególnie upadek Wilna i obejście pozycji polskich od północy, wymusiła dalszy odwrót wojsk polskich^[4]. 1 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza cofała się nad Niemen, a 4 Armia nad Szczarę^[5]. Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu^[6][7].

Już 31 lipca 4 Armia gen. Leonarda Skierskiego przekroczyła Bug w rejonie Mielnika i obsadziła zachodni brzeg rzeki na odcinku Granne – Pratulin^[8].

1 sierpnia, po utracie pozycji nad Orlanką i Leśną, lewe skrzydło 4 Armii wycofało się za Bug. W ślad za nią natarcie kontynuowała sowiecka 16 Armia Nikołaja Sołłohuba. Na Drohiczyn uderzyła 27 Dywizja Strzelców, na Łosice 17 Dywizja Strzelców, na Międzyrzec – Białą Podlaską 8 Dywizja Strzelców^[9].

Walki pod Drohiczynem

Oddziały 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty wycofały się za Bug nocą z 31 na 1 sierpnia 1920^[10]. 2 sierpnia uderzyły na forsujące rzekę w okolicach Drohiczyna jednostki sowieckiej 27 Dywizji Strzelców i odrzuciły je na drugi brzeg. Wzięto przy tym do niewoli około 100 jeńców i zdobyto dwa działa^[11][12]. 4 sierpnia 27 DS skupiła większość swoich sił na północny zachód od Drohiczyna. Tym razem Sowieci sforsowali Bug i utworzyli przyczółek na lewym brzegu rzeki. Polskie kontrataki okazały się bezskuteczne^[13]. W następnych dniach Sowieci kontynuowali natarcie. Lewe skrzydło i centrum polskiej 15 Dywizji Piechoty wycofało się do rejonu Sokołowa Podlaskiego^[13].

W związku z ogólnym odwrotem wojsk polskich znad Bugu i przegrupowaniem do bitwy nad Wisłą, zaniechano kolejnych kontrataków i teren pozostał w rękach sowieckich^[14].

Przypisy

Bibliografia

• Bitwa warszawska. T. 1: Bitwa nad Bugiem. Atlas map – Teka 1. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
• Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
• Franciszek Nowicki: Zarys historii wojennej 59-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
• Leon Radwański: Zarys historii wojennej 62-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Włodzimierz Rupniewski: Zarys historii wojennej 61-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku. Lwów - Warszawa: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Reprint: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp. z oo, 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.
• Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.