Bitwa pod Dybbøl

II Wojna o Szlezwik

Bitwa pod Dybbøl
Pierwszy cesarz niemiecki i król Prus Fryderyk Wilhelm I upamiętniony na pomniku
Czas	18 kwietnia 1864
Miejsce	Dybbøl
Terytorium	Dania
Przyczyna	Dążenie do przyłączenia terenów Szlezwika i Holsztynu do Królestwa Prus
Wynik	Zwycięstwo wojsk pruskich
Strony konfliktu
Królestwo Danii Królestwo Prus
Dowódcy
Jerzy Daniel Gerlach Fryderyk Karol pruski
Siły
ok. 5 tys. żołnierzy, ok. 6 tys. żołnierzy w rezerwie ok. 11 tys. żołnierzy, ok. 26 tys. żołnierzy w rezerwie
Straty
ok. 700 zabitych, ok. 560 rannych ok. 270 zabitych, ok. 900 rannych
Położenie na mapie Danii miejsce bitwy
54°54′25″N 9°45′29″E/54,906944 9,758056

Bitwa pod Dybbøl – starcie zbrojnie toczące się podczas II Wojny o Szlezwik 18 kwietnia 1864 roku pomiędzy wojskami Królestwa Danii, a wojskami Królestwa Prus i sprzymierzonymi z nim wojskami Związku Niemieckiego^[1].

Przed Bitwą

Obóz wojsk duńskich pod Dybbøl.

Wojna Duńska rozpoczęła się w 1864r., a powodem jej wybuchu były dwa księstwa Szlezwik i Holsztyn zamieszkałe przez mniejszość niemiecką i przyłączone do Danii. Prusy internowały w obronie tamtejszej mniejszości niemieckiej. Miasto było źle przygotowane, dlatego też Duńczycy zajęli się jego gruntowną fortyfikacją budując przy nim kilka wysuniętych redut obronnych. W szczególności brakowało schronów dla linii frontu, a co gorsza postęp techniczny w dziedzinie artylerii sprawił, że położenie geograficzne fortu nie nadało się do skutecznej obrony. Dwa miesiące bombardowań zmusiły wojska duńskie do coraz większego schronienia się od linii frontu. Kiedy doszło do ostatecznego szturmu, oddziały pruskie znalazły ogołocone duńskie linie, których obrońcy byli zarówno zdemoralizowani, jak i zmęczeni.

Bitwa

Armia duńska była wyposażona w starsze karabiny kapiszonowe ładowane odprzodowo, w porównaniu do armii pruskiej, która to używała nowoczesnych jak na ówczesne czasy iglicowe karabiny Dreysego ładowane odtylcowo. Duńczycy wyposażeni w karabiny ładowane przez lufę stawali się łatwym celem dla Pruskiego żołnierza, który to mógł przeładowywać w pozycji leżącej w porównaniu do karabinów duńskich, które należało ładować na stojąco.

Szarża pruskiej piechoty na reduty bronione przez Duńczyków.

18 kwietnia 1864 r. o godzinie 2:00 w nocy wojska pruskie rozpoczęły manewry. Około 4 rano rozpoczęły się bombardowania duńskich pozycji, które zostawały pod ostrzałem aż do godziny 10 rano przed pierwszym natarciem pruskiej piechoty na umocnienia duńskie. Pierwsza szarża wojsk pruskich na najbardziej wysuniętą duńską redutę zakończyła się pełnym powodzeniem, a Duńczycy rozpoczęli odwrót w kierunku drugiej linii ich umocnień. Pruska armia idąc siłą rozpędu dokonała próby przejęcia drugiej linii obrony jednak ten atak został odrzucony przez ostrzał wojsk duńskich. Widząc wycofujących się Prusaków, Duńczycy postanowili przejąć inicjatywę dokonując kontrataku jednak ten ostatecznie załamał się pod wpływem tym razem pruskiego ostrzału. Armia pruska rozpoczęła drugie natarcie na wojska duńskie, które to wcześniej opuściło okopy prowadząc do bezpośredniego starcia, które pomimo dużego oporu Duńczyków, zostało przezwyciężone przez wojska pruskie^[2].

Straty po Bitwie

W oficjalnych szczegółach armii duńskiej straty sięgają odpowiednio:

• Po stronie duńskiej: ok. 700 zabitych, ok. 560 rannych, z czego wzięto do niewoli lub popełniło dezercję, ok. 3 500 żołnierzy, łącznie straty sięgnęły około 4 800 ludzi.
• Po stronie pruskiej: ok. 270 zabitych, ok. 900 rannych, zaginionych ok. 30 żołnierzy, łącznie straty sięgnęły około 1 200 ludzi

Zniszczony wiatrak dzień po bitwie.

Bitwa pod Dybbøl była pierwszą bitwą, która została obserwowana przez delegatów Czerwonego Krzyża: Louisa Appię (1818-98) i Charlesa van de Velde (1818-98).

Konsekwencje

Rozejm obowiązywał po bitwie od 12 maja do 26 czerwca, a w Londynie rozpoczęły się negocjacje w sprawie nowej granicy między Danią a Związkiem Niemieckim. Dania chciała granicy z rzeką Eider, ale zostało to odrzucone jako nie do zaakceptowania dla strony Pruskiej. Nieugięta postawa duńskiego rządu w Londynie doprowadziła do ich dyplomatycznej izolacji podczas negocjacji w Wiedniu, co zaowocowało traktatem pokojowym podpisanym 30 października 1864 r. Traktat ten przekształcił księstwa Szlezwiku i Holsztynu w „austriacko-pruskie kondominium, pod wspólną suwerennością obu państw”, które to zaledwie kilka lat później zostało nowym zarzewiem konfliktu pomiędzy Prusami, a Austrią, na które to zresztą Bismarck celowo liczył w celu unifikacji Niemiec pod przewodnictwem Królestwa Prus. Pruski kanclerz Otto von Bismarck podjął w ten sposób jeden z pierwszych kroków w kierunku powstania Cesarstwa Niemieckiego, które to dominowało w Europie kontynentalnej aż do I wojny światowej^[3].

Zobacz też

• Bitwa pod Helgolandem (1864)
• Wojna francusko-pruska
• I wojna światowa

Przypisy

Bibliografia

• Duńsko-niemiecka wojna o Szlezwik i Holsztyn | Pierwsza wojna Bismarcka – Polityka.pl
• Daniel Mirosz – Dania. XX i XXI w.
• Historykon – Wojna duńsko – pruska w 1864 r.