|
| Czas | 23 lutego 1280 |
| Miejsce | Goźlice koło Sandomierza |
| Przyczyna | sukcesja po śmierci Bolesława Wstydliwego |
| Wynik | wygrana wojsk polskich |
| Strony konfliktu |
|---|
| rycerstwo ziemi krakowskiej i sandomierskiej | wojska tatarsko-ruskie |
|
| Dowódcy |
|---|
|
| Siły |
|---|
|
| Straty |
|---|
|
| brak współrzędnych |
|---|
Bitwa pod Goźlicami – miała miejsce 23 lutego 1280[1] pod Goźlicami, niedaleko Koprzywnicy, gdzie rycerstwo polskie pod wodzą kasztelana krakowskiego Warsza, wojewody krakowskiego Piotra Bogorii i wojewody sandomierskiego Janusza herbu Topor, rozbiło wojska tatarsko-ruskie księcia halicko-włodzimierskiego Lwa[2].
Okoliczności najazdu
W 1279 r., po śmierci księcia Bolesława Wstydliwego, dzielnice krakowską i sandomierską objął we władanie książę Leszek Czarny. Wykorzystując fakt zmiany władcy, książę Lew halicki po wejściu w układ wojenny z Tatarami nadczarnomorskimi, którym przewodził wówczas Nogaj, wyprawił się w 1280 r. na ziemię lubelską najprawdopodobniej w celach łupieżczych, lub w celu jej podbicia[3].
Na czele 6000 wojska, posiłkowany przez Tatarów i książąt: łuckiego Mścisława Daniłowicza i wołyńskiego Włodzimierza Wasylkowicza, przekroczył granicę w okolicach Chełma. Rozpoczął oblężenie Sandomierza, lecz główne siły przeprawił przez Wisłę na południe od miasta kierując się na opactwo cysterskie w Koprzywnicy. Jednocześnie Włodzimierz Wasylkowicz nakazał swoim wojom uderzyć na Osiek (jeden z ruskich latopisów podaje informację o zdobytych w tym mieście bogatych łupach i jeńcach)[4].
Rusini zostali ostatecznie rozbici pod Goźlicami przez nieliczne w tym boju rycerstwo sandomierskie i krakowskie liczące znacznie mniej wojów niż siły rusińskie – bo około 600 zbrojnych. 7 marca rycerstwo polskie pod przewodnictwem Leszka Czarnego wyprowadziło wyprawę odwetową, która podeszła pod sam Lwów[2].
Wojsko Leszka Czarnego w cudowny sposób zwycięża księcia Rusi Lwa, który z wielkimi siłami wtargnął do Królestwa Polskiego, ściga go aż do Lwowa, pustosząc Ruś i wraca do domu z ogromnymi łupami.
Jan Długosz, Jana Długosza kanonika krakowskiego Dziejów polskich ksiąg dwanaście. T. 2, ks. 5, 6, 7, 8, s. 441
Przypisy
- ↑ Historia Polski. Kalendarium dziejów: Pradzieje - 1655, red. A. Nowak, Kraków 2010, s. 160.
- ↑ a b H. Samsonowicz, Leszek Czarny, [w:] Poczet królów i książąt polskich, red. A. Garlicki, Czytelnik, Warszawa 1998, s. 199.
- ↑ R. Grodecki, S. Zachorowski, J. Dąbrowski, Dzieje Polski średniowiecznej, t. 1, Universitas-Platan, Kraków 1995, s. 346. ISBN 83-7052-230-0
- ↑ Kroniki staroruskie, wybrał, wstępem i przypisami opatrzył F. Sielicki, PIW, Warszawa 1987, s. 245-246. ISBN 83-06-01423-5
Bibliografia
Linki zewnętrzne