|
|
Moneta z wizerunkiem Otona |
| Czas | 69 n.e. |
| Miejsce | Kastorowe (Locus Castorum), pomiędzy Cremoną a Placencją |
| Terytorium | Italia |
| Wynik | zwycięstwo wojsk Otona |
| Strony konfliktu |
|---|
| wojska Otona | wojska Witeliusza |
|
| Dowódcy |
|---|
|
| Siły |
|---|
|
| Straty |
|---|
|
| brak współrzędnych |
|---|
Bitwa pod Kastorowe – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 69 n.e. w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim (tak zwany rok czterech cesarzy).
Po nieudanym oblężeniu Placencji, Cecyna odstąpił od miasta kierując się w stronę Cremony. Na wieść o nadciągających mu z pomocą oddziałach Walensa, zdecydował się przyśpieszyć swoje działania pokonując wojska Marka Salwiusza Otona. W obozie Otona tymczasem doszło do zmiany głównodowodzącego. Na czele piechoty stanął, znany z kampanii przeciwko Budyce, Gajusz Swetoniusz Paulinus, dowódcą kawalerii był Mariusz Celsus[1].
W odległości 12 km od Cremony w rejonie Kastorowe (Locus Castorum), Cecyna przygotował zasadzkę nakazując wojskom pomocniczym ukrycie się w lesie, kawalerii zaś sprowokowanie przeciwnika do marszu w miejsce ukrycia wojsk. Plany zasadzki zostały jednak wyjawione Paulinusowi oraz Celsusowi, którzy ustawili swoje wojsko do bitwy. Bitwę rozpoczął pozorowany atak jazdy Cecyny, który nie wywabił jednak przeciwnika w zasadzkę. Wojsko Paulinusa zamiast ścigać przeciwnika, cofnęło się prowokując pozostałe oddziały Cecyny do ataku. W wyniku pościgu oddziały te zostały otoczone przez jazdę Paulinusa, który jednak nie wysłał swojej piechoty do całkowitego rozbicia przeciwnika. Umożliwiło to wojskom Cecyny ucieczkę w kierunku lasu, skąd podjęły kolejny atak na oddział pretorian, któremu zadano znaczne straty. Wówczas to nastąpił decydujący atak piechoty Paulinusa, który rozbił przeciwnika, zmuszając go do ucieczki. Obawiając się wprowadzenia kolejnych wojsk Cecyny, zwycięski Paulinius nakazał powstrzymanie pościgu, tracąc tym samym okazję do zniszczenia armii przeciwnika. Dzięki temu oddziały Cecyny mogły bez przeszkód połączyć się z wojskami Walensa, a ich liczba wzrosła do 60 000 ludzi[2].
Przypisy
Bibliografia
- Stephen Dando-Collins: Machina do zabijania. XIV legion Nerona. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11255-1.
- Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
