Bitwa pod Lackiem Wielkiem
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 13 września 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik | zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Lackiem Wielkiem – część wielkiej bitwy wołyńsko-podolskiej; walki polskiego 12 pułku piechoty z sowieckim 421 pułkiem strzelców w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
2 września, pod koniec bitwy pod Zamościem, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zdecydowało, iż 3. i 6 Armia, po stosownym przegrupowaniu, około 10 września podejmą większą akcję zaczepną w kierunku wschodnim celem „nie tylko odrzucenia nieprzyjaciela poza granice Małopolski, lecz także rozbicia i zdezorganizowania jego sił tak, aby później można było utrzymać front przy użyciu słabych sił własnych"[3]. 6 Armia gen. Roberta Lamezan-Salinsa miała rozbić nieprzyjaciela znajdującego się między rzekami Gniła Lipa i Zbrucz, spychając go w kierunku północno-wschodnim w rejon działań 3 Armii, przy jednoczesnym odcięciu mu dróg odwrotu na Tarnopol[4]. 14 września ofensywę rozpoczęła polska 6 Armia[5].
Walczące wojska
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| dowództwo 6 Dywizji Piechoty | gen. Mieczysław Linde | 6 Armia |
| ⇒ 12 pułk piechoty | mjr Franciszek Alter | 6 Dywizja Piechoty |
 Armia Czerwona | ||
| dowództwo 47 Dywizji Strzelców | T.P. Krugliakow | 14 Armia |
| ⇒ 140 Brygada Strzelców | 47 Dywizja Strzelców | |
| → 421 pułk strzelców | ||
Walki pod Lackiem Wielkiem
13 września 1920 na Lackie Wielkie uderzyły trzy kompanie 12 pułku piechoty. Kwaterujący tam sowiecki 421 pułk strzelców został rozproszony, a Polacy wzięli do niewoli około 80 jeńców i powrócili bez większych strat na wcześniej zajmowane pozycje. Wypad pozwolił na w miarę dokładne określenie ugrupowania bojowego nieprzyjaciela rozmieszczonego przed 6 Dywizją tuż przed planowanym ogólnym natarciem. 16 września 6 Dywizja Piechoty rozpoczęła natarcie w kierunku Złoczowa, a 12 pułk piechoty zdobył Lackie Wielkie[6].
O bitwie dowódca 6 Armii generał Jędrzejewski w rozkazie operacyjnym nr 6 pisze[7]:
Dnia 13 b. m. trzy kompanje 12-go pułku piechoty na odcinku 6-ej dywizji piechoty przeprowadziły wypad na Lackie Wielkie, które po krótkiej, lecz nadzwyczaj zaciętej walce zdobyto, przyczem 421-y pułk piechoty sowieckiej zniesiono prawie zupełnie, w naszych zaś rękach została znaczna zdobycz, a mianowicie: trzy ciężkie karabiny maszynowe, 80 jeńców, 94 karabinów rosyjskich i 127 karabinów Lebella. W tejże walce odznaczył się chlubnie podporucznik Magiera, dowódca 12-ej kompanji 12-go pułku piechoty, który będąc trzykrotnie ranny pozostał na swem stanowisku, dowodząc swym oddziałem do końca, za co mu oddaję należne podziękowanie i żołnierską cześć. Wszystkim zaś oddziałom, które brały udział w tych akcjach, wyrażam moje uznanie.
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Steblik 1932 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 68.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 410.
- ↑ Tarczyński (red.) 2014 ↓, s. 1244.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 219.
- ↑ Mucha 1928 ↓, s. 23.
Bibliografia
- Franciszek Mucha: Zarys historji wojennej 12-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Władysław Steblik. Wypady nocne 12. p. p. na Pikułowice i Lackie Wielkie w 1920 r.. „Przegląd Piechoty”. 5 (10), s. 41-52, 1932. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa wołyńsko–podolska. Dokumenty operacyjne. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-602-1.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
.svg)
Ofensywa na Froncie Południowym. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 29.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Bój pod Zasławiem 23 września 1920 r. Załącznik Nr 2: Położenie 6 Armii i przeciwnika w nocy z 14/15-IX-1920 r. Oleata na mapę 1:500.000
Władysław Steblik, kpt. dypl., Wypady nocne 12 pp na Pikułowice i Lackie Wielkie w 1920 r. Szkic 2: Przebieg wypadu nocnego 5., 10. i 12. kompanii 12 pp na Lackie