Bitwa pod Lublinem

Bitwa pod Lublinem – bitwa pomiędzy Polakami a Tatarami stoczona w lutym 1341 roku, w okresie kampanii ruskiej Kazimierza Wielkiego z lat 1340–1341.

Przebieg bitwy

Kresowe położenie Lublina na pograniczu ówczesnego państwa powodowało częste najazdy Litwinów, Jaćwingów, Rusinów i Tatarów^[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1341 roku po nieudanej próbie sforsowania Wisły siły tatarskie wraz z posiłkami ruskimi, które prowadził Dymitr Detko, wycofały się w kierunku Lublina. Najeźdźcy rozlali się po ziemi lubelskiej, grabiąc i mordując. Oblegli także gród lubelski i puścili z dymem stojące obok niego, nieufortyfikowane miasto. Mimo że gród miał wówczas tylko drewniane umocnienia, załoga wraz z chroniącymi się w grodzie mieszczanami wytrzymała oblężenie, które trwało od 8 do 12 dni.

Co do przyczyny odstąpienia Tatarów od Lublina istnieją dwie sprzeczne hipotezy. Według pierwszej Kazimierz Wielki stoczył bitwę z Tatarami we wsi nieopodal Lublina na prawym brzegu Bystrzycy, rozbijając ich główne siły. Od legendarnej bitwy miała się wziąć późniejsza nazwa wsi, a następnie dzielnicy Lublina, Tatary. Druga mówi o odstąpieniu Tatarów od Lublina po śmierci ich dowódcy, który miał zginąć od strzały lubelskiego łucznika.

Kampania ruska Kazimierza Wielkiego z lat 1340 i 1341 zakończyła się kompromisem. Przywódca bojarów ruskich Dymitr Detko uznał zwierzchnictwo króla Polskiego, przyjmując tytuł namiestnika królewskiego Rusi. Kazimierz Wielki wcielił bezpośrednio do korony ziemie sanocką i okolice Rzeszowa oraz poprzysiągł poszanowanie obyczajów zajętych ziem i wiary prawosławnej.

Przypisy

Zobacz też

• Historia Lublina

Bibliografia

• Wyrozumski J., Kazimierz Wielki wyd. Ossolineum 1986, s. 83–86.
• Jasienica P., Polska Piastów wyd. PIW 1988, s. 223.