Bitwa pod Odrzywołem
| II wojna światowa, kampania wrześniowa | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | okolice Odrzywołu | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | próba podjęcia samemu rozkazów przez 29 Dywizji Piechoty, 13 Dywizji Piechoty oraz 19 Dywizji Piechoty | ||
| Wynik | zwycięstwo wojsk niemieckich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w 1939 r. | |||
 51°32′56″N 20°29′36″E/51,548889 20,493333 | |||
Bitwa pod Odrzywołem – starcie zbrojne stoczone 8 września 1939 roku w rejonie Odrzywołu przy szosie (obecnej drodze krajowej nr 48) pomiędzy wojskami polskimi i niemieckimi w czasie kampanii wrześniowej.
Geneza[1]
Polskie północne oddziały Armii „Prusy” wycofujące się z rejonów Piotrków Trybunalski - Tomaszów Mazowiecki, ześrodkowały się w dużym, zalesionym obszarze. 13 DP w gotowości bojowej w lasach w pobliżu Brudzewic,w lasach Brzustówka pozostałości 19 DP: 1 batalion 85 PP oraz 86 PP, dwa bataliony 19 PAL natomiast w lasach Giełzów 29 DP: 41 PP (bez 2 i 3 batalionu), 3 batalion 76 PP, 3 batalion 81 PP, szwadron kawalerii dywizyjnej, dywizyjna kompania kolarzy, kompania ochrony sztabu, 29 PAL bez 3 dywizjonu oraz 29 BSAP. To zgrupowanie miało podjęcie konkretnych działań, jednak gen. Stefan Dąb-Biernacki wydał rozkaz jak najszybszego wycofania się na wschodni brzeg Wisły. Niezgadzający się z rozkazami dowódcy poszczególnych dywizji postanowili sami podjąć działania. Dlatego, gdy dowódca 29 DP, gen. Ignacy Oziewicz, wyjeżdżał z lasu Giełzów, uzgodnił z płk. Janem Bratro, że jeśli nie wróci do godz. 18:00, ma przejść na drugą stronę Drzewiczki i się wycofać. Wszyscy jednakże ustalili, że się wycofają, a generał wrócił przed czasem.
Bitwa[1]
Jeszcze przed Drzewiczką polskie oddziały 8 września przed południem zatrzymały się przy szosie w rejonie Odrzywołu, ponieważ były braki w żywności, gdzie o 9:00 rano niespodziewanie zaatakowała ich 13 Dywizja Piechoty. W pierwszej kolejności Niemcy przejęli szosę; szybkie natarcie 1 batalionu 41 PP wyparło jednostki niemieckie, jednak wkrótce potem batalion został zniszczony. Tymczasem polskie dywizje zaczęły się ewakuować za rzekę (przeszły bo bitwie), w Ossie polskie czołgi wspierane ogniem artyleryjskim walczyły z niemieckimi maszynami, a w Dobrej Woli pododdziały niemieckie 13 DP rozbiły sztab 29 DP, tym samym rozbijając jednostkę. Ostatnie walki w tym rejonie odbyły się po południu w Ulowie. Polacy nie wygrali potyczki w żadnym z tych miejsc, zadali jednak duże straty najeźdźcom.
Po bitwie[1]
Resztki 29 DP zaczęły kierować się w miejsce zgrupowania – rejon Borowiec-Waliska; niektóre oddziały udały się przez Ceteń, gdzie przeszły przez Drzewiczkę pod ostrzałem artyleryjskim osiągając straty, inne uciekły przez Klwów. 13 DP po bitwie w Ulowie uciekła do Dąbrówki. Resztki 19 DP wyruszyły do Maciejowic, gdzie przekroczyły wschodni brzeg Wisły.
Przypisy
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
.svg)
.svg){kind=icon}
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Abstract crossed rifles symbol on sunburst
_location_map.png)
(c) Lukasb1992 z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Mapa lokalizacyjna Polski — 1939 (marzec – wrzesień).