Bitwa pod Opolem

Bitwa pod Opolem

I najazd mongolski na Polskę
Czas	kwiecień 1241
Miejsce	pod Opolem
Przyczyna	szybki pochód wojsk mongolskich
Wynik	wygrana wojsk mongolskich
Strony konfliktu
Polska Imperium mongolskie
Dowódcy
Książę opolsko-raciborski Władysław
Położenie na mapie województwa opolskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
50°39′53″N 17°55′37″E/50,664722 17,926944

Bitwa pod Opolem – stoczona pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem księcia opolsko-raciborskiego Władysława a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.

Historia

Pod koniec marca 1241 roku w rejonie Krakowa nastąpiło połączenie się głównych sił mongolskich pod dowództwem Bajdara i Ordu z oddziałem pustoszącym ziemię łęczycką i Kujawy. 1 kwietnia 1241 połączone siły mongolskie opuściły Kraków i ruszyły w kierunku Raciborza. Ominąwszy dobrze przygotowany do obrony gród, podążyły wzdłuż Odry w kierunku Opola. Tam Mongołowie napotkali oddziały krakowsko-sandomierskie wspierane przez rycerstwo księcia opolsko-raciborskiego Władysława. Wobec przewagi nieprzyjaciela, słabsi liczebnie Polacy po krótkiej walce wycofali się w kierunku Wrocławia. Siły mongolskie po zwycięskiej potyczce przez nikogo nie niepokojone podążyły za oddziałami polskimi pod Wrocław. Żeby nie dopuścić do połączenia wojsk księcia wrocławskiego Henryka II Pobożnego i króla czeskiego Wacława I, Mongołowie nie próbowali oblegać grodu wrocławskiego i szybko podążyli w kierunku Legnicy.

Bibliografia

• Tadeusz M. Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, wyd. Wiedza Powszechna 1981, str. 113.
• Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce, wyd. Universitas 2004.