Bitwa pod Parachońskiem

Bitwa pod Parachońskiem

Wojna polsko-bolszewicka
Czas	30 września – 1 października 1920
Miejsce	okolice Parachońska[1]
Przyczyna	polska ofensywa jesienna
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Baltazar Niepokojczycki Witold Wartha
Siły
18 Dywizja Piechoty: 49 pułk piechoty 145 pułk piechoty
brak współrzędnych

Bitwa pod Parachońskiem – walki polskich 49 pułku piechoty mjr. Baltazara Niepokojczyckiego i 145 pułku piechoty mjr. Witolda Warthy z oddziałami Armii Czerwonej w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

Po wielkiej bitwie nad Wisłą, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zreorganizowało struktury wojskowe, zlikwidowało między innymi dowództwa frontów i rozformowało 1. i 5. Armię. Na froncie przeciwsowieckim rozwinięte zostały 2., 3., 4. i 6. Armia^[2].

10 września, na odprawie w Brześciu ścisłych dowództw 2. i 4 Armii, marsz. Józef Piłsudski nakreślił zarys planu nowej bitwy z wojskami Frontu Zachodniego. Rozpoczęły się prace sztabowe nad planem bitwy niemeńskiej^[2]. Toczona w dniach 20–28 września operacja zakończyła się dużym sukcesem militarnym Wojska Polskiego, a bój pod Lidą był jej zakończeniem^[3].

Bezpośrednio po niej polskie dywizje przystąpiły do pościgu za pobitym nieprzyjacielem. Objął on rozległy front od Niemna na północy, aż po Prypeć na południu^[4].

Walki pod Parachońskiem

Po opanowaniu Pińska 49 pułk piechoty rozpoczął pościg za szybko wycofującym się przeciwnikiem. Idący w awangardzie I batalion 49 pułku piechoty maszerował w kierunku na Parachońsk – Łuniniec. 30 września szpica czołowa sforsowała Jasiołdę. Jednak kontratak nieprzyjaciela zepchnął ją na drugi brzeg. Walki przeniosły się na zachodni brzeg i trwały cały dzień. Jednak polski batalion utrzymał swoje pozycje^[5], a po nadejściu głównych sił 49 pułku piechoty i 145 pułku piechoty Polacy ponownie sforsowali Jasiołdę. 1 października II batalion 49 pułku piechoty uderzył na Parachońsk i zdobył go. W tym czasie na stację kolejową uderzyły pododdziały 145 pułku piechoty również z powodzeniem^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.}
• Tadeusz Kutrzeba: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920 roku). Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy. Napoleon V (reprint), 1926. ISBN 978-83-7889-669-2.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918–1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.

• Lech Wyszczelski: Operacja Niemeńska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-43-6.