Bitwa pod Qamdo

Bitwa pod Qamdo

chińska inwazja na Tybet
Żołnierze ChALW przekraczają Lancang
Czas	7 października 1950
Miejsce	Qamdo, Tybet
Terytorium	Tybet (obecnie ChRL)
Przyczyna	próba przebicia się Tybetańczyków w kierunku Lhasy
Wynik	zwycięstwo ChRL
Strony konfliktu
Tybet  ChRL
Dowódcy
Ngabo Ngałag Dzigme nieznany
Siły
≈3000 Grupy Uderzeniowe: 155, 156 i 157 (łącznie kilkadziesiąt tys. ludzi)
Straty
180 zabitych i rannych 114 zabitych i rannych
Położenie na mapie Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de miejsce bitwy
31°08′14″N 97°10′39″E/31,137222 97,177500

Bitwa pod Qamdo – główne starcie zbrojne w czasie wojny chińsko-tybateńskiej, mające miejsce 7 października 1950 w pobliżu miasta Qamdo we wschodnim Tybecie.

Przebieg

Realizując plan zdobycia Tybetu, Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza wkroczyła na terytorium swojego południowo-zachodniego sąsiada. Licząca łącznie ok. 8 tys. żołnierzy armia tybetańska rozpoczęła odwrót. Główną tego przyczyną, obok przytłaczającej przewagi liczebnej Chińczyków, była pokojowa polityka gubernatora Khamu – Ngabo Ngałag Dzigme, który został tuż przed chińską agresją nowym dowódcą armii tybetańskiej. Nakazał on rozbiórkę nowo wzniesionych umocnień i nie przyjął posiłków złożonych z lokalnych sił wojowniczych Khampów.

Tymczasem chińskie wojska posuwały się bardzo szybko i jeszcze tego samego dnia 156 Grupa zajęła niebronione Qamdo, a 155 Grupa odcięła odwrót Tybetańczykom. Doszło do ostrej wymiany ognia, gdyż Tybetańczycy nie chcieli się poddać. Przewaga chińska była jednak ogromna, a wojska tybetańskie nie były zdolne do stawiania długotrwałego oporu w otwartym polu. Ostatecznie Ngapoi Ngawang Dzigme z resztą sił zdołał się przedrzeć na zachód. Tybetańczycy stracili 180 żołnierzy zabitych i rannych, a Chińczycy 114 zabitych i rannych.

Po bitwie

Klęska Tybetańczyków pod Qamdo przypieczętowała losy wojny już jej pierwszego dnia. Siły Dzigme musiały się wkrótce poddać, gdyż wszystkie drogi w kierunku Lhasy zostały opanowane przez armię chińską (157 Grupa) i przebicie się do stolicy było niemożliwe. Przed Chińczykami skapitulowało ok. 2700 tybetańskich żołnierzy. Ngabo Ngałag Dzigme był w niewoli traktowany bardzo dobrze. Został nawet mianowany zastępcą dowódcy Chińskiej Armii Ludowej w Tybecie oraz liderem tybetańskich struktur KPCh.

Kilka drobnych potyczek stoczył jeszcze tylko Lhalu Cełang Dordże, poprzednik Jigme na stanowisku gubernatora Khamu i inicjator budowy umocnień w rejonie Qamdo. Walki te nie mogły jednak zmienić losów wojny, a sam Dordże został wkrótce otoczony. Z kolei pozostałe siły tybetańskie starały się skoncentrować wokół stolicy i organizować jej obronę. Chińskie wojska nie przypuściły jednak szturmu na Lhasę; zatrzymały się 200 km od niej i rozpoczęto negocjacje.

Zobacz też

• Siedemnastopunktowe porozumienie
• Powstanie tybetańskie 1959

Bibliografia

• French Patrick, Tybet, Tybet Warszawa 2007, s. 192-194.
• Goldstein Melvyn C., The Snow Lion and the Dragon: China, Tibet, and the Dalai Lama, Berkeley 1997, s. 20.
• Sonam Bhuchung D., Ngabo – Yes Tibetan, No Patriot, dostęp: 23 maja 2016.
• Wang Jiawei, The Historical Status of China's Tibet, 2000, str. 209.