Bitwa pod Słupczą

Bitwa pod Słupczą

powstanie styczniowe
Czas	8 lutego 1863
Miejsce	w pobliżu Słupczy i Dwikóz
Terytorium	Królestwo Kongresowe
Wynik	klęska Polaków
Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Leon Frankowski, Antoni Zdanowicz Podpułkownik Miednikow
Siły
od kilkudziesięciu do stu, wedle różnych szacunków
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904) miejsce bitwy
50°44′51″N 21°48′33″E/50,747500 21,809167

Bitwa pod Słupczą – jedna z bitew powstania styczniowego, stoczona 8 lutego 1863 roku, zakończona klęską powstańców.

Naciskana przez Rosjan partia powstańcza Leona Frankowskiego i burmistrza Markuszowa Antoniego Zdanowicza wyszła w końcu stycznia 1863 roku z Kurowa, udając się na południe. Zgrupowanie dotarło do Sandomierza, wkrótce potem wyszło jednak z miasta, wydając ścigającym je wojskom rosyjskim bitwę pod Słupczą. Podpułkownik Miednikow z dwoma kompaniami piechoty i półsotnią kozaków rozpędził najpierw główne siły powstańców, potem w Dwikozach rozbił ich straż tylną i uciekinierów z pola bitwy^[1]. Ranny w bitwie Leon Frankowski ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem w Sandomierzu, ale został ujęty i odstawiony do Lublina, a Zdanowicz sam zgłosił się dobrowolnie do władz rosyjskich^[2].

Rosyjski historyk Nikołaj Berg pisze o 100 poległych Polakach, a także o zabraniu jeńców i dwóch furgonów kuchennych^[3]. Natomiast według akt metrykalnych parafii Góry Wielkie, w Dwikozach znaleziono 38 ciał mężczyzn, a w aktach metrykalnych parafii katedralnej w Sandomierzu odnotowano odalezienie kolejnych 4 ciał, również w Dwikozach^[4]. Poległych pochowano w zbiorowej mogile w Dwikozach^[4]. W tym miejscu znajduje się pomnik^[4].

Przypisy