Bitwa pod Skrobowem

Bitwa pod Skrobowem
— Wojna polsko-bolszewicka —
Czas	2 października 1920
Miejsce	okolice Skrobowa
Przyczyna	polska ofensywa jesienna
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
Polska  Rosyjska FSRR
Siły
18 pułk ułanów
brak współrzędnych

Bitwa pod Skrobowem – szarża polskiego 18 pułku ułanów na oddziały Armii Czerwonej w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

Po wielkiej bitwie nad Wisłą, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zreorganizowało struktury wojskowe, zlikwidowało między innymi dowództwa frontów i rozformowało 1. i 5. Armię. Na froncie przeciwsowieckim rozwinięte zostały 2., 3., 4. i 6. Armia^[1].

10 września, na odprawie w Brześciu ścisłych dowództw 2. i 4 Armii, marsz. Józef Piłsudski nakreślił zarys planu nowej bitwy z wojskami Frontu Zachodniego. Rozpoczęły się prace sztabowe nad planem bitwy niemeńskiej^[1]. Toczona w dniach 20–28 września operacja zakończyła się dużym sukcesem militarnym Wojska Polskiego, a bój pod Lidą był jej zakończeniem^[2].

Bezpośrednio po niej polskie dywizje przystąpiły do pościgu za pobitym nieprzyjacielem. Objął on rozległy front od Niemna na północy, aż po Prypeć na południu^[3].

1 października 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty gen. Władysława Junga osiągnęła linię „starych okopów niemieckich”, a przeciwnik obsadził dawne okopy rosyjskie, próbując w oparciu o nie ustabilizować linię frontu^[4].

Walki pod Skrobowem

2 października 15 Dywizja Piechoty gen. Władysława Junga przez kilka godzin bezskutecznie próbowała przełamać silne pozycje nieprzyjaciela między wsiami Maniewicze i Skrobów^[4]. Dowódca dywizji postanowił wprowadzić do walki swoją kawalerię dywizyjną – 18 pułk ułanów^[5]. Do szarży wyznaczony został 1 szwadron por. Trzcińskiego, a wspierać go miały cztery baterie artylerii 15 pułku artylerii polowej. Teren sprzyjał broniącym się Sowietom. Pocięty rowami, z resztkami starych zasieków, utrudniał szarżę i zmuszał polskich ułanów do wjechania na jedyną w tym rejonie drogę prowadzącą z Horodyszcza. Dowódca szwadronu, umiejętnie manewrując, ominął przeszkody i na kilkaset metrów przed okopami wyprowadził ułanów na równy teren. Wtedy trzy plutony ułanów rozpoczęły szarżę^[4]. Zdemotywowani ciągłym odwrotem czerwonoarmiści wpadli w panikę, zaczęli porzucać okopy i wycofywali się w nieładzie do pobliskiego lasu. Zorganizowanie pościgu metodą kawaleryjską utrudniały rozbudowane linie okopów i zasieki inżynieryjne. Dzięki temu przeciwnik zdołał ujść bez strat^[4].

Bilans walk

Kosztem dwóch poległych i piętnastu rannych szwadron przełamał obronę sowiecką, umożliwiając 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty kontynuowanie pościgu^[4][6].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
• Jerzy Dobiecki, Michał Kłopotowski: Zarys historji wojennej 18-go pułku ułanów pomorskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Tadeusz Kutrzeba: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920 roku). Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy. Napoleon V (reprint), 1926. ISBN 978-83-7889-669-2.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
• Lech Wyszczelski: Operacja Niemeńska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-43-6.