Bitwa pod Stepanówką

Bitwa pod Stepanówką

Wojna polsko-bolszewicka
Czas	19 marca 1920
Miejsce	pod Stepanówką
Terytorium	Ukraińska Republika Ludowa
Wynik	zwycięstwa Polaków
Strony konfliktu
Polska  Rosyjska FSRR
Siły
18 pułk piechoty oddziały 58 DS
brak współrzędnych

Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921^[1]

Bitwa pod Stepanówką – walki 18 pułku piechoty płk. Jana Dmóchowskiego z oddziałami sowieckiej 58 Dywizji Strzelców komdywa Pawła Kniagnickiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

Zimą 1919/1920, na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr^[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych, planowanych na wiosnę i lato 1920^[3].

W marcu 1920 4 Dywizja Piechoty zajmowała pozycje obronne po obu stronach linii kolejowej Sarny – Korosteń. Jej oddziały organizowały wypady w celu rozpoznania ugrupowania bojowego nieprzyjaciela i dezorganizowania jego przygotowań do ewentualnej ofensywy^[4].

Walczące wojska

Jednostka	Dowódca	Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo 4 Dywizji Piechoty	gen. Leonard Skierski	Front Wołyński
⇒ 18 pułk piechoty	płk Jan Dmóchowski	4 Dywizja Piechoty
→ I batalion 18 pp		18 pułk piechoty
Armia Czerwona
58 Dywizja Strzelców	Pawieł Kniagnicki	12 Armia

Walki pod Stepanówką

W marcu 1920 18 pułk piechoty bronił linii Uborci w rejonie Horodnicy. Nocą z 18 na 19 marca I batalion 18 pułku piechoty przeszedł linię frontu i lasami dotarł pod Stepanówkę^[5]. Wieś ubezpieczały trzy placówki. Zlikwidowano je bez strzału.

Tutaj kompanie rozdzieliły się, otoczyły miejscowość i o świcie przeprowadziły koncentryczne natarcie na uśpiony pułk 56 Dywizji Strzelców^[6]. 2 kompania uderzyła od południa, 1 kompania od północnego wschodu, a 4 kompania z północy. Kompletnie zaskoczony przeciwnik nie próbował nawet zorganizować obrony. Przy minimalnych stratach własnych zdobyto 4 działa, 11 ckm-ów, wzięto około 150 jeńców. Po wykonaniu zadania, batalion wieczorem 19 marca wrócił za linię frontu^[7][8].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Mieczysław Roszkiewicz: Zarys historii wojennej 18-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Marek Tarczyński (red.): Bitwa o Ukrainę. Dokumenty operacyjne. T. 1. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2016. ISBN 978-83-7399-669-4.
• Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.