Bitwa pod Strugą

Bitwa pod Strugą

IV koalicja antyfrancuska
(c) I, Radwa, CC-BY-SA-3.0 Pomnik upamiętniający bitwę pod Strugą
Czas	15 maja 1807
Miejsce	Struga niedaleko Wałbrzycha, Dolny Śląsk
Terytorium	Prusy
Wynik	wygrana Polaków
Strony konfliktu
Legia Polsko-Włoska Prusy
Dowódcy
mjr Piotr Świderski mjr Losthin
Siły
w sumie ok. 280 ułanów I szwadron 80 ułanów II szwadron 80 ułanów III szwadron 80 ułanów 2 armaty ok. 1 400–1 500 żołnierzy 8 komp. piech. – 1 100–1 200 żołnierzy szwadron 80 huzarów szwadron 80 dragonów szwadron 80 Bośniaków 4 działa
Straty
7 zabitych 15 rannych 30 oficerów 800 żołnierzy wziętych do niewoli
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
50°49′28″N 16°13′42″E/50,824444 16,228333

Bitwa pod Strugą (niem. Schlacht bei Adelsbach)^[1], zwana także Bitwa na Czerwonych Polach lub bitwą pod Szczawienkiem – bitwa, która odbyła się 15 maja 1807 roku pod Strugą, niedaleko Wałbrzycha, pomiędzy polskimi ułanami z Legii Polsko-Włoskiej a wojskiem pruskim^[2]. Od roku 2017, około 15 maja odbywa się pokaz rekonstrukcyjny wydarzeń z XIX wieku.

Historia

Bitwa była pierwszą potyczką ułanów pułku Legii Polsko-Włoskiej z wojskiem pruskim na Śląsku. Odbyła się ona dnia 15 maja 1807 roku na polach pomiędzy wsiami Szczawienko i Struga, leżącymi w powiecie wałbrzyskim, w odległości piętnastu kilometrów od Strzegomia. W bitwie tej 280 ułanów polskich pobiło znacznie liczniejsze jednostki pruskie pod dowództwem majora Losthina, składające się z 8 kompanii piechoty: 1100–1200 żołnierzy, szwadronu 80 huzarów, szwadronu 80 dragonów, szwadronu 80 Bośniaków i 4 dział^[3].

W czasie bitwy polscy ułani przypuścili szarżę na pruską kawalerię, którą rozbili i zmusili do odwrotu. Następnie 800 pojmanych pruskich piechurów zostało doprowadzonych przed oblicze Hieronima Bonapartego, aktualnie stacjonującego we Wrocławiu, gdzie polscy ułani zostali odznaczeni wysokimi francuskimi odznaczeniami wojskowymi.

Upamiętnienie

• Zwycięska bitwę pod Strugą w 42 rozdziale Popiołów opisał Stefan Żeromski

„Ruszą w Prusactwo z kopyta, po polsku, co duchu w szkapach. Lancami psubratów — durch. W mig wywrócone i w puch rozbite zostały szwadrony huzarów tabaczkowych i pięknych dragonów błękitnych z różowymi wyłogami i bośniaków z lancami". – Stefan Żeromski „Popioły" t. III^[4]

• Bitwę upamiętnia pomnik w Parku Ułanów Nadwiślańskich, znajdujący się na Szlaku Ułanów Legii Nadwiślańskiej

Zobacz też

• Szlak Ułanów Legii Nadwiślańskiej

Przypisy

Bibliografia

• J. Staszewski: Wojsko polskie na Śląsku w dobie napoleońskiej. Katowice: 1936.
• Forster Neuere vnd neueste Preussische Geschichte. T. II. Berlin: 1856. (niem.).
• Hopfner: Der Krieg von 1806 und 1807. T. IV. Berlin: 1855. (niem.).Sprawdź autora:1.
• Lettow-Vorbeck: Der Krieg von 1806—1807. T. III, IV. Berlin: 1896. (niem.).Sprawdź autora:1.
• A. du Casse: Operations du neuvieme corvs de la Grandę Armee en Silesie. Paris: 1851. (fr.).
• Otto Bleck: Der schleisische Kriegsschauplatz 1806–1807. München: 1913. (niem.).
• W. Dobiecki: Pamiętnik jazdy legionów, dodatek „Czasu". Lwów: 1859.
• M. Kukiel: Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej. Poznań: 1912.
• J. Minkiewicz. Ułani nadwiślańscy na Śląsku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. nr 2/58. 
• Skrypt historyczny Stowarzyszenia Historycznego Legionów Polskich i Legii Polsko-Włoskiej w Nysie, Nysa 2010, pod red. Marek Szczerski, kpt. Tomek

Linki zewnętrzne

• Jan Minkiewicz: Ułani nadwiślańscy na Śląsku. www.legiony1807.eu. [dostęp 2011-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-20)]. (pol.).
• Park Ułanów Nadwiślańskich, miejsce bitwy z 15 maja 1807 (Szczawno-Zdrój). wikimapia.org. [dostęp 2011-11-18]. (pol.).