Bitwa pod Sudobiczami

Bitwa pod Sudobiczami
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas13 lipca 1920
Miejscepod Sudobiczami[a]
TerytoriumII Rzeczpospolita
Przyczynaofensywa Frontu Płd.-Zach.
Wynikwygrana Polaków
Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Dowódcy
Klemens Mościcki
Siły
49 pułk piechoty
brak współrzędnych
Franciszek Arciszewski, Ostróg – Dubno – Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armją Budiennego [1]

Bitwa pod Sudobiczami – część bitwy pod Dubnem; walki polskiego 49 pułku piechoty z oddziałami sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

26 maja na Ukrainie wojska sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego przeszły do ofensywy, a już 5 czerwca trzy dywizje sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego przełamały trwale polski front pod Samhorodkiem na odcinku obrony grupy gen. Jana Sawickiego [2][3]. 10 czerwca odwrót spod Kijowa w kierunku na Korosteń rozpoczęła polska 3 Armia[4]. W ostatnich dniach czerwca poszczególne związki operacyjne Frontu Ukraińskiego, dowodzonego już przez gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, ugrupowane były w następujący sposób: Armia Ukraińska gen. Michajła Omelianowicza-Pawlenki skupiona była nad Dniestrem, w kierunku granicy z Rumunią, 6 Armia gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego zajmowała odcinek frontu Dniestr–ChmielnikLubar, nowo sformowana 2 Armia gen. Kazimierza Raszewskiego znajdowała się na linii rzek Słucz i Horyń, a 3 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego rozlokowana była nad Uborcią[5][6].

4 lipca oddziały sowieckiej 14 Armii przełamały polską obronę pod Barem i wyszły na tyły 6 Armii[7]. Celem zamknięcia luki i przywrócenia łączności pomiędzy dwoma polskimi armiami, została zorganizowana i skierowana nad Horyń Grupa gen. Franciszka Krajowskiego[8]. 9 lipca Grupa osiągnęła rejon Obgowa, skąd planowano uderzenie na Dubno. Około południa 11 lipca nadszedł rozkaz uderzenia na sowiecką 11 Dywizję Kawalerii, stojącą na wschód od Dubna[9]. Wcześniej gen. Franciszek Krajowski miał rozbić oddziały sowieckiej 45 Dywizji Strzelców, stojące pod Krzemieńcem, a następnie odzyskać Dubno i obsadzić Ikwę na odcinku DubnoKrzemieniec[8].

Walki pod Sudobiczami

Podczas natarcia 18 Dywizji Piechoty[b] na Dubno, osłaniający prawe skrzydło dywizji III batalion 49 pułku piechoty kpt. Klemensa Mościckiego 13 lipca sforsował Ikwę pod Nosowicą i około 16.00 dotarł pod Sudobicze[10]. Rozwinięty wzdłuż toru kolejowego na zachód od Sudobicz przeciwnik otworzył ogień do nacierającej polskiej piechoty. Polakom udało się przełamać obronę Sowietów; 10 kompania zdobyła płonący już most i batalion mógł przejść do pościgu[11][c]. Nad ranem 14 lipca batalion osiągnął Strakłów[d][13]. 11 kompania por. Opioły zajęła Wolicę i tu odpierano ataki nieprzyjacielskiej kawalerii, wzmocnionej samochodami pancernymi i dążącej do wyjścia na tyły i skrzydło 18 Dywizji Piechoty[10]. Po całodziennej walce, wyczerpany batalion wrócił na prawy brzeg Ikwy[14].

Bilans walk

II batalion 49 pułku piechoty skutecznie osłonił skrzydło i tyły maszerujących oddziałów Grupy generała Krajowskiego. Zdobył 4 karabiny maszynowe i 15 wozów taborowych z zaprzęgami. W trakcie walk stracił 11 zabitych i 48 rannych[13].

Uwagi

  1. Miejscowość na Ukrainie na południe od Dubna
  2. 18 Dywizji Piechoty stanowiła trzon Grupy gen. Franciszka Krajowskiego
  3. W walkach na wyróżnienie zasłużył plutonowy Paweł Kubica, który przedarł się z boku w okolice gniazda karabinu maszynowego i granatem ręcznym rozpędził obsługę, przez co uchronił swą kompanję od strat i ułatwił opanowanie wsi. Za czyn ten odznaczony został Orderem Virtuti Militari[12].
  4. Położony na południe od Dubna, nad Ikwą obecnie część tego miasta, Strakłów, wś, powiat dubieńki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 624..

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Bitwa dubno 1920.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Walki pod Dubnem i Chorupaniem (14 - 19 lipca 1920)
Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Fr.Arciszewski - Ostróg - Dubno - Brody Szkic Nr 9.png
Szkic Nr 9: Położenie dnia 13 lipca 1920 r., godz. 21.