Bitwa pod Trzeszczanami
| ||||
| ||||
Czas | 2 września 1920 | |||
Miejsce | pod Trzeszczanami | |||
Terytorium | Polska | |||
Przyczyna | polska ofensywa jesienna | |||
Wynik | przegrana Polaków | |||
Strony konfliktu | ||||
---|---|---|---|---|
| ||||
Dowódcy | ||||
| ||||
Siły | ||||
| ||||
Straty | ||||
|
Bitwa pod Trzeszczanami – walki polskiej grupy płk. Stanisława Tessaro z oddziałami 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
Realizując w drugiej połowie sierpnia 1920 operację warszawską, wojska polskie powstrzymały armie Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[2]. 1 Armia gen. Franciszka Latinika zatrzymała sowieckie natarcie na przedmościu warszawskim[3][4], 5 Armia gen. Władysława Sikorskiego podjęła działania ofensywne nad Wkrą[5], a ostateczny cios sowieckim armiom zadał marszałek Józef Piłsudski, wyprowadzając uderzenie znad Wieprza[6]. Zmieniło to radykalnie losy wojny. Od tego momentu Wojsko Polskie było w permanentnej ofensywie[7].
Po wielkiej bitwie nad Wisłą północny odcinek frontu polsko-sowieckiego zatrzymał się na zachód od linii Niemen – Szczara. Na froncie panował względny spokój, a obie strony reorganizowały swoje oddziały. Wojska Frontu Zachodniego odtworzyły ciągłą linię frontu już 27 sierpnia. Obsadziły one rubież Dąbrówka – Odelsk – Krynki – Grodno – Grodek - Kamieniec Litewski[8]. Stąd Tuchaczewski zamierzał w przeprowadzić koncentryczne natarcie na Białystok i Brześć, by dalej ruszyć na Lublin. Uderzenie pomocnicze na południu miała wykonać między innymi 1 Armia Konna Siemiona Budionnego[9].
Reorganizując siły, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zlikwidowało dowództwa frontów i rozformowało 1. i 5. Armię. Na froncie przeciwsowieckim rozwinięte zostały 2., 3., 4. i 6. Armie[10].
Gdy na północy rozgrywała się wielka bitwa nad Wisłą, na południu 3. i 6 Armia prowadziły w dalszym ciągu ciężkie walki w obronie Lwowa, nad Bugiem i Gniłą Lipą[11]. Po zwycięskich walkach z 1 Armią Konną pod Zamościem i Komarowem, polskie Naczelne Dowództwo zaczęło na południowym odcinku frontu przygotowania do oswobodzenia Galicji Wschodniej i Wołynia. Przed przystąpieniem do działań zaczepnych postanowiono podjąć siłami 3 Armii jeszcze jedną próbę rozbicia sowieckiej 1 Armii Konnej[12]. Grupa generała Stanisława Hallera, która dotychczas walczyła w okolicach Bełza, na lewym skrzydle 6 Armii, nie zdoławszy powstrzymać Budionnego czołowo, ruszyła w ślad za nim na Tyszowce i Komarów. Równocześnie, wyładowana w Krasnymstawie 10 Dywizja Piechoty uderzyła w kierunku Zamościa, zaś 2 Dywizja Piechoty Legionów natarła od północy z obszaru Grabowca. W ten sposób armia Budionnego znalazła się w kleszczach, których oś stanowił Zamość, a oba ramiona zamykały przeciwnika w coraz to węższym korytarzu, grożąc mu odcięciem drogi na wschód[13].
31 sierpnia 1 Armia Konna rozpoczęła odwrót na południowy wschód[14]
Walki pod Trzeszczanami
Po bitwie pod Komarowem, grupa płk. Stanisława Tessaro w składzie: 2 pułk piechoty Legionów, III /3 pułku piechoty Legionów, I/142 pułku piechoty i dwie baterie 2 pułku artylerii polowej Legionów[15] otrzymała rozkaz obsadzenia frontu nad Huczwą i nawiązania łączności z oddziałami IV Brygady Piechoty Legionów, stacjonującej w Hrubieszowie[16].
2 września grupa płk. Tessaro ruszyła do Trzeszczan. W awangardzie szedł II batalion 2 pułku piechoty Legionów. Około 8.00 II/2 pp Leg. podszedł pod miejscowość i po zepchnięciu placówek opanował skraj wsi. Po przerzuconym przez bagna moście, łączącym jedną część wsi z drugą, pod silnym ogniem karabinów maszynowych strzelających z wieży kościelnej, jako pierwszy przeszedł pluton 8 kompanii, a za nim reszta batalionu. Osłaniała bateria 2 pap Leg. Po krótkiej walce Trzeszczany zostały zdobyte[15].
Przeciwnik wycofał się i zorganizował obronę na linii wzgórz za wioską. Atak 6.,7., i dwóch plutonów 8 kompanii zmusił Sowietów do odwrotu w stronę Nieledwi[17], a Grupa rozpoczęła pościg w kierunku na Hrubieszów. W południe zaatakował przeciwnik. Dowódca grupy płk Tessaro zdecydował się powrócić do Trzeszczan. Powtarzające się ataki sowieckiej kawalerii odcięły od sił głównych idący w ariergardzie 2 pułk piechoty Legionów, który musiał bagnetami torować sobie drogę. Szybkość i manewrowy charakter działań kozaków sprawiły, że nie zdołano na czas zorganizować obrony Treszczan i pod naporem sowieckiej kawalerii Polacy musieli wycofać się do rejonu Wojsławic[16].
Bilans walk
Grupa płk. Stanisława Tessaro nie wykonała swego zadania i poniosła pod Trzeszczanami duże straty. Sam tylko 2 pułk piechoty Legionów miał około dwustu poległych i rannych, w tym pięciu oficerów[16][17].
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 199.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 57.
- ↑ Odziemkowski 1990 ↓, s. 68.
- ↑ Sikorski 2915 ↓, s. 168.
- ↑ Wyszczelski 1995 ↓, s. 193.
- ↑ Żeligowski 1990 ↓, s. 116.
- ↑ Wyszczelski 2003 ↓, s. 60.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 279.
- ↑ Wyszczelski 1995 ↓, s. 286.
- ↑ Fuglewicz 1929 ↓, s. 28.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 392.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 207.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 420.
- ↑ a b Sitko 1928 ↓, s. 38.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 416.
- ↑ a b Sitko 1928 ↓, s. 39.
Bibliografia
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Bitwa warszawska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1990.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918 – 1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1930.
- Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku. Lwów – Warszawa: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Reprint: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp. z oo, 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.
- Józef Sitko: Zarys historji wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lech Wyszczelski: Niemen 1920. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1991.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
- Lucjan Żeligowski: Wojna w roku 1920 - wspomnienia i rozważania. Warszawa: Instytut Badania Najnowszej Historji Polski, 1930.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Bitwa z Armią Konną Budionnego pod Zamościem. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 28.