Bitwa pod Uhud

Bitwa pod Uhudem

Walki muzułmanów z Medyny z Kurajszytami
Mahomet
Czas	625
Miejsce	wzgórze Uhud w okolicy Medyny
Terytorium	Arabia Saudyjska
Wynik	Zwycięstwo Kurajszytów
Strony konfliktu
muzułmanie z Medyny Kurajszyci z Mekki
Dowódcy
Mahomet Abu Sufjan Ibn Harb
Siły
700 3000
Straty
70 20
Położenie na mapie Arabii Saudyjskiej miejsce bitwy
24,50333°N 39,61167°E/24,503333 39,611667

Bitwa pod Uhudem (arabski: غَزوة أُحُد) – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 625 w trakcie walk muzułmanów z Medyny z Kurajszytami. Do starcia doszło w pobliżu Uhudu, wzgórza i wąwozu położonego w pobliżu oazy.

Bitwa pod Uhudem wydarzyła się w rok po starciu pod Badrem (624), w której śmierć poniosło wielu wysokiej rangi polityków i obywateli Mekki, m.in. Abu Dschal. Po tej klęsce Kurajszyci, zwłaszcza ci, którzy utracili swoich bliskich zaprzysięgli zemstę muzułmanom z Medyny. W tej sytuacji doszło w następnym roku do ataku Kurajszytów pod wodzą Abu Sufyana na Medynę. W ataku tym Kurajszytów wsparły liczne sąsiednie plemiona arabskie.

Przebieg bitwy

Muzułmanie w Medynie zastanawiali się, czy wyjść naprzeciwko nieprzyjaciela, czy też urządzić stanowisko obronne w oazie. Kilku starszych muzułmanów, wśród nich Mahomet było za tym drugim rozwiązaniem. Pod naciskiem młodych wojowników, Mahomet zdecydował się wyjść z miasta w kierunku Kurajszytów, którzy rozbili swój obóz na północ od Medyny.

Muzułmanie zajęli stanowiska w wąwozie pod wzgórzem Uhud. 50 łuczników oraz piechota w sile 700 ludzi, otrzymała zadanie odpierania jazdy Kurajszytów. Po stronie tych ostatnich było 3000 ludzi i 200 koni. W momencie gdy bitwa rozpoczęła się, kobiety Kurajszytów zagrzewały z obozu do walki swoich mężów grą na tamburynach.

Początkowo przewagę osiągnęli muzułmanie, odcinając Kurajszytów od ich obozu i powodując ucieczkę z niego całej służby i kobiet. Zabito m.in. wojownika Kurajszytów niosącego sztandar. W tym momencie łucznicy muzułmańscy opuścili swoje pozycje, rzucając się do plądrowania obozu przeciwnika. Dowodzący Kurajszytami Chalid ibn al-Walid widząc to, wysłał jazdę na tyły muzułmanów, a utracony wcześniej sztandar został szybko odbity. W walce raniony rzuconym kamieniem w twarz został m.in. Mahomet.

W chwili gdy nieprzyjaciel zbliżył się niebezpiecznie do jego pozycji, Mahomet krzyknął do swoich ludzi: „Kto poświęci się za mnie?”. Pięciu wojowników natychmiast stanęło w obronie proroka, oddając za niego życie w walce. Inna grupa muzułmanów ostatecznie odciągnęła Mahometa do wąwozu, a następnie unikając kolejnego ataku Kurajszytów, wspięła się na skaliste wzgórze. Według relacji Ibn Ishaqa, Kurajszyci nie kontynuowali pościgu. Mieli jednak podjąć rozmowy z Mahometem, umawiając się z nim na spotkanie w Badrze za rok, po czym zawrócili do Mekki, rezygnując z ataku na słabo bronioną Medynę.

Bibliografia

• The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Brill, Leiden. Bd. 10, S. 782 (Uhud)
• William Montgomery Watt: Muhammad at Medina. Oxford 1972. S.21-29
• Frants Buhl: Das Leben Muhammeds. Wissenschaftliche Buchgesellschaft Darmstadt, 1961. S. 252-260
• William Montgomery Watt: Muhammad. In: Peter Malcolm Holt, Ann K. S. Lambton, Bernard Lewis: The Cambridge history of Islam. Cambridge University Press, 1977. S. 47 f.
• Theodor Nöldeke: Geschichte des Qorāns. 2. Aufl. bearbeitet von Friedrich Schwally. 1. Über den Ursprung des Qorāns. Leipzig 1909. S. 192-194
• Willam Montgomery Watt: Bell's Introduction to the Qurʾān. Edinburgh University Press, 1970.(Islamic Surveys 8), S. 100
• Francis E. Peters: The Monotheists: The peoples of God. Princeton University Press, 2003. S. 104
• Marshall G. S. Hodgson: The Venture of Islam. Conscience and History in a World Civilization. Bd. 1: The Classical Age of Islam. University of Chicago Press, 1977. S. 190