Bitwa pod Wilhelmstahl

Ten artykuł należy dopracować: od 2021-11 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, od 2021-11 → zweryfikować treść i dodać przypisy, od 2021-11 → usunąć/zweryfikować prawdopodobną twórczość własną. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa pod Wilhelmsthal

wojna siedmioletnia
Czas	24 czerwca 1762
Miejsce	Calden
Terytorium	północno-zachodnie Niemcy
Wynik	zwycięstwo brytyjsko-hanowersko-brunszwicko-prusko-heskie
Strony konfliktu
Wielka Brytania, Hanower, Brunszwik, Prusy, Hesja-Kassel Francja
Dowódcy
Ferdynand, książę Brunszwiku-Wolfenbüttel książę de Soubise, książę D’Estrées
Siły
50 000 ludzi 70 000 ludzi
Straty
702 ludzi 1 500 zabitych i rannych< 3 000 wziętych do niewoli
Położenie na mapie Niemiec miejsce bitwy
51°25′N 9°24′E/51,416667 9,400000

Bitwa pod Wilhelmsthal – starcie zbrojne, które miało miejsce 24 czerwca 1762 roku, podczas wojny siedmioletniej.

Wstęp

Rok 1762 mógł przynieść kompletną zmianę toku wojny siedmioletniej. Nowy brytyjski rząd earla Bute nie podzielał entuzjazmu Pitta dla działań w Niemczech. Polityka wspierania Prus mogła być przeorientowana, zaś prawdopodobnym stawało się zawarcie pokoju brytyjsko-francuskiego.

Prusy bardzo już odczuwały tymczasem ciężar walk przeciwko skierowanemu przeciw sobie sojuszowi. Z powodu strat wojennych, stan pruskiej armii zmniejszył się do 70 000 ludzi. Tymczasem 5 stycznia 1762 roku zmarła caryca Elżbieta – największy, zaprzysiężony wróg Fryderyka II. Nowy car postanowił zawrzeć pokój z Prusami.

Dla Ferdynanda, Arcyksięcia Brunszwiku, sojuszniczego dowódcy w północno-zachodnich Niemczech dużą niewiadomą była przyszłość brytyjskiej części jego sił. Wzmocnienia dla jego brytyjskich regimentów napływały powoli z Anglii. Jego brytyjscy generałowie ociągali się z przybyciem z Londynu po zimie. Jednak Ferdynand był określany zdeterminowany wyruszyć w pole pierwszy, przed przeciwnikiem i miał zamiar przejąć inicjatywę dysponując najsilniejszą armią jaką do tej pory dowodził. 21 czerwca wysłane przez niego siły pod dowództwem Lückner zajęły twierdzę Sababurg.

Francuscy dowódcy: Soubise i D’Estrées ruszyli naprzód zajmując obszar wokół miast Grebenstein, Burguffeln, Meimbressen i Wilhelmsthal. Generał-porucznik markiz de Castries rozłożył się na wysuniętej pozycji na wzgórzu koło Carlsdorf. Stainville z dużymi siłami znalazł się na wysoczyźnie pod Westuffeln.

Ferdynand postanowił atakować francuską armię wraz z ruchem okrążającym rozpoczętym po przekroczeniu rzeki Diemel. Hanowerski generał Spörcken po przekroczeniu rzeki miał zaatakować siły generała Castries. Lückner miał wziąć siły lekkie, obejść francuską prawą flankę i zaatakować wroga od tyłu. Główne uderzenie miało spaść na siły Stainville'a. Generałowi Grandby przypadła rola obejścia francuskiej lewej flanki i ataku na francuskie tyły.

Bitwa

Nocą 23 czerwca sojusznicze kolumny przekroczyły Diemel i ruszyły naprzód do ataku. W pierwszym starciu bitwy, hanowerska piechota i kawaleria Spörckena uderzyła na pozycje Castries'a. Francuska artyleria otworzyła ogień alarmując resztę francuskiej armii o sojuszniczym ataku. Pomimo zaskoczenia Castries kontratakował i zdołał odskoczyć ze swymi siłami ku głównym siłom armii. Lückner rozwijał swój atak na prawo od Spörckena. Było trochę zamieszania kiedy przez pomyłkę regimenty z dwóch jego kolumn otworzyły ogień do siebie nawzajem. Nie udało też mu się wykonać podstawowego zadania jakim było obejście sił przeciwnika i wyjście na jego tyły.

Główne uderzenie spadło na siły Stainville'a. Stały one na szczycie wzgórza i składały się z dobrych regimentów, pewnych, iż odeprą każdy atak. Jednakże pierwszy atak wykonała kolumna Granby'ego atakując przeciwnika od tyłu. Korpus Stainville'a zrobił "w tył zwrot" i stawił silny opór zmuszając brytyjskich i hanowerskich żołnierzy do odwrotu w dół wzgórza. Wkrótce jednak przybyły główne siły Ferdynanda i zaatakowały Francuzów z drugiej strony. Atakowane od czoła i z tyłu regimenty Stainville'a załamały się. Regiment Grenadiers de France i regiment Królewski poddały się przeciwnikowi. Stainville wywalczył sobie drogę odwrotu dla resztek jego sił, które składały się tylko z dwóch batalionów, i Francuzi odeszli daleko w kierunku Kassel i rzeki Fuldy.

Francuska armia kontynuowała odwrót przekraczając Fuldę. Jej plany ofensywne zostały skutecznie pokrzyżowane.