Bitwa pod Wojniczem

Ten artykuł od 2021-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa pod Wojniczem

potop szwedzki II wojna północna
Erik Dahlbergh, Bitwa pod Wojniczem 1655
Czas	3 października 1655
Miejsce	Wojnicz
Terytorium	Małopolska
Przyczyna	próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów
Wynik	zwycięstwo Szwedów
Strony konfliktu
Rzeczpospolita Obojga Narodów Szwecja
Dowódcy
Stanisław Lanckoroński Stanisław Rewera Potocki Karol X Gustaw
Siły
5800 pancerni 400 husarii 460 spieszonych dragonów 5700
Położenie na mapie Wojnicza miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
Położenie na mapie województwa małopolskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie gminy Wojnicz miejsce bitwy
49°58′00,1200″N 20°49′59,8800″E/49,966700 20,833300

Wojnicz 1655, fragment ryciny Erika Dahlbergha

Bitwa pod Wojniczem stoczona została 3 października 1655 roku.

W tej bitwie chorągwie polskie miały nieznaczną przewagę liczebną nad armią szwedzką. Były to oddziały hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego, które odstąpiły spod Krakowa, kiedy sytuacja dalszej obrony stała się beznadziejna i wyruszyły z królem Janem Kazimierzem w kierunku Tarnowa. Król z orszakiem udał się dalej przez Wiśnicz do Nowego Sącza, a siły Stanisława Lanckorońskiego połączyły się z chorągwią hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego i pod Wojniczem stoczyły bitwę. W skład polskich wojsk weszło wojsko kwarciane i husaria Koniecpolskiego.

Rajtarzy Boddekera zostali odparci przez husarię, następnie husaria została ostrzelana przez ukrytych dragonów i muszkieterów oraz nastąpił dwustronny atak wojsk szwedzkich na skrzydła polskiej jazdy. Z lewej flanki zaatakował Karol Gustaw a z prawej Sulzbach. Husaria nie wsparta przez lekką jazdę w obliczu przytłaczającej przewagi liczebnej Szwedów w ślad za innymi chorągwiami wycofała się za Dunajec .

Dowódca wojsk polskich, hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński, cudem uniknął śmierci. Ocalili go Stefan Bidziński i Wespazjan Kochowski.

W Tarnowie pod wpływem agitacji wysłanników szwedzkich i ich zwolenników Aleksandra Koniecpolskiego, Dymitra Wiśniowieckiego, Jana Sobieskiego (którzy liczyli na pomoc Karola Gustawa w walkach na wschodzie), większość żołnierzy uznała władzę króla szwedzkiego. 3 października został zajęty także Tarnów.