Bitwa pod Ziabkami (1920)

Bitwa pod Ziabkami
Wojna polsko-bolszewicka
Czas18 czerwca 1920
Miejscepod Ziabkami
TerytoriumZarząd Cywilny Ziem Wschodnich
PrzyczynaRozkaz Naczelnego Wodza o wykonaniu serii wypadów nad Berezyną
Wynikzwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Siły
IX Brygada Piechoty
38 pułk piechoty
4 Dywizja Strzelców
34 i 35 ps
brak współrzędnych

Bitwa pod Ziabkami – walki polskiego 38 pułku piechoty z pododdziałami sowieckich 34 i 35 pułku strzelców toczone w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

14 maja 1920 ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego i podjęła próbę sforsowania Berezyny pod Murawą[a] i Żukowcem[b] oraz pod Żarnówkami[c] i Niehoniczami[d] [3][4]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[5].

Po zatrzymaniu sowieckiej ofensywy Armia Rezerwowa gen. Kazimierza Sosnkowskiego, przy współudziale oddziałów 1. i 4 Armii, zepchnęła przeciwnika na linię rzek Auta i górna Berezyna. W pierwszej dekadzie czerwca front polsko-sowiecki na Białorusi ustabilizował się.

W związku z postępami sowieckiej ofensywy na Ukrainie, Wódz Naczelny Józef Piłsudski wydał rozkaz przeprowadzenia na północy serii wypadów na tyły sowieckie, aby stworzyć wrażenie przygotowywania natarcia dużych sił polskich.

Walczące wojska

Jednostka
Dowódca
Podporządkowanie
II Rzeczpospolita Wojsko Polskie
IX Brygada Piechotypłk Adolf JastrzębskiArmia Rezerwowa
38 pułk piechotymjr Alojzy ŁukawskiIX BP
→ II/38 pułku piechoty38 pp
Armia Czerwona
4 Dywizja Strzelców15 Armia
→ 34 pułk strzelców4 DS
→ 35 pułk strzelców

Walki pod Ziabkami

Po udanej kontrofensywie polskiej Armii Rezerwowej gen. Kazimierza Sosnkowskiego, 38 pułk piechoty mjr. Alojzego Łukawskiego, ze składu przerzuconej z Ukrainy IX Brygady Piechoty[e], obsadził odcinek frontu między jeziorami Świada i Dołhoje - tzw. przesmyk „Ziabki”[6][7].

W związku z rozkazem Wodza Naczelnego o przeprowadzeniu na północy serii wypadów na tyły sowieckie, dowódca IX BP płk Adolf Jastrzębski nakazał wykonać uderzenie na Ziabki. Do działań wyznaczony został II batalion 38 pułku piechoty. Nocą z 17 na 18 czerwca grupa wypadowa zdołała niepostrzeżenie przejść przez linię frontu i maszerując lasami o świcie zaskoczyła przeciwnika. Rozproszono stojące w Ziabkach pododdziały sowieckich 34 i 35 pułków strzelców. Wzięto do niewoli 53 jeńców, zdobyto 8 ciężkich karabinów maszynowych. Polacy wysadzili także most kolejowy, paraliżując na kilka dni funkcjonowanie stacji. Sukces okupiono stratą trzech poległych i dwunastu rannych[6][8].

Uwagi

  1. Obecnie Мурава, rejon berezyński.
  2. Żukowiec, nad rzeką Berezyną, gm. Dymitrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 847., obecnie Жукавец, rejon berezyński.
  3. Żarnówki, wś przy ujściu rzeki Żarnówki do Berezyny, powiat ihumeński, gm. Pohost, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 626., obecnie Жорнаўка, rejon berezyński.
  4. Niehnicze ob. Niehoncze, powiat ihumeński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 76., obecnie Нягонічы, rejon berezyński.
  5. 25 maja 1920 5 Dywizja Piechoty otrzymała zadanie przegrupowania na północny kierunek operacyjny. W związku z atakami 1 Armii Konnej Budionnego pogorszyło się też położenie sił polskich na Ukrainie. W rezultacie na północ pojechała IX Brygada Piechoty z III/40 pp. Pozostałe na Ukrainie części 5 DP skierowano na pomoc walczącej z armią konną 13 DP.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.