Bitwa przy Bramie Kollińskiej

Bitwa przy bramie Kollińskiej
I wojna domowa w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.).
Ilustracja
Rzym w czasach Republiki
Czas1 listopada 82 p.n.e.
MiejsceRzym
TerytoriumItalia
Wynikzwycięstwo wojsk Sulli
Strony konfliktu
wojska Sulliwojska Karrynasa i Marcjusza
Dowódcy
Lucjusz Korneliusz SullaGajusz Karrynas,
Marcjusz,
Damazyppus,
Telezynus,
Albinus-Gutta
Siły
50 000ponad 50 000
Straty
nieznane50 000 zabitych,
8000 straconych po bitwie (dane Appiana z Aleksandrii)
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
41,907222°N 12,498611°E/41,907222 12,498611

Bitwa przy bramie Kollińskiej – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 82 p.n.e. w czasie tak zwanej I wojny domowej w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.).

Porażka Gajusza Norbanusa pod Fawencją nie zniechęciła konsula Gnejusza Papiriusza Karbona do prób odblokowania Gajusza Mariusza Młodszego w Preneste. Dysponując siłami 40 000 ludzi konsul operował w górskim rejonie poza miastem. Jednakże po porażce części oddziałów Karbona w bitwie pod Fidencją, część wojsk popularów przeszła na stronę przeciwnika. Widząc bezsensowność dalszej walki Karbon zbiegł do Afryki, pozostawiając w Italii wojska korpusu północnego, które pozbawione dowódcy poniosły klęskę w drugiej bitwie pod Kluzjum z rąk Gajusza Pompejusza. W bitwie tej zginąć miało 20 000 popularów[1].

W tej sytuacji dowódcy wojsk korpusu południowego połączyli swe siły z Samnitami dokonując ataku na Rzym. Armią liczącą ponad 50 000 ludzi dowodzili: Karrynas, Marcjusz, Damazyppus, Telezynus i Albinus-Gutta. Na wieść o obecności armii popularów pod Rzymem, Korneliusz Sulla na czele 50 000 ludzi rozlokował swoje wojska w okolicy miasta pod bramą Kollińską[1].

Do bitwy doszło wieczorem 1 listopada 82 p.n.e. Podczas gdy wojska lewego skrzydła Sulli zostały zepchnięte w kierunku miasta, prawe skrzydło optymatów rozbiło przeciwnika. Zacięta bitwa trwał całą noc. Sulla zdobył w końcu obóz popularów, zmuszając ich wojska do ucieczki. W trakcie bitwy śmierć ponieśli Telezynus oraz Albinus, schwytanych zaś Karrynusa oraz Marcjusza stracono po bitwie. Klęska kosztowała popularów 50 000 zabitych (według Appiana z Aleksandrii), kilka tysięcy jeńców, głównie Samnitów stracono z rozkazu Sulli[2][3].

Decydująca bitwa pod Rzymem zakończyła rządy popularów w Italii. Sulla ogłoszony został dożywotnim dyktatorem, panując do swojej śmierci w roku 78 p.n.e.[4]

Przypisy

  1. a b Gazda 2008 ↓, s. 89.
  2. Gazda 2008 ↓, s. 89–90.
  3. Schreiber 2013 ↓, s. 256–259.
  4. Gazda 2008 ↓, s. 90.

Bibliografia

  • Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
  • Łukasz Schreiber: Sulla 138–78 p.n.e.. Zabrze–Tarnowskie Góry: Inforteditions, 2013. ISBN 978-83-64023-21-7.

Media użyte na tej stronie

World location map.svg
Blank political world map for location map templates (Equirectangular projection).
Battle icon gladii.svg
Sign of place of battle to use in map's legend made of two crossed gladii