Bitwa przy Bramie Kollińskiej

Bitwa przy bramie Kollińskiej
— I wojna domowa w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.). —
Rzym w czasach Republiki
Czas	1 listopada 82 p.n.e.
Miejsce	Rzym
Terytorium	Italia
Wynik	zwycięstwo wojsk Sulli
Strony konfliktu
wojska Sulli wojska Karrynasa i Marcjusza
Dowódcy
Lucjusz Korneliusz Sulla Gajusz Karrynas, Marcjusz, Damazyppus, Telezynus, Albinus-Gutta
Siły
50 000 ponad 50 000
Straty
nieznane 50 000 zabitych, 8000 straconych po bitwie (dane Appiana z Aleksandrii)
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
41,907222°N 12,498611°E/41,907222 12,498611

Bitwa przy bramie Kollińskiej – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 82 p.n.e. w czasie tak zwanej I wojny domowej w republikańskim Rzymie (83–82 p.n.e.).

Porażka Gajusza Norbanusa pod Fawencją nie zniechęciła konsula Gnejusza Papiriusza Karbona do prób odblokowania Gajusza Mariusza Młodszego w Preneste. Dysponując siłami 40 000 ludzi konsul operował w górskim rejonie poza miastem. Jednakże po porażce części oddziałów Karbona w bitwie pod Fidencją, część wojsk popularów przeszła na stronę przeciwnika. Widząc bezsensowność dalszej walki Karbon zbiegł do Afryki, pozostawiając w Italii wojska korpusu północnego, które pozbawione dowódcy poniosły klęskę w drugiej bitwie pod Kluzjum z rąk Gajusza Pompejusza. W bitwie tej zginąć miało 20 000 popularów^[1].

W tej sytuacji dowódcy wojsk korpusu południowego połączyli swe siły z Samnitami dokonując ataku na Rzym. Armią liczącą ponad 50 000 ludzi dowodzili: Karrynas, Marcjusz, Damazyppus, Telezynus i Albinus-Gutta. Na wieść o obecności armii popularów pod Rzymem, Korneliusz Sulla na czele 50 000 ludzi rozlokował swoje wojska w okolicy miasta pod bramą Kollińską^[1].

Do bitwy doszło wieczorem 1 listopada 82 p.n.e. Podczas gdy wojska lewego skrzydła Sulli zostały zepchnięte w kierunku miasta, prawe skrzydło optymatów rozbiło przeciwnika. Zacięta bitwa trwał całą noc. Sulla zdobył w końcu obóz popularów, zmuszając ich wojska do ucieczki. W trakcie bitwy śmierć ponieśli Telezynus oraz Albinus, schwytanych zaś Karrynusa oraz Marcjusza stracono po bitwie. Klęska kosztowała popularów 50 000 zabitych (według Appiana z Aleksandrii), kilka tysięcy jeńców, głównie Samnitów stracono z rozkazu Sulli^[2][3].

Decydująca bitwa pod Rzymem zakończyła rządy popularów w Italii. Sulla ogłoszony został dożywotnim dyktatorem, panując do swojej śmierci w roku 78 p.n.e.^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
• Łukasz Schreiber: Sulla 138–78 p.n.e.. Zabrze–Tarnowskie Góry: Inforteditions, 2013. ISBN 978-83-64023-21-7.