Bitwa u ujścia Bagradasu

Bitwa u ujścia Bagradasu
— Wojna Kartagińczyków z najemnikami 241–237 p.n.e. —
rzeka Bagradas (obecnie Medjerda)
Czas	239 p.n.e.
Miejsce	34°00′00″N 32°00′00″E/34,000000 32,000000 , Bagradas
Terytorium	Ujście rzeki Bagradas
Przyczyna	zmniejszenie żołdu oddziałom najemnym
Wynik	wygrana Kartaginy
Strony konfliktu
Zbuntowani najemnicy Kartagina
Dowódcy
Spendius Hamilkar Barkas
Siły
ok. 15 000 piechoty 10 000 milicji 500 jazdy 70 słoni bojowych
Straty
6 000 zabitych 2 000 jeńców ok. 500 piechoty
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
34,000000°N 32,000000°E/34,000000 32,000000

Bitwa u ujścia Bagradasu – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 239 p.n.e. w trakcie wojny Kartagińczyków z najemnikami 240–237 p.n.e. (tzw. wojna bezlitosna).

Konflikt wzniecili najemnicy puniccy (Iberowie, Celtowie, Ligurowie, Balearowie i Grecy – 20 000 ludzi) niezadowoleni ze zmniejszenia żołdu po zakończeniu wojny punickiej.

Do pierwszego starcia doszło pod Utyką w 240 p.n.e., gdzie Hannon zadał klęskę rebeliantom dzięki szarży 100 słoni bojowych.

W rok później strateg Libii na czele 10 000 ludzi i 70 słoni pobił wojska powstańców u ujścia rzeki Bagradas. Rebelianci stracili 6 000 zabitych. 2 000 buntowników zostało wziętych do niewoli.

Wprawdzie w 237 p.n.e. pod Tunes powstańcom udało się jeszcze pokonać wojska kartagińskie, lecz dzięki pomocy Hamilkara Hannonowi udało się w końcu rozbić ostatecznie siły buntowników. Ich przywódca Mathos został zamęczony w swoistej "drodze krzyżowej" na ulicach Kartaginy.

Literatura

• Klaus Zimmermann: Rom und Karthago. Wiss. Buchgesellschaft, Darmstadt 2005. ​ISBN 3-534-15496-7​