Bitwa w zatoce Kunfuza

Bitwa w zatoce Kunfuza

wojna włosko-turecka
Krążownik „Piemonte”, okręt flagowy eskadry włoskiej
Czas	7–8 stycznia 1912
Miejsce	Al-Kunfuza
Terytorium	dzisiejsza Arabia Saudyjska
Wynik	zwycięstwo Włochów
Strony konfliktu
Włochy  Imperium Osmańskie
Siły
1 krążownik, 2 niszczyciele 6 kanonierek, 1 holownik, 1 jacht
Straty
brak 6 kanonierek i holownik zatopione, jacht zdobyty
Położenie na mapie Arabii Saudyjskiej miejsce bitwy
19°08′09,2″N 41°03′54,3″E/19,135889 41,065083

Bitwa w zatoce Kunfuza – starcie między eskadrą włoską a turecką, 7–8 stycznia 1912 roku, w trakcie wojny włosko-tureckiej, zakończone zniszczeniem eskadry tureckiej.

Włosi, obawiając się ataku na ich kolonię w Erytrei, skierowali na Morze Czerwone znaczne siły lekkie, składające się z krążowników „Piemonte”, „Calabria”, „Puglia”, „Aretusa”, kanonierki „Volturno”, okrętu łącznikowego „Staffeta” i czterech niszczycieli „Artigliere”, „Granatiere”, „Bersagliere” i „Garibaldino”^[1].

Turcy postanowili sprowadzić do ojczystych portów z Zatoki Perskiej stacjonujące tam niewielkie okręty. Dotarły one na Morze Czerwone, ale musiały się zatrzymać z powodu braku węgla: frachtowiec „Kaiserieh”, który miał im dostarczyć paliwo, został przechwycony przez Włochów^[1]. Jednostka ta udawała statek szpitalny Czerwonego Krzyża, ale drużyna abordażowa z krążownika „Puglia”, która dokonała inspekcji 16 grudnia 1911 roku nie znalazła na nim żadnego sprzętu szpitalnego, więc statek został zajęty jako pryz^[2]. Włoski dowódca dowiedział się, że turecka eskadra znajduje się w okolicach wysp Farasan i nie zdając sobie sprawy, że są pozbawione węgla, obawiał się, że ich celem jest przewiezienie wojsk arabskich z Półwyspu Arabskiego do Erytrei^[1]. Rozpoczął więc przeszukiwanie okolicznych wybrzeży i 7 stycznia odnalazł turecką eskadrę w porcie Al-Kunfuza^[2].

Tureckie okręty nie stanowiły większego zagrożenia: żaden nie rozwijał więcej niż 12 węzłów, najciężej uzbrojona kanonierka, „Kastamonu” miała 1 działo kalibru 75 mm (lub 77 mm^[3]), pozostałe: „Gökçedağ”, „Refahiye”, „Ayintab”, „Ordu” i „Bafra” miały działa 47 mm^[a]; towarzyszył im uzbrojony jacht „Şipka” (1 działo 6-funtowe i 2 jednofuntowe^[4]) i holownik „Muha”^[2].

Wrak kanonierki „Bafra”, zniszczonej w porcie Al-Kunfuza

Grupa okrętów włoskich, która odnalazła turecką eskadrę, składała się z krążownika „Piemonte” (2 działa 152 mm i 10 – 120 mm^[5]) i niszczycieli „Artigliere” i „Garibaldino” (oba po 4 działa 76 mm^[6]). Jako pierwszy otworzył ogień „Artigliere”. Jednostki włoskie, wykorzystując swoją cięższą artylerię, strzelały z relatywnie dalekiego dystansu 4,5–6 km. Po trzygodzinnym ostrzale, cztery okręty tureckie zatonęły, a trzy wyrzuciły się na brzeg; „Şipka” został zatopiony przez własną załogę^[2]. Następnego dnia eskadra włoska wróciła, zbombardowała port, wysadziła desant, który zniszczył jednostki wyrzucone na brzeg, i odpłynęła zabierając kilka zdemontowanych lekkich dział i innych pamiątek^[1]. Uprowadziła też „Şipkę”, którą udało się podnieść z dna^[2] (jacht służył do 1924 roku we flocie włoskiej jako „Gunfida”^[4]) oraz cztery arabskie żaglowce^[1]. Zapewniwszy sobie pełne panowanie na Morzu Czerwonym, Włosi przeprowadzili następnie bombardowania portów w Akabie, Mokce i Midi oraz blokadę wybrzeża w promieniu 45 mil morskich wokół Al-Hudajdy^[1].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• William Beehler: The history of the Italian-Turkish War, September 29, 1911, to October 18, 1912. Annapolis: The Advertiser Republican, 1913. OCLC 63576798. (ang.)
• Conway’s All The World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)