Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 17 lutego 1927 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz |
| Obecny | płk Marian Chilewski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | garnizon Warszawa |
| Podległość | Ministerstwo Spraw Wojskowych |
Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych – centralny organ Ministerstwa Spraw Wojskowych właściwy w sprawach personalnych[1].
Historia biura
Z dniem 17 lutego 1927 z rozkazu ministra spraw wojskowych został zlikwidowany Oddział V Sztabu Generalnego, a równocześnie zostało utworzone Biuro Personalne MSWojsk., jako „centralny organ Ministerstwa Spraw Wojskowych dla spraw personalnych”[2][3].
7 grudnia 1927 minister spraw wojskowych zatwierdził organizację i skład osobowy biura. Szef biura podlegał bezpośrednio ministrowi spraw wojskowych i posiadał upoważnienie ministra spraw wojskowych do wydawania i podpisywania w jego imieniu zarządzeń personalnych we wszystkich sprawach, co do których nie została zastrzeżona osobista decyzja ministra spraw wojskowych i Prezydenta Rzeczypospolitej. Szef biura posiadał w stosunku do podwładnego sobie personelu biura uprawnienia dowódcy okręgu korpusu[1]. Biuro zostało powołane w celu koordynowania i ujednolicenia zarządzeń personalnych ministra spraw wojskowych dotyczących wojska lądowego, marynarki wojennej, duchowieństwa wojskowego oraz funkcjonariuszy cywilnych zatrudnionych w instytucjach wojskowych[1].
Organizacja biura w 1927
Organizacja biura w grudniu 1927:
- szef biura oraz jego zastępca,
- wydział ogólny,
- wydział wyższych dowództw,
- wydział ewidencyjny,
- samodzielny referat szeregowych zawodowych i szeregowych nadterminowych,
- samodzielny referat funkcjonariuszy cywilnych.
Skład osobowy biura obejmował jednego generała, 27 oficerów sztabowych broni, 9 oficerów administracyjnych, 10 podoficerów zawodowych i naterminowych oraz 28 urzędników cywilnych i 5 niższych funkcjonariuszy cywilnych. Szeregowi – ordynansi osobiści oficerów sztabowych oraz szeregowi ordynansi do koni w liczbie trzech byli przydzielani z batalionu sztabowego MSWojsk[1].
Struktura i obsada personalna biura
- Szefowie biura
- gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz (17 II 1927 – 21 III 1929, równocześnie przewodniczący OTO)
- ppłk piech. Aleksander Prystor (p.o. do 25 IV 1929)
- płk dypl. piech. Bohdan Hulewicz (25 IV 1929 – 20 VI 1933)
- płk piech. Ignacy Misiąg (20 VI 1933 – II 1938)
- płk piech. Marian Chilewski (II 1938 – 1939)
- Zastępcy szefa biura
- ppłk dypl. piech. Zygmunt Jerzy Kuczyński (30 IV 1927)
- mjr / ppłk piech. Kazimierz Kominkowski (IV 1929[4] – 30 IV 1934 → rezerwa[5])
- ppłk piech. Jan II Mazurkiewicz (1939)
| Obsada personalna i struktura Biura w marcu 1939[6][a] | ||
|---|---|---|
| Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko | Uwagi |
| szef biura | płk piech. Marian Chilewski | †27 XI 1939 Băile Herculane[8] |
| zastępca szefa Biura ds. rezerw | ppłk piech. Jan II Mazurkiewicz | |
| sekretarz szefa biura | kpt. int. Władysław Burzyński | niemiecka niewola[9] |
| Wydział I Ogólno-Organizacyjny | ||
| szef Wydziału | ppłk piech. Stanisław Kordziński | †21 XII 1940[8] |
| zastępca szefa | mjr piech. Józef Groszek | niemiecka niewola |
| kierownik referatu 1 organizacyjnego | mjr piech. Józef Antoni Skórnicki | †1940 Charków[10] |
| kierownik referatu 2 spraw prawnych i honorowych | mjr aud. Zygmunt Hilary Staniszewski | †1940 Katyń[11] |
| kierownik referatu 3 odznaczeń i redakcji „Dziennika Personalnego” | kpt. adm. (piech.) Stanisław Sowa | †1940 Charków[12] |
| kierownik referatu 4 podoficerów zawodowych i nadterminowych | kpt. adm. (piech.) Jan Komarnicki | †1940 Katyń[13] |
| referent | kpt. adm. (piech.) Stanisław Myczkowski | |
| Wydział II Oficerów Służby Stałej | ||
| szef | ppłk adm. (piech.) Franciszek Lewcio | †1940 Charków[14] |
| zastępca szefa | mjr kaw. Stanisław Jan Wołoszyn-Broczyński | †1940 Charków[15] |
| kierownik referatu 1 piechoty | mjr piech. Józef II Komenda | †1940 Charków[16] |
| referent | kpt. adm. (piech.) Wacław Sliżewicz[b] | |
| kierownik referatu 2 kawalerii i taborów | mjr adm. (art.) Władysław Ekiert[c] | |
| kierownik referatu 3 artylerii | mjr art. Zygmunt Józefkowicz[d] | PSZ w Wielkiej Brytanii |
| referent | kpt. art. Jan Skupiński[e] | †1943 Francja[23] |
| kierownik referatu 4 broni pancernych i saperów | kpt. br. panc. Julian Ciszewski[f] | |
| kierownik referatu 5 łączności i żandarmerii | kpt. adm. (piech.) Wacław Plackowski | |
| kierownik referatu 6 uzbrojenia, audytorów i geografów | mjr uzbr. Bronisław Wawrzyniec Pater | |
| kierownik referatu 7 administracji, intendentury i Korpusu Kontrolerów | kpt. adm. (int.) Wiktor Pieniący-Pieniążek | |
| kierownik referatu 8 zdrowia i weterynarii | kpt. lek. dr Włodzimierz Eugeniusz Krementowski | †1940 Charków[27] |
| referent | kpt. san. Alojzy Merchut | |
| kierownik referatu 9 ewidencyjnego | mjr adm. (art.) Franciszek Obstarczyk | |
| referent | kpt. adm. (piech.) Teodor Marian Żelazowski | |
| Wydział III Rezerw | ||
| szef | mjr adm. (piech.) Tadeusz Piotr Bronikowski | |
| zastępca szefa | mjr adm. (piech.) Stanisław Wielkopolan | |
| kierownik referatu 1 piechoty | mjr adm. (piech.) Marian Krygiel | |
| referent | kpt. adm. (piech.) Stanisław Wyszyński | †1940 Charków[28] |
| kierownik referatu 2 kawalerii i taborów | mjr kaw. Leon Jan Panczakiewicz | †1940 Charków[29] |
| kierownik referatu 3 artylerii | mjr adm. (art.) Wiktor Rudolf Kaleta | |
| kierownik referatu 4 broni pancernych i saperów | kpt. adm. (sap.) Jan Fuhrman | †1940 Charków[30] |
| kierownik referatu 5 łączności i żandarmerii | kpt. żand. Ryszard Sikorski | †1940 Charków[31] |
| kierownik referatu 6 uzbrojenia, audytorów i geografów | kpt. uzbr. Edward Duszkiewicz | |
| kierownik referatu 7 intendentury i Korpusu Kontrolerów | kpt. int. Edward Federowicz | |
| kierownik referatu 8 zdrowia i weterynarii | mjr lek. dr Wacław Jaros | |
| kierownik referatu 9 ogólnego | kpt. int. Edward Bieliński | |
| Wydział IV Obsad Sztabów i Wyższych Dowództw | ||
| szef | mjr piech. Jan Zdzisław Nałęcz-Koniuszewski | |
| kierownik referatu 1 obsad pokojowych | mjr adm. (art.) Stanisław I Konasiewicz[g] | |
| referent | kpt. adm. (piech.) Józef Hola | |
| kierownik referatu 2 obsad wojennych | mjr adm. (piech.) Ferdynand Mazaraki | †1940 Charków[33] |
| referent | kpt. adm. (piech.) Józef I Kowalówka | |
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[7].
- ↑ kpt. adm. (piech.) Wacław Sliżewicz ur. 10 kwietnia 1894 w Wiaźmie, w rodzinie Adolfa. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[17]. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[18].
- ↑ mjr adm. (art.) Władysław Ekiert ur. 8 października 1894. Był odznaczony KN, KW i SKZ[19].
- ↑ Płk art. Zygmunt Józefkowicz ur. 3 marca 1895. Zmarł 16 marca 1965 i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[20]. Był odznaczony KN, OOP5, KWx3 i SKZ[21].
- ↑ kpt. art. Jan Skupiński ur. 21 marca 1897 w Bielsku. Był odznaczony KW i SKZ[22].
- ↑ kpt. br. panc. Julian Ciszewski ur. 3 października 1897 w Kijowie, w rodzinie Cezarego[24]. 12 marca 1933 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[25]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych, grupa techniczna. Był odznaczony SKZ[26].
- ↑ Stanisław I Konasiewicz ur. 23 grudnia 1893 w Sokalu, w rodzinie Bronisława. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[32]. Był odznaczony KN, KWx4, SKZ, KZWLŚr.[19]
Przypisy
- ↑ a b c d Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 35 z 7 grudnia 1927, poz. 409.
- ↑ Rozkaz Tajny L. 11 Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV z 9 marca 1927 w: Żandarmeria Wojskowa w dokumentach z lat 1918–1939. T. 3: Dzienniki Rozkazów (Tajne). Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020, s. 216. ISBN 978-83-63050-69-6..
- ↑ Böhm 1994 ↓, s. 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 118, równocześnie był kierownikiem Samodzielnego Referatu Personalnego GISZ.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 140.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 433.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Straty ↓, poz. 1, 26.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 491.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 590.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 505.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 278.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 297.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 609.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 238.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-24]..
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 300.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MICHAŁ MYSZKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2022-01-24].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 165.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 176.
- ↑ Straty ↓, poz. 1, 2.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-24]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 49.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 240.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 262.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 618.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 397.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 120.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 484.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-24]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 338.
Bibliografia
- Tadeusz Böhm: Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08368-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-01-24].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).