Bladość pośmiertna
Bladość pośmiertna, bladość zwłok (łac. pallor mortis) – zanik charakterystycznego zabarwienia powłok istniejącego za życia w wyniku pośmiertnego ustania krążenia, przemieszczania się krwi do najniżej położonych części ciała i spadku napięcia tkankowego[1][2].
Podobne zjawisko obserwuje się niekiedy u osób żyjących podczas znacznego spadku ciśnienia krwi (omdlenie, wstrząs urazowy, pokrwotoczny). Pośmiertna bladość jest najsilniej zaznaczona w tych miejscach, które nie są objęte plamami opadowymi, ma odcień szarobiały, „ziemisty”, czasem „woskowy”. Pojawia się często już w okresie agonii[1].
Bladość zwłok jest jednym z elementów wczesnych zmian pośmiertnych, wykształcających się w ciągu pierwszych 12 godzin od śmierci[3].
Przypisy
- ↑ a b Raszeja 1990 ↓, s. 47.
- ↑ Achim Th. Schäfer. Colour measurements of pallor mortis. „International Journal of Legal Medicine”. Volume 113, s. 81–82, 2000.
- ↑ Raszeja 1990 ↓, s. 46.
Bibliografia
- Stefan Raszeja, Jan Markiewicz, Władysław Nasiłowski: Medycyna sądowa: podręcznik dla studentów. Warszawa: PZWL, 1990. ISBN 83-200-1743-2.
Linki zewnętrzne
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.