Blankensztein
Blankensztein (Blankenstein, Blanckestein) – polski herb szlachecki.
Opis herbu
Juliusz Karol Ostrowski, za Kasprem Niesieckim, przytacza trzy warianty tego herbu[1]. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[2]:
Blankensztein: Na tarczy, której jedna trzecia od góry srebrna, a dół błękitny z dwoma czerwonymi pasami poprzecznymi strzała złota żeleźcem do góry.
W klejnocie nad hełmem w koronie trzy strusie pióra: białe między błękitnymi.
Blankensztein II: Poprzeczny pas czerwony jest jeden.
Blankensztein III: Strzała jest na opak.
Labry: Nieznane. Zgodnie z zasadami heraldyki należałoby zrekonstruować labry dając wierzchowi główną barwę pola, zaś spodowi barwę głównego godła. Wówczas labry byłyby błękitne, podbite złotem (tak jest na rysunku). Jednakże, w heraldyce niemieckiej zdarzało się, że labry barwiono całe barwami pola, jeśli było ich więcej niż jedna. Tak zrekonstruował labry Tadeusz Gajl, dając srebrne podbicie.
Najwcześniejsze wzmianki
Nieznana geneza herbu. W źródłach od XVII wieku (Wojciech Wijuk Kojałowicz O familiach pruskich).
Herbowni
Tadeusz Gajl podaje jedno nazwisko:
Blankensztein (Blankenstein, Blankensztajn, Blanckestein). [3]
W pracy Elżbiety Sęczys Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861(1867), można znaleźć informację, że z herbem Blankensztein wylegitymował się herbowny o nazwisku Boelke (Boehlke)[4].
Linki zewnętrzne
- Herb Blankensztein z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
Bibliografia
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
Przypisy
- ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897-1906, s. 24.
- ↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
- ↑ Herby szlacheckie Herb Blankenstein i herbowni.(pol.)
- ↑ Elżbieta Sęczys: Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861(1867). Warszawa: DiG, 2007. ISBN 83-7181-450-X.
| |||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
