Bob Backlund
.jpg) Bob Backlund w ringu NXT w 2015 | |
| Imię i nazwisko | Robert Lee Backlund |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 sierpnia 1949 Princeton, Minnesota |
| Kariera profesjonalnego wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe | Bob Buckland, The Golden Boy, |
| Wzrost | 185 cm[2] |
| Masa ciała | 109 kg[2] |
| Zapowiadany z | Princeton, Minnesota[3] |
| Debiut | 1973 |
| Emerytura | 2007 |
Bob Backlund, właśc. Eldridge Wayne Coleman (ur. 14 sierpnia 1949 w Princeton) – amerykański wrestler. Był drugim najdłużej panującym głównym mistrzem WWWF i WWF. W 2013 został wprowadzony do galerii sławy WWE Hall of Fame.
Wczesne życie
Urodził się 14 sierpnia 1949 jako Robert Lee Backlund[4] w mieście Princeton w stanie Minnesota[1]. W młodości trenował zapasy i futbol[2]. Studiował na North Dakota State University. Na uniwersytecie wygrał zawody zapaśnicze[3].
Kariera wrestlerska
Debiutował jako wrestler w 1973 w organizacji American Wrestling Association w Minneapolis. Jako swój finisher zaadaptował chwyt Cross Face Chicken Wing[1].
20 lutego 1978 w organizacji World Wide Wrestling Federation (WWWF), późniejszej World Wrestling Federation (WWF), pokonał Superstara Billy’ego Grahama w walce o główne mistrzostwo organizacji. W czasie swojego prawie sześcioletniego panowania mistrzowskiego bronił tytułu w walkach między innymi przeciwko Sgt. Slaughterowi, Gregowi Valentine, Antonio Inoki, Donowi Muraco i Jimmy’emu Snuce. Obronił też tytuł w walkach przeciwko zawodnikom innych organizacji, takim jak Harley Race i Ric Flair z National Wrestling Alliance oraz Nick Bockwinkel z American Wrestling Association[5].
30 listopada 1979 został pokonany przez Antonio Inokiego w walce o mistrzostwo WWWF Heavyweight. 1 grudnia, w walce rewanżowej, Backlund wygrał i odzyskał tytuł. Ponieważ w walce rewanżowej interweniował Tiger Jeet Singh, prezes WWWF w kayfabe, Hisashi Shinma, chciał zwrócić mistrzostwo Inokiemu, ale przegrany odmówił przyjęcia tytułu. Panowanie mistrzowskie Inokiego nie jest uznawane przez WWE (dawniej WWWF)[6].
Jego panowanie zakończyło się w 1983 wraz z przegraną walką przeciwko The Iron Sheikowi[3], który więził mistrza w chwycie Camel Clutch, aż jego manager, Arnold Skaaland, rzucił ręcznik na ring, co oznaczało poddanie[5].
Niespodziewanie powrócił do WWF w 1992. Publiczność była mu jednak wówczas mniej przychylna. Po przegranej walce o główne mistrzostwo przeciwko Bretowi Hartowi Backlund zmienił styl. Przyjął pseudonim Mister Backlund, zaczął nosić muszkę oraz celowo drażnił widownię[3]. 24 stycznia 1993 wziął udział w walce Royal Rumble. Wszedł jako drugi i wyeliminował Fatu oraz Ricka Martela, a sam został wyeliminowany jako dwudziesty ósmy przez Yokozunę[7].
22 stycznia 1994 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako ósmy i został wyeliminowany jako siódmy przez Diesela[8]. W tym samym roku wprowadził do WWE Hall of Fame swojego byłego managera, Arnolda Skaalanda[9], ale innego dnia zaatakował go oskarżając o przyczynienie się do utraty przez niego tytułu 10 lat wcześniej. Na gali Survivor Series odzyskał główne mistrzostwo w podobny sposób, w jaki stracił je 11 lat wcześniej. Uwięził ówczesnego mistrza, Breta Harta, na ponad osiem minut w chwycie Cross Face Chicken Wing i zmusił go do poddania się. Ręcznik sygnalizujący poddanie rzuciła na ring matka Breta Harta. Drugie panowanie Backlunda było krótkie – trwało trzy dni. Potem Backlund został pokonany w walce o mistrzostwo przez Disela.
W późniejszych latach w WWF brał udział w wątku fabularnym, zgodnie z którym miał kandydować na prezydenta w 1995, a następnie był managerem Kurta Angle[3].
22 stycznia 1995 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako dwudziesty piąty i został wyeliminowany jako siedemnasty przez Lexa Lugera[10]. Kolejny raz 21 stycznia 1996 wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako trzeci i został wyeliminowany jako trzeci przez Yokozunę[11]. Ostatni raz wziął udział w głównej walce na Royal Rumble 23 stycznia 2000. Wszedł jako czternasty, pomógł wyeliminować Rikishiego i został wyeliminowany jako dziewiąty przez Chrisa Jericho[12].
Na emeryturę oficjalnie przeszedł w 2007[2].
W 2013 został wprowadzony przez Marię Menunos do galerii sławy WWE Hall of Fame[13].
Wytrenował wrestlera Paula Orndorffa[2].
Inne media
W 2007 wystąpił w komedii In the Land of Merry Misfits w roli Brudera Chucka[2].
Gry komputerowe
Przedstawiająca go grywalna postać pojawiła się w trzech grach o wrestlingu: Fire Pro Wrestling (GB, GBA, 2001), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends Of Wrestling (Xbox, PS2, 2004)[2]. W Fire Pro Wrestling odpowiadająca mu postać nazywała się Shamrock Moss McLand[14].
Mistrzostwa i osiągnięcia
- Championship Wrestling From Florida
- NWA Florida Tag Team Championship (1 raz) – ze Steve’em Keirnem
- Georgia Championship Wrestling
- NWA Georgia Tag Team Championship (1 raz) – z Jerrym Brisco
- St. Louis Wrestling Club
- NWA Missouri Heavyweight Championship (1 raz)
- Western States Sports
- NWA Western States Heavyweight Championship (1 raz)
- World Wide Wrestling Federation / World Wrestling Federation
- WWWF Heavyweight / WWF Heavyweight Championship (2 razy)
- WWF Tag Team Championship (1 raz) – z Pedro Moralesem
- WWE Hall of Fame (2013)
- Wrestle Association R
- WAR World Six Man Tag Team Championship (1 raz) – ze Scottem Putskim i The Warlordem[2]
- Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
- Wprowadzony w 2008[15]
- Pro Wrestling Illustrated
- Debiutant roku (1976)
- Najbardziej inspirujący zawodnik roku (1977, 1981)
- Najbardziej znienawidzony zawodnik roku, najlepszy heel (1994)
- Zawodnik roku (1980, 1982)
- Wrestling Observer Newsletter
- Najlepsza walka w wrestlingu (w 1980 – z Kenem Paterą)
- Najbardziej przeceniany wrestler (1983)
- Najlepszy technicznie wrestler (1980)
- Wrestling Observer Newsletter Hall Of Fame (2004)[2]
Bibliografia
- Robert Harrax Miller, Roddy Piper, Backlund : from all-American boy to professional wrestling's world champion, Nowy Jork 2015, ISBN 978-1-61321-695-8, OCLC 922010000.
Przypisy
- ↑ a b c Bob Backlund, Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-20] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Bob Backlund, Cagematch.net [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ a b c d e Bob Backlund, WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Axel Saalbach, Bob Backlund, The World’s Largest Wrestling Database [dostęp 2018-05-12] (ang.).
- ↑ a b The Iron Sheik, WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Antonio Inoki, Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Rumble Match 1993, WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Rumble Match 1994, WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Arnold Skaaland, WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Rumble Match 1995, WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Rumble Match 1996, WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Royal Rumble 2000, [w:] Royal Rumble Entrance & Elimination Information, prowrestlinghistory.com [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Daniel Pena, WWE Upset With Negative Crowd Reaction To Maria Menunos At Hall Of Fame Induction Ceremony, WrestlingInc.com, 17 kwietnia 2013 [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Human Entertainment, Spike, Spike Chunsoft, Fire Pro Wrestling. Human Entertainment, Spike, BAM! Entertainment, Agetec, 505 Games, 1989-06-22. Game Boy. (ang.).
- ↑ Hall Of Famers, Professional Wrestling Hall of Fame, 30 czerwca 2017 [dostęp 2019-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-30] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Profil Boba Backlunda na WWE.com
- Bob Backlund w bazie danych IMDb
- Bob Backlund na FIlmwebie
- Profile Boba Backlunda na Cagematch.net, Wrestlingdata.com, Online World of Wrestling i Internet Wrestling Database
Media użyte na tej stronie
Bob Backlund in Detroit Michigan, September of 1998.
Autor: Miguel Discart from Bruxelles, Belgique, Licencja: CC BY-SA 2.0
2015-03-28_08-57-39_ILCE-6000_DSC04379