Bob Dandridge

Bob Dandridge

# 10
rzucający obrońca/niski skrzydłowy
Pełne imię i nazwisko	Robert L. Dandridge
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1947 Richmond
Wzrost	198 cm
Masa ciała	88 kg
Kariera
Aktywność	1968–1981
Szkoła średnia	Maggie Walker (Richmond, Wirginia)
College	Norfolk State (1965–1969)
Draft	1969, numer: 45 Milwaukee Bucks
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1969–1977 Milwaukee Bucks 1977–1981 Washington Bullets 1981 Milwaukee Bucks

Robert L. "Bob" Dandridge (ur. 15 listopada 1947 w Richmond) – amerykański koszykarz, obrońca, 2-krotny mistrz NBA^[1], uczestnik spotkań gwiazd.

Po ukończeniu uczelni Norfolk State przystąpił do draftu NBA w 1969 roku. Został w nim wybrany dopiero z numerem 45 przez klub Milwaukee Bucks. Niski numer w naborze był spowodowany w dużej mierze występami w dywizji drugiej NCAA, której spotkania nie były transmitowane przez ogólnokrajową telewizję, tak więc i jej zawodnicy byli mniej rozpoznawalni, nawet pomimo solidnych osiągnięć.

W debiutanckim sezonie Dandridge notował średnio 13,2 punktu, 7,7 zbiórki oraz 3,3 asysty^[2], zamykając tym samym usta wielu malkontentom, kwestionującym jego talent. Bucks zajęli drugie miejsce w lidze z rezultatem 56-26^[3], a Dandridge wraz z Lew Alcindorem zostali zaliczeni do NBA All-Rookie Team^[4]. W play-off Bucks przegrali w półfinałach dywizji wschodniej z kroczącymi po mistrzostwo New York Knicks.

Sezon 1970/71 okazał się najlepszym w historii klubu z Milwaukee. Zespół zdominował rozgrywki, wygrywając aż 66 spotkań sezonu regularnego, w trakcie których Dandridge uzyskiwał 18,4 punktu, 8 zbiórek i 3,5 asysty^[2]. Podczas kolejnej fazy rozgrywek drużyn z Wisconsin wyeliminowała najpierw San Francisco Warriors (4-1), następnie Los Angeles Lakers (4-1), po czym bez najmniejszych problemów sięgnęła po mistrzostwo ligi, pokonując w finale Baltimore Bullets 4-0.

Po raz drugi Bucks pojawili się w finale w 1974 roku. Tym razem byli jednak zmuszeni uznać wyższość Celtics, po bardzo zaciętej batalii (4-3)^[1]. Rok później Dandridge został liderem NBA w liczbie zgromadzonych fauli (330)^[2]. Jako strzelec wypadł najlepiej podczas rozgrywek 1975/76, kiedy to zdobywał 21,5 punktu na mecz, pod względem zbiórek (8,2) w 1973 roku, a asyst (4,7) w 1979^[2]. Był też czterokrotnie w karierze wybierany do udziału w NBA All-Star Game.

W sierpniu 1977 roku podpisał, jako wolny agent umowę z Washington Bullets i już w tym samym sezonie sięgnął z nimi po mistrzostwo ligi u boku Wesa Unselda oraz Elvina Hayesa. Bullets pokonali wtedy Seattle SuperSonics 4-3^[1]. Rok później zespół ze stolicy przystąpił do obrony tytułu. Niestety SuperSonics okazali się zbyt mocni, biorąc udany rewanż za ubiegłoroczna porażkę i zwyciężając wysoko 4-1^[1]. Na pocieszenie pozostały Dandridge'owi wyróżnienia w postaci wyboru do pierwszego składu najlepszych obrońców ligi oraz drugiego składu najlepszych zawodników całej NBA.

Karierę sportową zakończył tam, gdzie ją rozpoczął, czyli ponownie w Milwaukee, w 1982 roku.

Osiągnięcia

College

• Mistrz CIAA (1968)

NBA

• 2-krotny mistrz NBA (1971, 1978)^[1]
• 2-krotny wicemistrz NBA (1974, 1979)^[1]
• 4-krotny uczestnik meczu gwiazd NBA (1973, 1975–76, 1979)
• Wybrany do:
  • I składu:
    • defensywnego NBA (1979)^[5]
    • debiutantów NBA (1970)^[4]
  • II składu NBA (1979)^[6]
• Lider play-off NBA w liczbie celnych rzutów wolnych (1979)^[7]

Przypisy