Boeing 717

Boeing 717

Boeing 717
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing
Typ	pasażerski
Załoga	2
Historia
Data oblotu	2 września 1998
Lata produkcji	1998–2006
Liczba egzemplarzy	155[1]
Liczba wypadków  • w tym katastrof	0 0
Dane techniczne
Napęd	Rolls Royce BR715-C1-30
Wymiary
Rozpiętość	28,47 m
Długość	37,8 m
Wysokość	8,92 m
Masa
Startowa	54 900 kg
Osiągi
Prędkość przelotowa	917 km/h
Zasięg	3815 km
Dane operacyjne
Liczba miejsc
117 (1 klasa), 106 (2 klasy)
Rzuty

Boeing 717-200 w barwach Turkmenistan Airlines

Boeing 717 – samolot z rodziny DC-9/MD-80/MD-90. Jest jedynym liniowcem Douglasa, którego produkcja po połączeniu Boeinga z McDonnell Douglas w 1997 roku została utrzymana. Jest to 100-miejscowy samolot przeznaczony do intensywnej eksploatacji na krótkich trasach regionalnych.

Historia

McDonnell Douglas po raz pierwszy poinformował o MD-95 na paryskich pokazach lotniczych w czerwcu 1991 roku. W tym czasie firma ta zakładała początek programu na koniec 1991 roku i pierwszy lot w czerwcu 1994 roku. Plan ten okazał się niemożliwy do zrealizowania i program ruszył dopiero w październiku 1995 roku, kiedy linia ValuJet (obecnie AirTran Airlines) zamówiła 50 sztuk z opcją zakupu kolejnych 50 egzemplarzy.

W styczniu 1998 roku firma Boeing (już po fuzji z McDonnell Douglas z sierpnia 1997 roku) po raz kolejny wprowadziła konstrukcję na rynek – tym razem jako model 717-200. Było to drugie użycie oznaczenia 717, gdyż wcześniej numer ten był przeznaczony dla wojskowej rodziny C-135/KC-135. Pierwszy lot 717-200 odbył się 2 września 1998 roku. Maszyna uzyskała certyfikat 1 września 1999 roku i wkrótce potem, 23 września, miała miejsce pierwsza dostawa – do AirTran Airlines.

Oferowane wersje

Samolot ten oferowany był w standardowej wersji 717-200BGW (Basic Gross Weight) oraz w wersji o wydłużonym zasięgu 717-200HGW (High Gross Weight). Dodatkowo, trwały prace nad skróconym 80 miejscowym 717-100 (wcześniej MD-95-20) oraz wydłużonym 120 miejscowym 717-300 (wcześniej MD-95-50). W efekcie powstała wersja odrzutowca dyspozycyjnego (business jet).

Technika

Dwuosobowa kabina załogi Boeinga 717 zawiera awionikę, zaczerpniętą z rodziny 777. Informacje generowane przez dwa zintegrowane komputery docierają do pilotów poprzez 6 płaskich paneli ciekłokrystalicznych (LCD). Zastosowano 6 systemów wspomagających pilotów.

Produkcja

W proces produkcyjny samolotu zaangażowanych było wiele firm z całego świata, wśród nich: Alenia (kadłub), Korean Air (dziób), AIDC, Taiwan (część ogonowa), ShinMaywa, Japonia (pylony silników oraz stabilizatory poziome), Israel Aircraft Industries (podwozie) oraz Fischer, Austria (wnętrze). Ostateczny montaż płatowca odbywał się w fabryce Boeinga w Long Beach, w tym samym budynku, w którym produkowane były DC-9 oraz MD-80. Znajdowała się tam ruchoma linia konstrukcyjna, gdzie składany samolot przesuwał się z prędkością kilku centymetrów na godzinę wzdłuż wszystkich stanowisk montażu.

Przyszłość konstrukcji

Na początku 2005 roku zarząd firmy Boeing podjął decyzję o zakończeniu produkcji samolotu Boeing 717. Produkcja trwała do roku 2006, kiedy to z taśmy produkcyjnej zjechał ostatni egzemplarz przeznaczony dla AirTran Airways. Decyzja ta została podjęta w związku z faktem, iż ówczesne zapotrzebowanie rynku na 717-ki nie wskazywało na potrzebę kontynuacji produkcji. Zamiast tego, Boeing skupił się na ofercie związanej z modelem 737 Next Generation, który w jednej z wersji występuje w wariancie 100 miejscowym.

We wrześniu 2012 sześciu użytkowników posiadało 143 sztuki modelu 717-200: Southwest Airlines (88 sztuk w barwach AirTran Airways), Hawaiian Airlines (18), Cobham Aviation Services Australia (13 na rzecz QantasLink), Blue1 (9), Volotea (9), Turkmenistan Airlines (6)^[2]. 88 sztuk należących do Southwest trafiło od 2013 roku do Delta Air Lines.

Parametry samolotu

Przypisy