Boeing YB-40 Flying Fortress
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Boeing Company |
| Typ | bombowiec eskortowy |
| Konstrukcja | dolnopłat o konstrukcji metalowej z czterema silnikami gwiazdowymi |
| Załoga | 10 |
| Historia | |
| Data oblotu | wrzesień 1942 |
| Lata produkcji | |
| Wycofanie ze służby | październik 1943 |
| Liczba egzemplarzy | 25 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc | 3580 kW/4800 KM (4 × 895 kW/1200 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 31,4 m |
| Długość | 22,6 m |
| Wysokość | 5,8 m |
| Powierzchnia nośna | 141,9 m² |
| Masa | |
| Własna | 24 900 kg |
| Użyteczna | 28 800 kg |
| Startowa | 34 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 470 km/h |
| Prędkość przelotowa | 315 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 6100 m / 48 min |
| Pułap | 8900 m |
| Zasięg | 3640 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 14–30 × Karabin maszynowy M2 kalibru 12,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone | |
Boeing YB-40 Flying Fortress – zmodyfikowana wersja amerykańskiego bombowca Boeing B-17 Flying Fortress służąca jako ciężko uzbrojony "bombowiec eskortowy" dla innych bombowców, konstrukcja została opracowana pod koniec 1942 kiedy nie były jeszcze dostępne myśliwce eskortowe dalekiego zasięgu zdolne towarzyszyć bombowcom w czasie nalotów na Niemcy.
Historia i użycie bojowe
Pierwsze prace projektowe nad nową wersją XB-40 "Latającej fortecy" rozpoczęto w sierpniu 1942, a prototyp samolotu powstał w zakładach Vega, należących do koncernu Lockheeda[1]. W październiku 13 samolotów serii przedprodukcyjnej YB-40, w styczniu 1943 zamówiono 12 kolejnych egzemplarzy. Pierwszy samolot został ukończony w marcu 1943.
W porównaniu z budowanymi wówczas wersjami B-17, YB-40 był ciężej uzbrojony i posiadał większe opancerzenie[1]. Dodano drugą wieżyczkę na grzbiecie samolotu, pojedyncze karabiny maszynowe na stanowiskach bocznych zostały zastąpione podwójnymi, a dziobowa pozycja bombardiera została zastąpiona przez wieżę z dwoma karabinami maszynowymi[1]. Samolot wyposażono też w hydrauliczny system wspomagający dla karabinów oraz odblaskowe celowniki optyczne[1]. Amunicja do karabinów maszynowych była składowana w komorze bombowej. W samolocie zainstalowano także dodatkowe płyty pancerne chroniące załogę – masa samolotu wzrosła o 4000 funtów (1800 kg) i dość drastycznie spadły jego niektóre osiągi, o ile B-17F potrzebował 25 minut aby wznieść się na wysokość 20000 stóp (6100 m) to YB-40 potrzebował aż 48 minut.
Zanim ostatecznie zdecydowano, co ma stanowić uzbrojenie YB-40, zaproponowano wiele innych wariantów – niektóre YB-40 otrzymały czterokarabinowe przednie i tylne wieżyczki, niektóre zostały wyposażone w działka kalibru 40 mm, a niektóre otrzymały aż do 30 różnego typu działek i karabinów maszynowych.
Za pierwszej serii 13 sztuk samolotu jeden został uszkodzony w czasie lądowania na Isle of Lewis w drodze do Anglii, a z pozostałych dwunastu samolotów sformowano 327 Dywizjon Bombowy wchodzący w skład 92 Grupy Bombowej (92nd Bomb Group (H)).
W okresie od 29 maja do 16 sierpnia 1943, YB-40 wzięły udział w 14 z 19 misji bojowych zgrupowania Eighth Air Force. Łącznie samoloty te zestrzeliły na pewno 5 maszyn wroga i zaliczono im 2 zestrzelenia "prawdopodobne".
Z powodu dodatkowego obciążenia, YB-40 okazały się trudne w pilotażu, nie potrafiły też utrzymać się w szyku z B-17F, od których były wolniejsze, natomiast nieco silniejsze uzbrojenie nie przekładało się znacząco na siłę ognia całego szyku[2].
Ostatecznie zdecydowano, że koncept "bombowca eskortowego" nie sprawdził się w praktyce[2] i YB-40 zostały wycofane do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebudowano je na samoloty szkoleniowe.
Pomimo fiaska projektu, doświadczenia zdobyte przy eksploatacji YB-40 miały bezpośredni wpływ na konstrukcję nowej wersji „Latającej Fortecy” – B-17G, która została wyposażona w przednią wieżyczkę podobną do tej używanej przez YB-40[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Richardson 1993 ↓, s. 21.
- ↑ a b c Richardson 1993 ↓, s. 26–27.
Bibliografia
- Doug Richardson: Boeing B-17 Flying Fortress. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1993. ISBN 83-7066-435-0.
Linki zewnętrzne
- "Fortresses Over The Reich: B-17F & B-17G"(ang.)
- "Boeing YB-40". home.att.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-08)].(ang.)
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
Roundel used by US armed forces from 6 May 1942 to 28 June 1943 when white bars and a red outline were added as the result of studies which showed that shape was more important than color from a distance.
Autor: NiD.29, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Roundel used by all US armed forces from 31 July 1943 to 14 January 1947, replacing roundel having red outline, or no outline, but with white bars, and was replaced some nine months before the USAF was formed, by roundel having a single lengthwise red bar inset in white bars (bisecting them), giving the insignia the trio of red-white-red stripes evocative of the non-canton areas of the Flag of the United States.
Boeing-Lockeed Vega XB-40. The prototype XB-40 was modified by Lockheed Vega (Project V-139) by converting the second production B-17F-1-BO (S/N 41-24341).
Roundel used by the United States armed forces from 19 August 1919 to 6 May 1942 until red dot removed to avoid confusion with Japanese insignia. Superseded very similar roundel whose colors and proportions differed slightly - the original version having the colors from the US flag, and a center dot 1/3 of the outer radius. This version has a center dot constrained by the inner vertices of the star, a size that does not translate into an even fraction.