Bogdan Góralczyk

Bogdan Góralczyk

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1954 Siedlce
Profesor nauk społecznych
Specjalność: politologia, sinologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Wykładowca
Stanowisko	Dyrektor Centrum Europejskiego UW (2016–2020)
Ambasador RP w Tajlandii
Okres spraw.	2003 – 15 sierpnia 2008
Poprzednik	Jerzy Surdykowski
Następca	Jerzy Bayer
Odznaczenia

Katarzyna Golik, Bogdan Góralczyk, Rafał Tomański

Bogdan Jacek Góralczyk (ur. 16 sierpnia 1954^[1] w Siedlcach^[2]) – polski politolog, sinolog, dyplomata i publicysta, profesor zwyczajny.

Życiorys

Ukończył dziennikarstwo i sinologię w Instytucie Orientalistycznym Wydziału Neofilologii na Uniwersytecie Warszawskim. Na UW uzyskał też doktorat. Stypendysta Fundacji Fulbrighta Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego^[2].

Od 1984 do 1991 pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. W latach 1991–1998 przebywał na placówce dyplomatycznej w Budapeszcie jako kierownik wydziału politycznego i zastępca ambasadora. Od listopada 2001 do maja 2003 szef gabinetu ministra spraw zagranicznych Włodzimierza Cimoszewicza^[3]. W latach 2003–2008 był ambasadorem RP w Tajlandii, akredytowanym także w Republice Filipin i Związku Mjanmy (d. Birma).

Jest profesorem w Centrum Europejskim Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się we współczesnych stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem roli Chin. Zajmuje się także globalizacją, transformacją pokomunistyczną i problematyką węgierską. Profesor wizytujący na wielu uniwersytetach, w tym wielu na terenie Chin i Indii. Od 2012 zaangażowany w wieloletni projekt nt. badań sinologicznych na globie, prowadzony przez National Taiwan University, a od 2015 także Chińską Akademię Nauk Społecznych w Pekinie. W latach 2010–2012 redaktor naczelny rocznika naukowego „Azja-Pacyfik”, a w latach 2016–2020 „Yearbook of Polish European Studies”.

W kadencji 2016–2020 dyrektor Centrum Europejskiego UW.

Stały komentator TVN24 Biznes i Świat, występujący też w innych kanałach. Częsty gość w radiu Tok FM. Stale publikuje m.in. na portalach obserwatorfinansowy.pl, wp.pl oraz nowakonfederacja.pl. W 2013 otrzymał najwyższe odznaczenie filipińskie przyznawane obcokrajowcom: Krzyż Wielki Orderu Sikatuny.

Zna języki: angielski, węgierski, rosyjski, chiński.

Publikacje

• Pekińska Wiosna 1989, Wydawnictwo Znak, Warszawa 1999
• Węgierski pakiet, Warszawa 2000 (wersja węgierska: Magyar törésvonalak, Budapeszt 2001)
• Węgry: Transformacja pokomunistyczna 1990–2003, Warszawa 2003
• Zmierzch i brzask. Notes z Bangkoku, Toruń 2009
• Chiński feniks. Paradoksy wschodzącego mocarstwa, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2009 (wydanie II, Warszawa 2022)
• Polska-Chiny. Wczoraj, dziś, jutro (red.), Toruń 2009 (Rozszerzona wersja anglojęzyczna 2014)
• Złota ziemia roni łzy. Esej birmański, Warszawa 2010 (wyd. II rozszerzone i uaktualnione Warszawa 2021)
• Przebudzenie smoka. Powrót Chin na scenę globalną, Wydawnictwo Rambler, Warszawa 2012
• Sun Yat-sen. Misjonarz rewolucji, Warszawa 2013
• Unia Europejska jako aktor na scenie globalnej. Razem czy osobno?, Warszawa 2014
• European Union on The Global Scene: United or Irrelevant?, Warsaw 2015
• Wielki Renesans. Chińska transformacja i jej konsekwencje, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2018
• Węgierski Syndrom Trianon, Warszawa 2020
• Świat Narodów Zagubionych, wywiad-rzeka (Natalia Kołodyńska-Magdziarz), Warszawa 2021
• Nowy Długi Marsz, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2021

Życie prywatne

Brat dyplomaty Zdzisława Góralczyka^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Dr hab. Bogdan Góralczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2014-01-20] .
• Notatka na stronie Centrum Europejskiego UW
• Bogdan Góralczyk, baza danych o polskiej nauce