Bogdan Klich

Bogdan Klich

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1960 Kraków
Minister obrony narodowej
Okres	od 16 listopada 2007 do 2 sierpnia 2011
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Aleksander Szczygło
Następca	Tomasz Siemoniak
Odznaczenia

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl

Bogdan Klich podczas 66. posiedzenia Senatu (2014)

Z Robertem Gatesem podczas wizyty w Pentagonie (2010)

Bogdan Klich (2021)

Bogdan Adam Klich (ur. 8 maja 1960 w Krakowie) – polski lekarz, polityk, politolog.

Poseł na Sejm IV kadencji (2001–2004), poseł do Parlamentu Europejskiego (2004–2007), w latach 2007–2011 minister obrony narodowej, senator VIII, IX i X kadencji (od 2011).

Życiorys

Jest synem profesora Adama Klicha^[1] oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie (1986) i Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987).

W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności^[2]. Należał do założycieli NZS, w latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany w Załężu. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój.

Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz w krakowskim Szpitalu Neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Dwa lata później powrócił do zawodu lekarza, pracował w Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera oraz Szpitalu Neuropsychiatrycznym. W 1993 zorganizował i objął funkcję prezesa Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, przekształconego następnie w Instytut Studiów Strategicznych. Został wykładowcą w Instytucie Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest autorem około dwudziestu publikacji z zakresu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa międzynarodowego.

Należał do Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W latach 1998–1999 był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO.

W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu krakowskim. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej^[3]. W 2004 został wybrany do PE VI kadencji. Należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. 15 listopada 2007 zrezygnował z tej funkcji, obejmując następnego dnia stanowisko ministra obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego^[4]. 18 stycznia 2011 posłowie klubu parlamentarnego PiS wystąpili z wnioskiem o wotum nieufności, zarzucając Bogdanowi Klichowi polityczną współodpowiedzialność za katastrofę lotniczą w Smoleńsku i odpowiedzialność za zły w ich ocenie stan polskich sił zbrojnych. Poparcie dla wniosku zadeklarowali posłowie SLD i PJN. Ostatecznie wniosek nie uzyskał większości w Sejmie (za wnioskiem KP PiS głosowało 194 posłów, przeciw było 234)^[5].

28 lipca 2011 złożył dymisję ze stanowiska ministra^[6], a 2 sierpnia 2011 został odwołany przez prezydenta RP^[7]. Okres kierowania MON przez Bogdana Klicha był krytykowany przez część prasy fachowej i określany wręcz jako najgorszy do tej pory w III RP. W szczególności zarzucano ministrowi brak planowania rozwoju i przypadkowe zakupy niepotrzebnego sprzętu^[8].

W wyborach w 2011 uzyskał mandat senatora z ramienia PO. Kandydując w okręgów nr 33 w Krakowie, otrzymał 95 439 głosów^[9]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję (dostał 71 852 głosy)^[10]. W Senacie IX kadencji był przewodniczącym grupy senatorów klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2019 został ponownie senatorem, otrzymując 123 080 głosów^[11]. Po wyborach objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej^[12].

Ordery i odznaczenia

• Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – ex officio (2007)
• Medal „Milito Pro Christo” (2010)^[13]
• Order „Za Zasługi” II stopnia (Ukraina, 2010)^[14]
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)^[15]

Przypisy

Bibliografia

• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002.
• Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2015-08-02].
• Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2015-08-02].

Linki zewnętrzne

• Bogdan Klich – strona prywatna. [dostęp 2015-08-02].