Bogdan Wojdowski

Bogdan Wojdowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

21 kwietnia 1994
Warszawa

Narodowość

polski Żyd

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
  • Chleb rzucony umarłym
  • Krzywe drogi
Nagrody

Nagroda Kościelskich (1964)[1], państwowa nagroda II stopnia (1974), nagroda II stopnia ministra kultury i sztuki (1975)

Grób Bogdana Wojdowskiego na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie

Bogdan Wojdowski, pierwotnie Dawid Wojdowski (ur. 30 listopada 1930 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1994 w Warszawie) – polski pisarz, krytyk literacki i teatralny oraz publicysta.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej jako syn Szymona Jakuba Wojdowskiego (stolarza-tapicera) i Edwardy z domu Bark. Latem 1942 razem z młodszą siostrą został wyprowadzony z warszawskiego getta i ukryty po aryjskiej stronie[2].

W 1954 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w tygodniku „Wieś” w 1951; należał do redakcji „Przeglądu Kulturalnego” i w latach 1960–1964 „Współczesności”. Twórczość literacka Wojdowskiego dotyczy w znacznej części wydarzeń II wojny światowej, w tym zagłady polskich Żydów. Często, jak na przykład w powieści Chleb rzucony umarłym (nagrodzonej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki), obok tragedii środowiska i dramatyzmu sytuacji jednostki ukazuje psychikę ofiar hitleryzmu: uczucie poniżenia i zagubienia wraz z wolą walki o przeżycie i ocalenie własnego człowieczeństwa, godności indywidualnej.

Najchętniej sięgał do krótszych form literackich, zwłaszcza w zakresie tematyki współczesnej, którą oddawał z dużym autentyzmem i znajomością bytu środowisk podmiejskich. Prozę jego charakteryzowała przenikliwa obserwacja społeczna i obyczajowa, nasycenie konkretem, swoisty liryzm. Szczególnie interesowała go psychika bohaterów jego opowieści – ludzi w sytuacjach szczególnych, którym z trudem mogą sprostać. Cechował go wyrazisty styl wytworzony precyzją słowa i plastyką obrazu kreślonego ostro i syntetycznie.

Zmarł śmiercią samobójczą. Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2, rząd 9)[3].

W 2013 rodzina pisarza (żona Maria Iwaszkiewicz-Wojdowska i siostra Irena Grabska) podarowały jego archiwum Bibliotece Narodowej[2].

Publikacje

  • 1962: Wakacje Hioba (opowiadania)
  • 1966: Konotop (powieść)
  • 1966: Próba bez kostiumu. Szkice o teatrze (zbiór esejów)
  • 1971: Chleb rzucony umarłym (powieść) [8 wyd. pol.; tłum./wyd. niem., jap., hebr., amer.]
  • 1975: Mały człowieczek, nieme ptaszę, klatka i świat (opowiadania)
  • 1978: 7 opowiadań
  • 1980: Maniuś Bany (opowiadania)
  • 1981: Wybór opowiadań
  • 1982: Mit Szigalewa – szkice
  • 1987: Krzywe drogi (opowiadania)
  • 1997: Tamta strona (powieść) – wyd. pośmiertne

Przypisy

  1. ↑ Nagroda Kościelskich: Laureaci. [dostęp 2012-05-17].
  2. ↑ a b Archiwum Bogdana Wojdowskiego w zbiorach BN. bn.org.pl, 19.04.2013. [dostęp 2013-04-20].
  3. ↑ Grób Bogdana Wojdowskiego w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie

Bibliografia

  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9.

Media użyte na tej stronie

Bogdan Wojdowski Polish writer.jpg
Bogdan Wojdowski, Polish writer
Bogdan Wojdowski (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób pisarza Bogdana Dawida Wojdowskiego na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie