Bogumił Dawison

Bogumił Dawison

Data urodzenia	15 maja 1818
Data śmierci	1 lutego 1872

Bogumił Dawison, przed 1865

Grobowiec rodziny Dawisonów w Dreźnie

Bogumił Dawison tableau w:Kłosy czasopismo illustrowane tygodniowe 1865 t 1 nr 17 (25 października)

Bogumił Dawison (ur. 15 maja 1818 w Warszawie, zm. 1 lutego 1872 w Dreźnie) – polski aktor dramatyczny.

Życiorys

Urodził się w warszawskiej dzielnicy żydowskiej w zasymilowanej rodzinie jako syn Ignacego i Rozalii Dawidsonów. Po przejściu na katolicyzm zmienił nazwisko na: Dawison. Zaczynał od pomocnika w „Gazecie Warszawskiej”. Za namową przyjaciół z postępowego środowiska żydowskiego ukończył roczną Szkołę Dramatyczną (1836–1837) w Warszawie. Zadebiutował 30 listopada 1837 roku w sztuce Dwaj więźniowie z galer. W początkowym okresie obsadzany w rolach amanta. W tym czasie wielką jego mentorką była aktorka – Leontyna Halpertowa. W latach 1838–1840 grał w Wilnie, gdzie przeniósł się po krytyce jego gry i komentarzach antysemickich. W roku 1840 zagrał dzięki Kamińskiemu we Lwowie. Zachwycony jego talentem Stanisław Skarbek ufundował mu wyjazd – w r. 1841 - do Wiednia.

Po powrocie – od 9 sierpnia 1841 grał równocześnie na dwóch lwowskich scenach: polskiej i niemieckiej. Atakowany za rzekome germanofilstwo narobił sobie wielu wrogów i został dotkliwie pobity przez innego polskiego aktora – M. Zapolskiego. Mimo to uważany wraz z Aszpergerową za filary teatru lwowskiego. Przekładał również sztuki z niemieckiego i francuskiego, reżyserował.

W roku 1846, wobec rewolucyjnej atmosfery w Galicji (rabacja galicyjska), bojąc się pogromów na Żydach, opuścił Lwów i rozpoczął pracę na scenach niemieckich we Wrocławiu, Brzegu, Oławie i Szczecinie. Dzięki protekcji Louisa Schneidera grał w Berlinie i Hamburgu (w Thalia-Theater). W 1848 wrócił do Lwowa, gdzie ożenił się ze szlachcianką, katoliczką – Wandą Ostoja-Starzewską, aktorką lwowską, zmarłą w r. 1859 w Dreźnie.

Na lata 1849–1853 otrzymał upragniony angaż do Burgtheater w Wiedniu. W latach 1854–1864 grał w Królewskim Teatrze Saskim w Dreźnie, gdzie stał się pionierem nowego, realistycznego stylu gry. Uważany za wybitnego odtwórcę ról szekspirowskich i charakterystycznych (Shylock, Mefisto, Franz Moor). W latach sześćdziesiątych odbył też tournée do Berlina, Monachium, wszystkich ważniejszych miast Niemiec, Pragi, Budapesztu, Królewca, Rygi i wreszcie Petersburga, gdzie odniósł wielkie sukcesy artystyczne.

W roku 1867 udał się wraz z Theater an der Wien na tournée do Nowego Jorku. W Dreźnie (po konwersji na ewangelicyzm) ożenił się po raz drugi w roku 1861 ze śpiewaczką operetkową i pianistką, córką ewangelickiego pastora – Constanze Jacobi.

Spoczywa na starym ewangelickim cmentarzu w Dreźnie.

W latach 1837-1845 Dawison pisał dziennik w języku polskim, którego autograf spłonął w Warszawie w czasie powstania warszawskiego. Żadna jego kopia się nie zachowała. W Wiedniu i Dreźnie kontynuował pisanie pamiętnika – tym razem w jęz. niemieckim, którego oryginał znajduje się obecnie w drezdeńskim muzeum (Sächsische Landesbibliothek Dresden).

Według opinii Stanisława Dąbrowskiego: był najsłynniejszym, przynajmniej na kontynencie europejskim, z aktorów polskiego pochodzenia. Słynniejszym nawet od Heleny Modrzejewskiej, którą wyprzedził w objeździe Ameryki i wraz z którą należy do wybitniejszych w historii teatru powszechnego odtwórców ról szekspirowskich.^[1]

Życie Dawisona było inspiracją do utworów literackich: Cudzoziemiec Zofii Urbanowskiej, Der Pojaz Karla E. Franzosa, Kaśka Kariatyda Zapolskiej i dramatu Cypriana Kamila Norwida Aktor.

Przypisy

Bibliografia

• Biogram Bogumiła Dawisona [w:] Słownik biograficzny teatru polskiego, t. 1, Warszawa 1973
• Biogram Bogumiła Dawisona [w:] Nowy Leksykon Judaistyczny, pod red. Juliusa H. Schoepsa, Warszawa, 2007
• Bogumił Dawison, Dziennik. 1837-1845, przekł. z niem. i oprac. Edmund Misiołek [w:] Wspomnienia aktorów. 1800-1925, t. 1, oprac. Stanisław Dąbrowski i Ryszard Górski, Warszawa 1963
• Tymon Terlecki, Listy Bogumiła Dawisona do Józefa Walentego Komorowskiego, Warszawa 1938.