Bogumił Staniszewski

Bogumił Staniszewski

Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1924 Warszawa
Data i miejsce śmierci	23 maja 1995 Palm Beach, Stany Zjednoczone
profesor doktor habilitowany nauk technicznych
Specjalność: energetyka cieplna
Alma Mater	Politechnika Łódzka
Doktorat	1957 – energetyka cieplna Politechnika Warszawska
Habilitacja	1960 Politechnika Warszawska
Profesura	1966 (ndzw.), 1971 (zw.)
Polska Akademia Nauk
Status	Członek korespondent (1969), Członek rzeczywisty (1980)
Doktor honoris causa Politechnika Łódzka – 1988
Odznaczenia

Grób Bogumiła Staniszewskiego na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Bogumił Edward Staniszewski (ur. 18 kwietnia 1924 w Warszawie, zm. 23 maja 1995 w Palm Beach, Stany Zjednoczone) – polski mechanik, specjalista w zakresie energetyki cieplnej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, doktor honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Życiorys

Syn Edwarda i Stefanii z Grotkowskich. Uczył się w Gimnazjum im. Tadeusza Reytana, po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę i w 1942 ukończył Państwową Szkołę Techniczno-Mechaniczną, następnie uczęszczał na konspiracyjne kursy Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej. Po upadku powstania warszawskiego został uwięziony i wywieziony na roboty, z których powrócił w lipcu 1945. Po zakończeniu wojny kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, w 1947 uzyskał dyplom ukończenia. Od 1946 do 1948 był konstruktorem Zakładach Silników Spalinowych w Łodzi, w tym czasie rozpoczął pracę jako wykładowca na Politechnice Łódzkiej, gdzie był starszym asystentem w kierowanej przez prof. Bohdana Stefanowskiego Katedrze Techniki Cieplnej. W 1949 razem z prof. Stefanowskim przeniósł się do Katedry Teorii Maszyn Cieplnych Politechniki Warszawskiej. Od stycznia 1954 do 1961 równocześnie pracował w Zakładzie Termoenergetyki Polskiej Akademii Nauk. W 1957 obronił doktorat i uzyskał stopień kandydata nauk technicznych, na następnie wyjechał na staż naukowy w Instytucie Energetycznym w Moskwie. W latach 1958–1959 przebywał na kolejnym stażu w Massachusetts Institute of Technology w Stanach Zjednoczonych, w marcu 1960 habilitował się, a rok później został docentem i po przechodzącym w stan spoczynku prof. Stefanowskim przejął kierownictwo katedry. W 1963 należał do inicjatorów powstania Instytutu Techniki Cieplnej PW, gdzie objął funkcję zastępcy dyrektora ds. nauki, od 1968 kierował całym Instytutem. W 1966 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 profesorem zwyczajnym. Równocześnie po likwidacji katedr w 1970 był przez cztery lata kierownikiem Zakładu Termodynamiki, Katedry Teorii Maszyn Cieplnych, a także kierował Zakładem Termodynamiki w Instytucie Techniki Cieplnej Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa PW. W latach 1969–1974 był prorektorem ds. nauki, zorganizował studia doktoranckie i rozwinął współpracę międzynarodową. Od 1969 był członkiem korespondentem, a od 1980 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Pracując równocześnie w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN zorganizował w 1978 Pracownię Odnawialnych Źródeł Energii. Od 1982 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Pełnił funkcję eksperta ONZ do spraw energetyki, w maju 1988 otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej. Trzykrotnie przebywał w Stanach Zjednoczonych na University of Delaware oraz na University of Texas w Arlington. W 1990 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych^[1].

Zmarł w 1995, został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 9B, rząd 1, grób 15)^[2]. Jego imieniem nazwano audytorium Instytutu Techniki Cieplnej PW, a w hallu instytutu wmurowano tablicę pamiątkową.

Działalność naukowa

Bogumił Staniszewski prowadził badania w zakresie termodynamiki, chłodnictwa, energetyki, zjawisk termoelektrycznych oraz teoretycznej i doświadczalnej wymiany ciepła, był kontynuatorem prac prof. Bohdana Stefanowskiego i w środowisku naukowym uchodził za jego następcę. Był autorem licznych prac z zakresu termodynamiki, chłodnictwa, budowy chłodziarek termoelektrycznych, a także monografii i podręczników akademickich^[3].

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1970)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1985)

Przypisy