Bogumił Szumski

Bogumił Ludomir Szumski

pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1896 Russów
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1957 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	16 Brygada Pancerna
Stanowiska	zastępca dowódcy brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka powstanie wielkopolskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Pożegnanie oficerów 24 Pułku Ułanów udających się na kurs cichociemnych w maju 1943. Ppłk Szumski trzeci od prawej.

Grób Bogumiła Szumskiego na cmentarzu Powązkowskim

Bogumił Ludomir Szumski (ur. 9 listopada 1896 w Russowie, zm. 15 sierpnia 1957 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 9 listopada 1896 w Russowie, pow. kaliskim, w rodzinie Józefa Konstantego (1844–1912) i Ludomiry Maryny z Gałczyńskich h. Sokola (1856–1927)^[1]. Był młodszym bratem pisarki Marii Dąbrowskiej, Jadwigi Szumskiej (1894–1944), polonistki, żołnierza Armii Krajowej^[2], i Stanisława (1895–1943), rotmistrza Wojska Polskiego, nauczyciel^[a], odznaczonego Krzyżem Walecznych^[8] i Medalem Niepodległości^[9][10][11].

W młodości uczył się w Kaliszu, a później uczęszczał do gimnazjum Edwarda Rontalera w Warszawie.

W czasie I wojny światowej (1914–1918) walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich w randze starszego ułana^[12]. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie internowania w Szczypiornie pod Kaliszem.

Od 18 listopada 1919 do 1 marca 1920 był uczniem klasy 23 Szkoły Podchorążych^[13]. W 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921), dowodził plutonem, a później 1. szwadronem 108 pułku ułanów. 25 listopada 1920 Naczelny Wódz mianował go podporucznikiem w kawalerii z dniem 1 września 1920^[14].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 58. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[15]. 12 lutego 1923 roku został mianowany z dniem 1 stycznia 1923 roku na porucznika ze starszeństwem z 1 września 1920 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[16]. Do 1930 roku pełnił służbę w 20 pułku ułanów w Rzeszowie^{[17][18][19][20]}. 2 kwietnia 1929 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[21]. Z dniem 14 czerwca 1930 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu^[22][23] i wyznaczony na stanowisko dowódcy II plutonu w 1. szwadronie szkolnym Dywizjonu Szkolnego Podchorążych Rezerwy Kawalerii^[24]. Wiosną 1934 był dowódcą szwadronu szkolnego Szkoły Podchorążych Kawalerii^[1]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 32. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[25]. W marcu 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyki kawalerii^[26].

W kampanii wrześniowej był zastępcą dowódcy Rezerwowej Brygada Kawalerii „Wołkowysk”.

W kampanii francuskiej 1940 dowodził batalionem imienia 24 pułku ułanów. W czerwcu tego roku został dowódcą batalionu zapasowego kontyngensu przechodniego i pułku rozpoznawczego, który wchodził w skład Ośrodka Zapasowego Kawalerii Motorowej^[27]. W tym samym miesiącu ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W grudniu 1941 roku został skierowany na pierwszy kurs czołgowy Mark III przy 16 Brygadzie Czołgów. Do sierpnia 1942 roku był zastępcą dowódcy 24 pułku ułanów, a następnie objął jego dowództwo. Na tym stanowisku został mianowany podpułkownikiem. Od 9 do 21 listopada 1942 roku odbywał praktykę w brytyjskiej 42 Dywizji Pancernej. W ostatnim kwartale 1943 roku został odkomenderowany do Centrum Wyszkolenia Pancernego i Techniczno-Motorowego na stanowisko komendanta VII Kursu Taktycznego Broni Pancernych dla oficerów starszych. 27 listopada tego roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 16 Brygady Pancernej^[28].

Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został przyjęty do Wojska Polskiego. 16 lutego 1946 roku objął dowództwo 3 pułku ułanów i sprawował je do 14 września tego roku^[29].

Po śmierci został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-1-21)^[30].

Bogumił Szumski był żonaty z Łucją Sahanek (1903–1986). Miał córkę Gabrielę Marię (ur. 18 marca 1929) i syna Jerzego Stefana (ur. 9 listopada 1932)^[31].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4209 – 1921^[32][33][34]
• Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[35][36][37]
• Krzyż Walecznych^[33][38]
• Złoty Krzyż Zasługi^[39]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[40][41]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[33]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[33]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Szumski Bogumił Ludomir. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.28-1974 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 3: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
• Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Tadeusz Suchorowski, Zarys historii wojennej 20-go Pułku Ułanów imienia Króla Jana III Sobieskiego, Warszawa 1929
• Tadeusz Wysocki, 1 Polska Dywizja Pancerna 1939–1947. Geneza i dzieje, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08219-7, s. 75, 273
• Juliusz Tym: 1. Dywizja Pancerna. Organizacja i wyszkolenie. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o., 2009. ISBN 978-83-61529-27-9.
• Bogumił Szumski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
• Jadwiga Szumska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2019-09-18].