Bogusław Halikowski

Bogusław Halikowski

Data i miejsce urodzenia	1 marca 1914 Brody
Data i miejsce śmierci	5 października 2004 Szczecin
profesor nauk medycznych
Specjalność: pediatria i neurologia dziecięca
Alma Mater	Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie
1939 - 2004
Dyrektor
instytut	Instytut Pediatrii PAM
Okres spraw.	1976–1985
Odznaczenia

Bogusław Kazimierz Halikowski (ur. 1 marca 1914 w Brodach, zm. 5 października 2004 w Szczecinie) – polski pediatra, neurolog dziecięcy, profesor nauk medycznych, wykładowca na uczelniach medycznych w Warszawie, Krakowie, Gdańsku i Szczecinie^[1][2].

Życiorys

W 1939 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Jeszcze w trakcie studiów podjął pracę asystenta w Zakładzie Biochemii tej uczelni u prof. Jakuba Parnasa (do 1941). W latach 1942-1944 pracował jako lekarz Ubezpieczalni Społecznej w Tarnopolu. Po wojnie był ordynatorem w Szpitalu Powiatowym w Przemyślu, adiunktem i docentem (1956) w Instytucie Gruźliczym w Warszawie, docentem na Akademii Medycznej w Gdańsku, profesorem Akademii Medycznej w Krakowie (1961-1976), profesorem Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie (1976-1985, kierował Instytutem Pediatrii PAM oraz I Kliniką Pediatrii). W 1985 przeszedł na emeryturę.

W 1973 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Był przewodniczącym Komisji Nauk Medycznych oddziału krakowskiego PAN oraz przewodniczącym Komitetu Rozwoju Człowieka PAN (1974-1977). Był gościnnym wykładowcą uczelni zagranicznych - w Jugosławii, Finlandii, RFN oraz Francji (1979-1980 na Uniwersytecie Kartezjusza w Paryżu).

Należał także do wielu międzynarodowych i zagranicznych organizacji naukowych. Był członkiem m.in. Międzynarodowego Towarzystwa Pediatrycznego, Europejskiego Towarzystwa Badań Naukowych w Pediatrii, Międzynarodowego Towarzystwa Neurologii Dziecięcej, Francuskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Argentyńskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Towarzystwa Pediatrycznego Dominikany. W 1979 został laureatem Nagrody Niemieckiego Towarzystwa im. Janusza Korczaka, był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, tytułem „Zasłużony Nauczyciel PRL”. Otrzymał także odznaki „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” oraz „Za zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej”. 15 października 2004 spoczął na szczecińskim Cmentarzu Centralnym kwatera 66c^[3][4].

W pracy naukowej wykrył związek pomiędzy nieprawidłową funkcją mózgu a zaburzeniami czynności nerek. Opracował zmiany elektrolitowodne w zapaleniach płuc u dzieci, a także symptomatologię kliniczną zaburzeń osmolarności w chorobach dzieci. Wprowadzał nowe metody leczenia gruźliczego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych oraz podostrego stwardniającego zapalenia mózgu^[5].

Publikacje naukowe

Opublikował ponad 160 prac naukowych w pismach polskich i zagranicznych, a także publikacjach książkowych, m.in.:

• Niewydolność kanalika nerkowego w gruźliczym zapaleniu mózgu i opon u dzieci ("Pediatria Polska", 1957)
• Kroplówki celowane, dostosowane do zmian osmotycznych w ostrych i podostrych chorobach dziecięcych ("Pediatria Polska", 1960)
• Levedopa in Subacute Sclerosing Panencephalitis ("Lancet", 1977)
• Zapalenie płuc u dzieci (z J. Kowalczykową, 1968).

Przypisy

Źródła

• Kto jest kim w polskiej medycynie. Informator biograficzny, Warszawa 1987