Bogusław Hrynkiewicz

Bogusław Hrynkiewicz ps. „Alek”, „Aleksander”, „Lux”, „Boguś” (ur. 12 września 1909 w Borkowie koło Łomży, zm. 22 czerwca 2003^[1]) – polski działacz komunistyczny, agent NKWD i wywiadu sowieckiego.

Życiorys

Podczas studiów prawniczych na UW związał się z ruchem komunistycznym; w 1929 wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK, od 1930 KZMP) i został sekretarzem dzielnicowym Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR). Działał również w OMS „Życie”. 1932–1933 więziony za działalność komunistyczną. Jesienią 1939 przeniósł się do Wilna, a następnie do Białegostoku, gdzie pracował w Miejskim Wydziale Oświaty. Latem 1940 nawiązał współpracę z NKWD. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 próbował uciec w głąb ZSRR, jednak nie zdążył tego zrobić przed przejściem frontu i wrócił do Warszawy. W pierwszej połowie 1942 nawiązał kontakt z agentem wywiadu sowieckiego Arturem Ritterem-Jastrzębskim, a następnie z jego zwierzchnikiem Czesławem Skonieckim. Otrzymał zadanie przeniknięcia do struktur organizacji Miecz i Pług, co udało mu się późnym latem 1942. Dążąc do rozbicia tej organizacji, oskarżył jej szefów – Słowikowskiego i Grada – o współpracę z Gestapo, wskutek czego we wrześniu 1943 zostali oni zlikwidowani przez pluton specjalny Miecza i Pługa. Wczesną wiosną odnalazł Komendanta Głównego AK Stefana Roweckiego „Grota” i zaproponował Skonieckiemu jego likwidację, na co jednak Skoniecki, po przedyskutowaniu sprawy z kierownictwem PPR i z Kremlem, nie wyraził zgody.

Gdy latem 1943 Skoniecki zerwał z nim kontakt, skontaktował się poprzez pracownika Sztabu Głównego Gwardii Ludowej Czesława Strzeleckiego z Marianem Spychalskim, który znał Hrynkiewicza jeszcze sprzed wojny. Jesienią 1943, za zgodą Spychalskiego, w celu rozszyfrowania antykomunistycznego odcinka pracy AK i Delegatury Rządu spotkał się ze współpracownikiem Abwehry Włodzimierzem Bondorowskim i oficerem Gestapo Wolfgangiem Birknerem (specjalistą w przygotowywaniu prowokacji policyjnych i znawcą polskiego podziemia). Miał udawać przed Birknerem agenta Gestapo i w związku z tym dostarczał mu przekazane przez Spychalskiego materiały, które z punktu widzenia PPR były mało istotne. Wspólnie z Birknerem opracował plan przejęcia archiwum Delegatury Rządu i AK prowadzonego przez znanego osobiście Hrynkiewiczowi Wacława Kupeckiego „Kruka” przy ul. Poznańskiej 37 w Warszawie. Archiwum to zostało przejęte 17 lutego 1944 przez Hrynkiewicza oraz gestapowca przydzielonego mu przez Birknera, i dwóch żołnierzy GL – Wincentego Romanowskiego „Romana” i Jerzego Wiechockiego „Stefana”. Uprowadzono wówczas 7 osób zaginionych następnie bez wieści (prawdopodobnie zamordowanych). Hrynkiewicz zabrał głównie materiały antykomunistyczne i część archiwaliów o polskim podziemiu, Niemcy – materiały antyniemieckie i część antykomunistycznych. Hrynkiewicz przekazał zdobyte dokumenty Marianowi Spychalskiemu, który w marcu 1944 zabrał je do Moskwy. Od wiosny 1944 ponownie działał na rzecz wywiadu sowieckiego. W styczniu 1945 został ciężko ranny i musiano mu amputować lewą nogę. Leczył się w Pierwszym Komunistycznym Szpitalu Wojskowym w Moskwie. Do Polski wrócił we wrześniu 1945. Pod koniec grudnia 1945 został aresztowany przez NKWD pod zarzutem współpracy z Gestapo i 30 października 1946 skazany na 5 lat więzienia; zwolniony w październiku 1948 i przekazany warszawskiemu UBP. Śledczy zarzucili mu współpracę z Gestapo, nie wierząc, że jedynie rozpracowywał „Miecz i Pług”. Na rozprawie sądowej uznano, że utrzymywał kontakty ze Spychalskim, ale trzymał je w ścisłej tajemnicy przed kierownictwem PPR i GL. 30 września 1955 został skazany na 10 lat więzienia, w 1956 uniewinniony przez Sąd Najwyższy.

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Gontarczyk, Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy 1941-1944, Warszawa 2003.
• Elżbieta Kowalczyk, Katarzyna Pawlicka, Działalność Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego na m.st. Warszawę (1944-1954), Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2011.
• Encyklopedia Białych Plam t. XII, Radom 2003.