Bogusław Kieszkowski

Bogusław Kieszkowski

Rodzina	Kieszkowscy herbu Krzywda
Data urodzenia	1855
Data i miejsce śmierci	15 grudnia 1912 Przemyśl
Ojciec	Henryk Kieszkowski
Matka	Zofia Leszczyńska
Żona	1. Konstancja Bilińska 2. Maria Lewartowska
Dzieci	Konstancja / Kazimierz, Aleksander, Anna
Odznaczenia

Bogusław z Kieszkowa Kieszkowski^[1] herbu Krzywda (ur. 1855, zm. 15 grudnia 1912 w Przemyślu) – polski oficer, starosta.

Życiorys

Bogusław z Kieszkowa Kieszkowski urodził się w 1855^[2][3] lub 31 stycznia 1857^[4]. Wywodził się z rodu Kieszkowskich herbu Krzywda^[5]. Wywodził się z rodu Kieszkowskich herbu Krzywda^[5]. Był praprawnukiem Kazimierza Kieszkowskiego, prawnukiem Antoniego Kieszkowskiego, wnukiem Stanisława Kieszkowskiego oraz synem Henryka Kieszkowskiego (1821-1905) i Zofii z domu Leszczyńskiej herbu Sas (1829-1917, córka Jana, właściciela majątku Turzepole)^[2]. Był jednym z dziesięciorga ich dzieci (czworo zmarło w wieku niemowlęcym); jego rodzeństwem były siostry Helena (zamężna z architektem Tomaszem Prylińskim), Zofia (zamężna ze Stanisławem Chełmickim), Felicja oraz bracia Czesław (1846-1920, urzędnik), Jacek (1851-1900, dziedzic, oficer, urzędnik)^[2].

W C. K. Armii został mianowany rezerwowym podporucznikiem piechoty z dniem 1 listopada 1876^[6]. Był przydzielony do 77 pułku piechoty w Königgrätz^[7][8][9], od 1880 w Gorazda^[10][11][12] do około 1883^[13].

Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i na Uniwersytecie Jagiellońskim^[3]. W 1880 wstąpił do służby państwowej, początkowo pracując jako praktykant C. K. Namiestnictwa w Bernie^[3]. Od 1883 był zatrudniony w C. K. Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Wiedniu^[3], początkowo przydzielony w charakterze koncypienta Namiestnictwa^[14], następnie od 1884 w randze komisarza powiatowego^{[15][16][17][3]}, a w grudniu 1886 został mianowany wicesekretarzem ministerialnym^[18][19][3].

Od 1888 do około 1890 sprawował stanowisko starosty c. k. powiatu dąbrowskiego^{[20][21][22][3]}. W tym okresie pełnił równolegle funkcję przewodniczącego Rady Szkolnej Okręgowej w Dąbrowie^{[23] [24]}. Od około 1890 piastował urząd starosty c. k. powiatu samborskiego^{[25][26][27][28][29][30][31][32][33]}, w tym od 25 grudnia 1898 z tytułem i charakterem radcy Namiestnictwa, a od 1899 jako rzeczywity radca Namiestnictwa^{[3][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45]} do 1912^[46][47]. W tym okresie był analogicznie przewodniczącym Rady Szkolnej Okręgowej w Samborze^{[48][49][50][51][52][53][54][55][56][57][58][59][60][61][62][63][64][65][66][67][68]}.

Był szanowany za swoją pracę i wypełnianie obowiązków^[3]. W 1911 otrzymał od Namiestnika funkcję inspektora nad szeregiem starostw powiatowych^[3]. 11 marca 1912 otrzymał tytuł i charakter radcy Dworu^[3]. Po 22 latach pracy w Samborze został przeniesiony do Przemyśla, gdzie 20 maja 1912 objął urząd starosty c. k. powiatu przemyskiego^[69][70][71]. Zmarł wskutek długiej choroby 15 grudnia 1912 w Przemyślu^{[72][73][3][74]}. Został pochowany w grobowcu rodzinnym Prylińskich i Kieszkowskich na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera IX, rząd południowy)^[74].

Grobowiec rodzinny Kieszkowskich i Prylińskich

Jego pierwszą żoną od 1890 była Konstancja Bilińska herbu Sas (zm. 1892), z którą miał córkę Konstancję^[2]. Po raz drugi był żonaty od 1894 z bar. Marią Lewartowską (córka Włodzimierza), z którą miał dzieci: Kazimierza, Aleksandra (ur. 1896) i Annę^[2].

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Order Korony Żelaznej III klasy (22 grudnia 1906)^[75][41][3]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (przed 1912)^[46]
• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[46]
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[46]

Przypisy

Bibliografia

• Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 10: Kęstowscy – Komorowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1907, s. 1-391.