Bogusław Korwin Gosiewski

Bogusław Korwin Gosiewski
ilustracja
Herb duchownego
Data urodzenia

listopada 1660

Data śmierci

23 czerwca 1744

Biskup smoleński
Okres sprawowania

1725-1744

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 października 1693[1]

Nominacja biskupia

20 kwietnia 1722[1]

Sakra biskupia

brak danych

Sukcesja apostolska
Konsekrator

Teodor Andrzej Potocki

Bogusław Korwin Gosiewski herbu Ślepowron (ur. w listopadzie 1660, zm. 23 czerwca 1744[2]) – biskup smoleński od 29 stycznia 1725[3], duchowny pisarz wielki litewski w 1720 roku[4], kantor i kustosz katedralny wileński, proboszcz oniksztyński.

Życiorys

Syn hetmana polnego litewskiego Wincentego Korwina Gosiewskiego i Magdaleny z Konopackich.

W 1687 roku przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie[5]. W czasie wojny domowej na Litwie w 1700 poparł przeciwników Sapiehów. W 1722 został biskupem pomocniczym białoruskim i biskupem tytularnym akanteńskim. W 1723 kapituła wybrała go rządcą diecezji wileńskiej, a w 1725 został biskupem smoleńskim. W 1729, jako jeden z przywódców opozycji litewskiej przeciwko Augustowi II Mocnemu, ułożył się z ambasadorem francuskim Antoine'em-Felixem de Montim w sprawie popierania do tronu Stanisława Leszczyńskiego. W myśl porozumienia Francja płaciła 60 tys. liwrów za zerwanie każdego następnego sejmu za życia Augusta II. Równocześnie wraz z litewskimi przeciwnikami Wettyna zabiegał o pomoc rosyjską przeciwko absolutystycznym dążeniom Augusta II. Członek konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1734 roku[6].

Gosiewski, rozgoryczony brakiem nominacji na biskupstwo wileńskie, był bohaterem skandalu obyczajowego, gdy w 1730 na bankiecie, na którym obecna była cała kapituła, rzucił w nowego biskupa wileńskiego, Michała Zienkowicza, kieliszkiem i butelką. W 1730 Monti za pośrednictwem Gosiewskiego zerwał sejm w Grodnie. W 1732 w ten sam sposób Gosiewski zerwał sejm w Warszawie, opłacony z kasy ambasady francuskiej sumą 60 tys. liwrów. Za ten sam czyn poseł rosyjski Friedrich Casimir von Loewenwolde wypłacił jemu i Antoniemu Kazimierzowi Sapieże 1000 czerwonych złotych. Sam Gosiewski dostał ponadto 4 pary soboli i 100 czerwieńców.

Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[7]. Był elektorem Stanisława Leszczyńskiego w 1733 roku[8].

Przypisy

  1. ↑ a b Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. V, Patavii 1952, s. 66. (łac.)
  2. ↑ Krzysztof R. Prokop, Sakry i sukceja święceń biskupich pasterzy Kościoła wileńskiego z drugiej oraz trzeciej tercji XVIII stulecia, Rocznik Teologii Katolickiej t. V, Białystok 2006, ISSN 1644-8855, s. 217-218.
  3. ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. V, Patavii 1952, s. 359. (łac.)
  4. ↑ Urzędnicy centralni i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994, s. 208.
  5. ↑ Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 171.
  6. ↑ Feliksas Sliesoriūnas, The General Confederation of the Grand Duchy of Lithuania (1734–1736), w: Lithuanian Historical Studies, Volume 8 (2003): Issue 1 (Nov 2003), s. 68.
  7. ↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 31.
  8. ↑ Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. / zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz, Lwów 1910, s. 62.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Biskupi smoleńscy

Media użyte na tej stronie