Bogusław Krawczyk

Bogusław Krawczyk

komandor podporucznik
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1906 Dubienka
Data i miejsce śmierci	19 lipca 1941 Dundee
Przebieg służby
Lata służby	1928–1941
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (II RP) Polska Marynarka Wojenna
Jednostki	ORP „Wilk”
Stanowiska	dowódca okrętu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Bogusław Dionizy Krawczyk (ur. 15 maja 1906 w Dubience, zm. 19 lipca 1941 w Dundee) – polski wojskowy, oficer Marynarki Wojennej, od 1938 roku do dnia samobójczej śmierci dowódca okrętu podwodnego „Wilk”, na którym uczestniczył w obronie Wybrzeża, przedarł się do Wielkiej Brytanii i patrolował Morze Północne. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Władysława i Michaliny z Witkowskich. Po ukończeniu w 1925 roku Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie^[1] wstąpił do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Promocję oficerską uzyskał w 1928 roku jako prymus rocznika^[2]. Skierowany na dalszą naukę do francuskiej École d'Application des Enseignes de Vaisseau odbył rejs szkoleniowy na krążowniku pancernym „Edgar Quinet”. Po ukończeniu nauki w 1929 roku powrócił do kraju i otrzymał przydział do Flotylli Pińskiej^[1].

Od 1930 roku był oficerem Dowództwa Floty, później Kierownictwa Marynarki Wojennej^[1]. 1 stycznia następnego roku otrzymał awans do stopnia porucznika marynarki^[2]. W latach 1931–1932 ukończył École de Navigation Sous-Marine w Tulonie^[1], w 1934 roku Kurs Oficerów Broni Podwodnej. Służył jako oficer na okrętach podwodnych „Wilk” i „Żbik”. Na tym ostatnim był zastępcą dowódcy w czasie wizyt zagranicznych w Kopenhadze i Tallinnie. 19 marca 1936 roku awansował do stopnia kapitana marynarki^[2]. W 1938 roku objął dowodzenie „Wilkiem”^[1]. Miał opinię jednego z najlepszych oficerów okrętów podwodnych w Marynarce Wojennej, o dużej wiedzy, kulturze i zdolnościach dowódczych, ale również upartego, o przesadnej dumie i ambicji, co skutkowało konfliktami z przełożonymi^[3]. Znał biegle cztery języki, grał na fortepianie, malował i pisał wiersze, żeglował^[4].

W wojnie obronnej 1939 roku uczestniczył od 1 do 11 września, stawiając między innymi zagrodę minową w rejonie Świbna^[2]. Jego okręt był kilkakrotnie atakowany i na rozkaz Dowództwa Floty podjął udaną próbę przedarcia się do Wielkiej Brytanii^[1]. Do Rosyth wpłynął 20 września^[2]. Przejście przez Cieśniny Duńskie zostało uznane za spory wyczyn bojowy i nawigacyjny, „Wilka” wizytowali między innymi prezydent Władysław Raczkiewicz oraz król Jerzy VI z małżonką, a jego dowódca został odznaczony Distinguished Service Order^[4]. W czasie wizytacji generała Sikorskiego w listopadzie 1939 roku doszło do incydentu: kapitan Krawczyk (podobnie jak dowódca „Orła”, kapitan Jan Grudziński) nie podał ręki towarzyszącemu Naczelnemu Wodzowi admirałowi Świrskiemu, okazując mu w ten sposób brak zaufania^[3]. Wkrótce jednak, podobnie jak Grudziński, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3].

Po remoncie okrętu podjął patrole na Morzu Północnym. 3 maja 1940 roku został awansowany do stopnia komandora podporucznika i wkrótce wysłany do Szwecji z tajną misją przygotowania przejścia internowanych tam trzech polskich okrętów podwodnych do Wielkiej Brytanii. Jednak na skutek klęski sprzymierzonych w Norwegii i załamania frontu we Francji, oraz zwiększonych nacisków niemieckich na rząd szwedzki, misja zakończyła się niepowodzeniem i Krawczyk powrócił do Wielkiej Brytanii^[3]. Po powrocie na stanowisko dowódcy „Wilka” stanął przed problemem upadku dyscypliny i morale załogi, złego stanu technicznego okrętu oraz konfliktu personalnego z przełożonymi^[2][3]. Admirał Świrski zaproponował utworzenie bazy przy Grupie Okrętów Podwodnych z komandorem Krawczykiem jako dowódcą, narzucając mu jednocześnie na stanowisko zastępcy osobę, której nie ufał^[2]. 19 lipca 1941 roku komandor Krawczyk popełnił samobójstwo, którego motywy nie są do końca znane^[3]. Wśród przyczyn wymieniana jest wiadomość o zamiarze zdjęcia go z dowództwa okrętu i internowania jego załogi, którą miał otrzymać od Szefa KMW^[2]. Został pochowany na Western Necropolis w Dundee^[4].

Poza Orderem Virtuti Militari i Distinguished Service Order był odznaczony również Krzyżem Walecznych oraz Medalem Morskim^[2].

Przypisy