Bogusław Leśnodorski

Bogusław Leśnodorski

Data i miejsce urodzenia	27 maja 1914 Kraków
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1985 Warszawa
Zawód, zajęcie	historyk
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Rodzice	Gustaw Leśnodorski Maria Owińska
Krewni i powinowaci	Zygmunt (brat), Bogusław (wnuk)
Odznaczenia

Bogusław Leśnodorski (ur. 27 maja 1914 w Krakowie, zm. 1 lipca 1985 w Warszawie) – polski historyk ustroju i myśli politycznej, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego. Członek PPS w latach 1947–1948, członek PZPR w latach 1948–1985^[1].

Życiorys

Urodził się 27 maja 1914 w Krakowie^[2] jako syn Marii z Owińskich^[3] i Gustawa Leśniodorskich^[2]. W 1932 ukończył III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie, szkołę w której nauczał jego ojciec. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył w 1936. Rozpoczął na nim pracę w Katedrze Historii Ustroju Polski. W 1938 obronił doktorat, jego promotorem był Stanisław Kutrzeba.

Karta rejestracyjna Bogusława Leśnodorskiego jako więźnia w nazistowskim obozie koncentracyjnym w Dachau

W listopadzie 1939 został uwięziony w ramach Sonderaktion Krakau. Przebywał w obozach koncentracyjnych Sachsenhausen i Dachau. Zwolniony został w lutym 1940. Był zaangażowany w tajne nauczanie na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1947 uzyskał habilitację na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy Dzieło Sejmu Czteroletniego. Od 1950 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego jako profesor nadzwyczajny, a od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1965–1968 był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Od 1973 był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. W 1966 uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Tuluzie. W czerwcu 1968 roku wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika^[4]. Był członkiem rady naukowej Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie^[5].

Głównym obszarem jego badań było polskie oświecenie. Opublikował m.in. książki: Polscy jakobini, Rozmowy z przeszłością. Dziesięć wieków Polski^[6]. a także opracował pisma Kuźnicy Kołłątajowskiej. Był także współautorem (wraz z Juliuszem Bardachem i Michałem Pietrzakiem) wielokrotnie wznawianego podręcznika Historia ustroju i prawa polskiego.

Zmarł 1 lipca 1985 w Warszawie^[7]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[8] 8 lipca 1985.

Życie prywatne

Jego starszym bratem był Zygmunt, a szwagierką Aleksandra^[3].

Był żonaty, miał córkę i syna. Był dziadkiem Bogusława, prawnika i prezesa Legii Warszawa w latach 2012-2017^[9].

Odznaczenia i nagrody

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1951, za wybitną działalność naukową)^[12]

Nagrody i wyróżnienia

• Nagroda państwowa II stopnia (1952, zespołowo ze Stanisławem Lorentzem)^[13]
• Zasłużony nauczyciel PRL

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Leśnodorski. Nekrologi. „Dziennik Polski”. Nr 155, s. 9, 5 lipca 1958. 
• Anna Rosner: Bogusław Leśnodorski. W: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808-2008. Grażyna Bałtruszajtys (red.). Wyd. 1. Warszawa: Lexis-Nexis, 2008, s. 267-269. ISBN 978-83-7334-905-6.
• Tadeusz Chrostowski. Prof. dr Bogusław Leśnodorski. Członek Honorowy TNP (1914-1985). „Notatki Płockie”, s. 53–54, Nr 30 z 1985.