Bogusław Liberadzki

Bogusław Liberadzki
Bogusław Liberadzki (2015)
Data i miejsce urodzenia	12 września 1948 Sochaczew
Wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego VIII kadencji
Okres	od 18 stycznia 2017 do 1 lipca 2019
Przynależność polityczna	Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów
Minister transportu i gospodarki morskiej
Okres	od 26 października 1993 do 31 października 1997
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Zbigniew Jaworski
Następca	Eugeniusz Morawski
Odznaczenia

Bogusław Marian Liberadzki (ur. 12 września 1948 w Sochaczewie) – polski polityk, ekonomista, profesor nauk ekonomicznych.

W latach 1993–1997 minister transportu i gospodarki morskiej. Poseł na Sejm III i IV kadencji, deputowany do Parlamentu Europejskiego V, VI, VII, VIII i IX kadencji, w latach 2017–2019 wiceprzewodniczący Europarlamentu VIII kadencji, wiceprzewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

Syn Józefa i Zofii^[1]. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Fryderyka Chopina w Sochaczewie^[2]. W 1969 w ramach programu AIESEC wyjechał do Jugosławii^[2]. W 1970 ukończył studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie^[3]. W 1973 odbył trzymiesięczny staż w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Bratysławie. W 1975 obronił pracę doktorską, w 1981 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych. W latach 1986–1987 był stypendystą Programu Fulbrighta na Uniwersytecie Illinois w Chicago^[3].

Od 1971 był zatrudniony w Katedrze Transportu Szkoły Głównej Handlowej, początkowo jako asystent (do 1975), następnie adiunkt (do 1981) oraz docent (do 1999)^[4]. W 2001 objął kierownictwo Katedry Transportu SGH.

W latach 1986–1989 pełnił funkcję dyrektora Ośrodka Badawczego Ekonomiki Transportu. Od 1988 do 1989 przewodniczył grupie zajmującej się ekonomiką i trendami rozwoju transportu w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie. W 1998 został profesorem na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu Akademii Morskiej w Szczecinie. W 1994 został członkiem Komitetu Transportu PAN, zasiadł w Radzie Naukowej Instytutu Transportu Samochodowego w Warszawie^[2].

Działalność polityczna

Bogusław Liberadzki (2018)

W latach 1975–1981 należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich. W latach 70. został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[5]. W latach 1989–1993 był podsekretarzem stanu w resorcie transportu i gospodarki morskiej. Następnie do 1997 pełnił funkcję ministra transportu i gospodarki morskiej w trzech kolejnych gabinetach. Od 1997 do 2004 zasiadał w Sejmie III i IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (w 2001 został wybrany z okręgu szczecińskiego).

W 2003 został stałym obserwatorem Polski w Parlamencie Europejskim, od maja do lipca 2004 był eurodeputowanym V kadencji. W wyborach w 2004 startował z listy SLD-UP w okręgu wyborczym nr 13; uzyskał mandat europosła, otrzymując 25 335 głosów. W PE został członkiem Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów^[6]. Przystąpił do Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Budżetu. W 2008 uznany został za najbardziej pracowitego europosła (MEP Awards) w kategorii transport^[7]. W wyborach w 2009 skutecznie ubiegał się o reelekcję z ramienia tego samego komitetu^[8].

28 kwietnia 2012 został wiceprzewodniczącym Sojuszu Lewicy Demokratycznej^[9], pełnił tę funkcję do 2021. W wyborach w 2014 ponownie uzyskał mandat eurodeputowanego^[10]. 18 stycznia 2017 w czasie sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu został wiceprzewodniczącym PE VIII kadencji^[11]. W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do Parlamentu Europejskiego z listy Koalicji Europejskiej^[12].

Autor tekstów w tygodniku „Przegląd”^[13] oraz „Dzienniku Trybuna”^[14].

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Komisji Edukacji Narodowej

Życie prywatne

Jest żonaty, ma dwóch synów.

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2011-11-16].
• Prof. dr hab. Bogusław Liberadzki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-11-16] .