Bogusław Wolniak

Bogusław Ryszard Wolniak

Bolesław Wnuk

Mięta, Powoli

major
Data i miejsce urodzenia	9 marca 1907 Warszawa
Data i miejsce śmierci	31 marca 1986 Gliwice
Przebieg służby
Lata służby	1929–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	Pułk Radiotelegraficzny, 4 Dywizja Piechoty (WP we Francji), 1 Brygada Strzelców (PSZ), I Korpus Polski (PSZ), Oddział V Łączności KG AK, Dowództwo Wojsk Łączności KG AK.
Stanowiska	dowódca kompanii, kierownik stacji namiarowo-podsłuchowej, adiutant pułku, dowódca szkoły podoficerskiej, zastępca dowódcy łączności dywizyjnej, zastępca dowódcy łączności brygady,
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	radiotelegrafista, technik budowlany, kosztorysant
Odznaczenia

Pomnik upamiętniający operację Most III we wsi Zabawa

Bogusław Ryszard Wolniak vel Bolesław Wnuk pseud.: „Mięta”, „Powoli” (ur. 9 marca 1907 w Warszawie, zm. 31 marca 1986 w Gliwicach) – major łączności Wojska Polskiego, dowódca ośrodka radiowego w polskim ośrodku wyszkolenia cichociemnych (Baza nr 10) w Ostuni (Włochy), cichociemny.

Życiorys

Po 6 latach nauki (1916–1922) w państwowym gimnazjum w Zawierciu przeniósł się do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie, gdzie zdał maturę w 1926 roku, po czym wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów (Inżynierii), którą ukończył w 1929 roku. Przydzielony do Pułku Radiotelegraficznego, m.in. jako dowódca 1 kompanii 2 batalionu. Od 1937 roku był kierownikiem stacji namiarowo-podsłuchowej nr 3 w Krakowie podlegającej Oddziałowi II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W zimie 1938/1939 był dowódcą kompanii w 1 Batalionie Telegraficznym w Zegrzu. W marcu 1939 wrócił do Pułku Radotelegraficznego, w którym został adiutantem i dowódcą szkoły podoficerskiej. 24 sierpnia 1939 roku został dowódcą stacji radiotelegraficznej nr 5 w Starogardzie Gdańskim.

We wrześniu 1939 roku wraz ze stacją przeszedł szlak aż do Kosowa. 19 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Był internowany w Rumunii. 28 stycznia dotarł do Francji, początkowo w obozie w Carpiagne. Od 1 marca do 1 maja 1940 uczestnik kursu łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Wersalu, następnie służył na stanowisku zastępcy dowódcy łączności dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem brytyjskim. Służył jako zastępca dowódcy łączności 1 Brygady Strzelców, w sztabie I Korpusu Polskiego i w centrum radiowym przy Sztabie Naczelnego Wodza.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji i łączności radiowej w konspiracji został zaprzysiężony 22 kwietnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Służył jako instruktor łączności w Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza, następnie został przerzucony do Włoch, gdzie był dowódcą ośrodka radiowego Bazy nr 10 w Ostuni.

Przerzucony do Polski w nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku w operacji lotniczej „Wildhorn III” (Most III). Samolot lądował na polowym lądowisku „Motyl” w pobliżu wsi Wał-Ruda i Zabawa, ok. 18 km. od Tarnowa. Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych przydzielony do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. W powstaniu warszawskim był w II rzucie Komendy Głównej, w Dowództwie Wojsk Łączności w Śródmieściu.

Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu VII A Woldenberg, 30 stycznia 1945 roku uwolniony przez wojska radzieckie. Wrócił do Polski i kontynuował działalność konspiracyjną. Od lutego do czerwca 1945 roku był szefem łączności technicznej Komendy Głównej Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj w Warszawie. 23 czerwca 1945 roku został aresztowany przez UB, zwolniono go w październiku tego roku na mocy amnestii.

Podjął pracę jako radiotelegrafista w ambasadzie brytyjskiej, a od stycznia 1947 roku pracował w redakcji tygodnika „Głos Anglii” w Krakowie. W 1949 roku przez kilka miesięcy był technikiem budowlanym i kosztorysowym w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Bielsku. W 1952 roku podjął pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Chłodnie Kominowe w Gliwicach, początkowo jako kalkulator kosztorysowy, później awansując na stanowisko specjalisty kosztorysów. W 1972 roku przeszedł na emeryturę.

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku
• porucznik – 1 stycznia 1932 roku
• kapitan – 19 marca 1937 roku
• major – ze starszeństwem z dniem 1 marca 1944 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

Życie rodzinne

Był synem Wawrzyńca, elektrotechnika, i Aleksandry z domu Radziszewskiej. Był dwukrotnie żonaty: w 1932 roku ożenił się z Janiną Kiecolt, z którą nie miał dzieci. W 1948 roku ożenił się z Krystyną Prewysz-Kwinto (ur. w 1922 roku), z którą miał 3 dzieci: Krzysztofa (ur. w 1948 roku), Barbarę (ur. w 1950 roku) i Joannę (ur. w 1951 roku).

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 198–199. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 437. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 241–242.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej