Bohdan Korewicki

Bohdan Korewicki

Bohdan Korewicki
Imię i nazwisko	Bohdan Nagody–Korewicki
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1902 Nasiekówka na Podolu
Data i miejsce śmierci	8 stycznia 1975 Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Ważne dzieła
Przez ocean czasu
Odznaczenia

Bohdan Korewicki (ur. 3 stycznia 1902 w Nasiekówce na Podolu, zm. 8 stycznia 1975 w Warszawie) – polski artysta malarz, pisarz, autor cieszącej się dużym powodzeniem dwutomowej powieści Przez ocean czasu wydanej w 1957 oraz książki Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita (1958). Był członkiem Związku Literatów Polskich.

Życiorys

Bohdan Nagody-Korewicki urodził się 3 stycznia 1902 w Nasiekówce na Podolu. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, jego rodzicami byli Witold i Wanda z Jordan-Walawskich. Uczył się w polskim gimnazjum w Winnicy, potem w Warszawie, gdzie osiadł na stałe; naukę ukończył w 1921. Następnie uczęszczał do Szkoły Rysunkowej im. Gersona w Warszawie (1921–1924); dyplom uzyskał w 1926. W tym samym czasie kształcił głos u Tadeusza Leliwy (1923–1929) i u U. Macnera (do 1931); harmonię i instrumentację studiował u Ludomira Różyckiego. W sezonie kulturalnym 1925/1926 należał do zespołu solistów opery Zjednoczonych Teatrów Pomorskich pod kierownictwem Jerzego Bojanowskiego, gdzie śpiewał m.in. w Strasznym dworze. Potem zajął się malarstwem, wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1932–1937) i w Klubie Artystów Plastyków Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej „Szklane Domy” (1938). W 1934 ożenił się z Janiną z Jastrzębskich^[1].

Podczas okupacji ukrywał się, m.in. u Janusza Lecha Jakubowskiego – profesora Politechniki Warszawskiej^[2]. Po powstaniu warszawskim został wywieziony do Niemiec, do obozu pracy w Brunszwiku. Tam dla współtowarzyszy organizował wystawy obrazów i prowadził teatr amatorski, w którym wystawił własną humoreskę kryminalną Inspektor Morrison.

Do kraju powrócił w 1946. W latach 1947–1948 pracował w Ludowym Instytucie Oświaty i Kultury w Warszawie, w 1948 w Wydziale Propagandy Polskiego Czerwonego Krzyża. Następnie pracował jako śpiewak chóru w Polskim Radiu (1949–1955) i Filharmonii Narodowej (1956–1970). 1 lipca 1970 przeszedł na emeryturę. Zajmował się fotografiką, był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego (wystawy w 1971 i 1975).

Grób Bohdana Korewickiego na Starych Powązkach

Zmarł 8 stycznia 1975 w Warszawie. Pochowano go na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 167-1-25)^[3].

Odznaczenia

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (7 stycznia 1955)^[4]

Dzieła

Przez ocean czasu

Przez ocean czasu^[5] – to jedna z nielicznych książek fantastyczno-naukowych okresu lat 50. W opinii krytyków, książka była wtórna, dialogi zbyt sztuczne, a temat nadmiernie wówczas eksploatowany. Samo wykorzystanie postaci niedojrzałego bohatera w celu ułatwienia podawania treści informacyjnej również uznano za zabieg zbyt pospolity^[6]. Autor wyraźnie nawiązał treściowo do książek Jules Verne'a^[7]. Mimo tych zastrzeżeń formalnych i warsztatowych odbiorcy czyli młodzież, przyjęli książkę z dużym zainteresowaniem. Intryga okazała się ciekawa, a mnóstwo informacji paleogeologicznych i paleozoologicznych sprawiło, że wzbudziła duże zainteresowanie.

Opis fabuły

Maturzysta, Dominik Konarski, w czasie spaceru pod Warszawą spotyka dziwnie ubranych ludzi pytających go o datę. Zapraszają go do obejrzenia niezwykłego pojazdu, a następnie do wyruszenia z nimi ku odległym epokom geologicznym, ich pojazd bowiem porusza się w czasie. Kolejne przystanki pojazdu to glacjał, interglacjał, trzeciorzęd aż wreszcie ekspedycja dociera do dolnej kredy. Po wielu dramatycznych spotkaniach z prehistorycznymi mieszkańcami Ziemi rozpoczynają powrót. Uszkodzenia wehikułu powodują jednak, że poruszają się w czasie na oślep, nie mogąc określić dokładnie przebywanego czasu. W wyniku tego zatrzymują się na nieplanowany postój w Rzymie za czasów Trajana. Po kolejnej serii przygód powracają do współczesności.

Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita

Rok po pierwszej powieść Korewicki wydał kolejną, Jej perypetie. Powieść trochę niesamowita^[8]. Tym razem jest ona kierowana do dorosłych czytelników. Dokonał w niej modnej obecnie, a rzadkiej podówczas parodii rozmaitych stylów i gatunków parodiując romans z czasów hiszpańskich, powieść podróżniczą i przygodową, kryminalną a nawet, może i przede wszystkim fantastykę naukową^[9]. Książka pełna jest zabawnych sytuacji i opowiadanych żartów.

Opis fabuły

Bohaterką jest piękna Isia, dziewczyna otwarta i skłonna do obnażania się, która spotyka naukowca szarlatana, wynalazcę aparatu do "ekstyrpacji" czyli bezbolesnego i całkowitego wydrążenia człowieka.

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Niewiadomski, Smuszkiewicz Antoni, Leksykon polskiej literatury fantastyczno-naukowej, Poznań 1990, s. 111–112.