Bohdan Kwiatkowski

Bohdan Kazimierz Kwiatkowski

Bolesław Kosiński

Lewar, Wspornik

major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	9 października 1904 Żyrardów
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 1971 Chicago
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne, Armia Krajowa
Jednostki	3 Batalion Pancerny, Ośrodek Zapasowy Broni Pancernych Typ I Nr 1 w Warszawie, 10 Brygada Kawalerii Pancernej (PSZ), Obszar Warszawski AK, Grupa Śródmieście Południe - Sławbor, Komenda Główna AK
Stanowiska	instruktor, strzelec, dowódca patrolu przeciwpancernego, oficer operacyjny podobwodu, szef sztabu podobwodu, oficer ds. zleceń Komendanta Głównego AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Późniejsza praca	inżynier chemik, wykładowca na uczelni
Odznaczenia

Bohdan Kazimierz Kwiatkowski vel Bolesław Kosiński pseud.: „Lewar”, „Wspornik” (ur. 9 października 1904 w Żyrardowie, zm. 1 kwietnia 1971 w Chicago) – polski inżynier chemik, major broni pancernych Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie zdał maturę w 1924 roku i wstąpił na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej. W 1931 roku odbył służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie. W 1934 roku uzyskał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1937 pracował jako doradca techniczny w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W latach 1937–1939 był zastępcą dyrektora katowickiego oddziału „Wspólnoty Interesów Górniczo-Hutniczych”. W 1937 roku został przeniesiony z piechoty do broni pancernej. Pozostawał w korpusie oficerów rezerwy kadry 3 batalionu pancernego.

We wrześniu 1939 roku służył w Ośrodku Zapasowym Broni Pancernych Typ I Nr 1 w Warszawie, następnie w batalionie czołgów „R”. Razem z 3 batalionem pancernym przekroczył 18 września granicę polsko-węgierską. W październiku znalazł się we Francji, gdzie został skierowany do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej. Następnie służył w 2 batalionie czołgów 10 Brygady Kawalerii Pancernej. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 2 batalionu czołgów, a następnie do 2 dywizjonu pociągów pancernych.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu ze specjalnością w broni pancernej pracował jako instruktor w zakresie niemieckiej broni pancernej. Został zaprzysiężony 3 września 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 10 na 11 maja 1944 roku w ramach operacji „Weller 27” dowodzonej przez kpt. naw. Władysława Krywdę. Dostał przydział do Ośrodka Pancernego „Wiatrak” Obszaru Warszawskiego AK na stanowisko instruktora.

W momencie wybuchu powstania warszawskiego znalazł się w Śródmieściu Południowym, gdzie walczył początkowo jako strzelec, a następnie dowódca patrolu przeciwpancernego. Od 14 sierpnia służył w sztabie podobwodu Śródmieście Południowe jako oficer operacyjny, a od 28 sierpnia do 2 października jako szef sztabu podobwodu. Brał bezpośredni udział w walkach, m.in. o budynek PASTy i o budynek YMCA. Za dzielność w tych walkach otrzymał 28 września Virtuti Militari, a 1 października – Krzyż Walecznych.

Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. W okresie październik – grudzień 1944 roku służył w Komendzie Głównej AK jako oficer ds. zleceń Komendanta Głównego AK. 28 albo 29 grudnia 1944 roku został aresztowany w Częstochowie i więziony w obozach: Groß-Rosen, Mittelbau-Dora i Bergen-Belsen (do 16 kwietnia 1945 roku).

7 maja 1945 roku przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie się początkowo osiedlił. Do listopada 1948 roku służył w PKPR. Od 1948 roku pracował jako urzędnik w Stowarzyszeniu Byłych Żołnierzy AK w Londynie. W okresie 1949–1951 był wykładowcą w Polish University College. W 1951 roku przeniósł się do Kanady, a w 1955 roku – do Stanów Zjednoczonych. Pracował w dużych przedsiębiorstwach chemicznych.

Był autorem wspomnień:

• Sabotaż i dywersja opublikowanych przez Bellonę w 1949 roku oraz:
• Z „Południa” na „Północ” Warszawy, Piorun zdobywa „małą Pastę” i Ostatnie dni opublikowanych w książce Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1941 roku
• kapitan – 11 maja 1944 roku ze starszeństwem z dniem 1 marca 1944 roku
• major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
• Krzyż Walecznych
• Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania).

Życie rodzinne

Był synem Kazimierza, nauczyciela szkoły średniej, i Celiny z domu Gajewskiej. Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Jadwiga z domu Górska. W 1960 roku ożenił się z Marią Kaszubską.

Został pochowany 16 kwietnia 1971 roku na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 93–96. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 351. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 222–223.