Bohdan Stetkiewicz

Bohdan Stetkiewicz
Ilustracja
Herb
Kościesza
Rodzina

Stetkiewiczowie herbu Kościesza

Data śmierci

1651

Ojciec

Wilhelm Stetkiewicz

Matka

Anna z Ogińskich

Żona

Helena z Sołomereckich
Anna Frąckiewicz

Dzieci

Michał Włodzimierz
Helena
Anna (Suchodolska)
Krystyna

Bohdan (Bogdan)[a] Stetkiewicz[b] (zm. 1651) – podkomorzy mścisławski (1630-1644), kasztelan mścisławski (1644–1646), kasztelan nowogródzki (1646–1651), działacz dyzunicki, mecenas prawosławny.

Życiorys

Pochodził z rodu Stetkiewiczów herbu Kościesza. Był synem podkomorzego bracławskiego[c], Wilhelma i Anny z Ogińskich, córki Bogdana, podkomorzego trockiego[1]. Jego wujem był Aleksander Ogiński.

Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 16 lipca 1632 roku[2]. Poseł na sejm konwokacyjny 1632 roku z województwa mścisławskiego[3]. Poseł na sejm zwyczajny 1635 roku[4].

Podpisał pacta conventa Jana II Kazimierza Wazy w 1648 roku[5]. Jako kasztelan nowogródzki bronił w 1648 r. Wielkiego Księstwa Litewskiego (dokładniej ziemi orszańskiej) przed Kozakami zaporoskimi, uprzednio wystawiwszy także własną chorągiew husarską[1]. Natomiast jego jedyny syn Michał Włodzimierz przyłączył się do powstania Chmielnickiego, za co zapłacił utratą całego majątku. Podobnie powstańców poparł w 1655 r. Jerzy Stetkiewicz, bratanek Bohdana, a syn Krzysztofa[6][7].

Bohdan Stetkiewicz i jego żona, Helena z Sołomereckich, znani byli z licznych fundacji i darowizn na rzecz prawosławia: monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Barkołabowie, monaster Świętego Ducha w Bujniczach, monaster Zaśnięcia Matki Bożej, kuteiński monaster Objawienia Pańskiego oraz drukarnia kuteińska w Orszy, monaster Świętego Ducha w Tupiczewszczyźnie[8][9].

Potomstwo

Dzieci z małżeństwa z Heleną Sołomerecką[1]

Dzieci z małżeństwa z Anną Frąckiewiczówną[1]

  • Krystyna

Uwagi

  1. ↑ Występuje pod różnymi wersjami imienia: Bohdan, Bogdan, Teodor, także z dodatkiem otczestwa: Wilhelmowicz.
  2. ↑ Niekiedy też Stetkiewicz-Zawierski, od dóbr Zawierce.
  3. ↑ Tak w większości źródeł, może jednak chodzi o Brasław na dzisiejszej Białorusi, a nie o Bracław na Ukrainie.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Kasper Niesiecki: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J.. T. 8. Lipsk: 1841, s. 518–519.
  2. ↑ Volumina Legum, t. III, Petersburg 1859, s. 352.
  3. ↑ Włodzimierz Kaczorowski, Sejmy konwokacyjny i elekcyjny w okresie bezkrólewia 1632 r., Opole 1986, s. 369.
  4. ↑ Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 178.
  5. ↑ Porządek na seymie walnym elekcyey między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego aktu elekcyey należące, vchwalony y postanowiony roku Pańskiego M.DC.XLVIII, dnia VI października, s. 20.
  6. ↑ Tomasz Kempa: Kariery przedstawicieli prawosławnych rodów Ogińskich i Stetkiewiczów w XVII wieku. Podobieństwa i różnice awansu społecznego, ekonomicznego i politycznego. W: Władza i prestiż. Magnateria Rzeczypospolitej w XVI–XVIII wieku. Jerzy Urwanowicz (red.). Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2003, s. 364–367. ISBN 978-83-89031-76-1.
  7. ↑ Oleg Łatyszonek: Od Rusinów Białych do Białorusinów: u źródeł białoruskiej idei narodowej. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2006, s. 186. ISBN 978-83-7431-120-5. [dostęp 2013-03-16].
  8. ↑ Antoni Mironowicz. Monastery diecezji białoruskiej. „Białoruskie Zeszyty Historyczne”. 29, 2008. Białystok: Białoruskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 1232-7468. 
  9. ↑ Piotr Chomik. Magnateria i szlachta Wielkiego Księstwa Litewskiego wobec kultu ikon Matki Bożej w wiekach XVI–XVIII. „Białoruskie Zeszyty Historyczne”. 19, 2003. Białystok: Białoruskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 1232-7468. 

Media użyte na tej stronie