Bolesław Ścibiorek
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 6 marca 1906 Łaznów | |
| Data i miejsce śmierci | 5 grudnia 1945 Łódź | |
| Przyczyna śmierci | mord | |
| Miejsce spoczynku | Łaznów | |
| Zawód, zajęcie | nauczyciel, polityk | |
| Stanowisko | poseł do Krajowej Rady Narodowej (1945) | |
| Partia | SL „Roch”, SL, PSL | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
Bolesław Ścibiorek, ps. „Kazimierz Wolski”, „B. Borowski” (ur. 6 marca 1906 w Łaznowie, zm. 5 grudnia 1945 w Łodzi) – działacz ruchu ludowego, nauczyciel, w okresie międzywojennym działacz Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Podczas okupacji niemieckiej działał w Stronnictwie Ludowym „Roch” i Batalionach Chłopskich. W 1945 członek Stronnictwa Ludowego (lubelskiego), następnie Polskiego Stronnictwa Ludowego, prezes Tymczasowego Zarządu Głównego (ZG), a następnie sekretarz ZG; w 1945 poseł do Krajowej Rady Narodowej. Zamordowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
Życiorys
Syn Jana i Franciszki, właścicieli 5-hektarowego gospodarstwa. Po przejściu czterech oddziałów szkoły podstawowej przeszedł do Progimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Będkowie. Po ukończeniu trzech klas w 1919 wstąpił do Seminarium Nauczycielskiego im. E. Estkowskiego, zdając maturę po trzech latach. Działał wówczas w harcerstwie i w kole Związku Młodzieży Wiejskiej. Założył Świetlicę Koła Młodych.
W 1923 został nauczycielem w Szkole Powszechnej w Konstantynowie Łódzkim, której po kilku latach został kierownikiem. W 1934 został kierownikiem podstawówki w Jeżowie, którym był do 1943, kiedy to zbiegł, ścigany przez Gestapo.
W sierpniu 1943 trafił do Warszawy, gdzie rok później wziął udział w powstaniu. Związał się potem z Piotrkowem Trybunalskim. Działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Po II wojnie światowej zamieszkał w Łodzi przy ul. Przejazd (ob. ul. Juliana Tuwima) 30[1].
5 grudnia 1945, w swoim mieszkaniu[2], został zastrzelony przez członków tzw. grupy „Orsza”, czyli byłego żołnierza AK Wacława Kucikiewicza ps. „Orsza”, byłego funkcjonariusza MO Władysława Barana, Wiesława Płońskiego i Bolesława Panka, poszukiwanych w związku z napadami rabunkowymi na rolników oraz konwój bankowy, zabójstwo Chrząszczów i ukrywającej się u nich Żydówki (NN). Ustalono, iż grupę „Orsza” zorganizowały władze bezpieczeństwa w Skierniewicach[3].
11 grudnia 1945, po nabożeństwie w łódzkiej katedrze św. Stanisława Kostki, został pochowany na cmentarzu w rodzinnym Łaznowie[4].
Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 15 lutego 1946 został odznaczony pośmiertnie Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy w uznaniu zasług, położonych dla dobra Rzeczypospolitej Polskiej w pracy organizacyjnej w dziedzinach życia kulturalnego, oświatowego, spółdzielczego, gospodarczego i społecznego na terenie Województwa Łódzkiego[5].
Został ustanowiony patronem Szkoły Podstawowej nr 2 w Konstantynowie Łódzkim.
Przypisy
- ↑ Książka telefoniczna Łodzi na 1946 rok, s. 18.
- ↑ PAP (autor korporatywny). Śp Bolesław Ścibiorek. „Dziennik Łódzki”. Nr 155 (165). Rok I, s. 2, kol. 4, 1945-12-07. Łódź: Spółdzielnia „Czytelnik”. ISSN 1898-3111. [dostęp 2019-08-03].
- ↑ Piotr Lipiński, Kto zabił Bolesława Ścibiorka?, wyborcza.pl, 16 kwietnia 2004.
- ↑ Pogrzeb Bolesława Ścibiorka. „Dziennik Łódzki”. Nr 160 (170). Rok I, s. 1, kol. 3–4, 1945-12-12. Łódź: Spółdzielnia „Czytelnik”. ISSN 1898-3111. [dostęp 2019-08-04].
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 39, poz. 75.
Bibliografia
- Kronika Polski (red. Andrzej Nowak), Kraków 2000.
- Nota biograficzna na stronie Szkoły Podstawowej nr 2 w Konstantynowie Łódzkim.
- Nowa encyklopedia powszechna PWN, Warszawa 1998.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy